Hoofdstuk 3

Ik heb zowat de hele weg met Eric gekletst. Hij is echt super-aardig. We zijn er bijna en ik kijk uit het raam. Een roedel wolven rent met ons mee, aan de rand van het bos, langs de weg. Iedereen wijst opgewonden of maakt foto's. Een van de wolven kijkt me aan. Het is de grootste van ze allemaal, en ook de meest grijzen. Hij is de oudste. Ik kijk om me heen en als ik merk dat niemand op mij let knik ik een keer. De wolf knikt ook en ze rennen verder het bos in. Vanavond moet ik dus een wandelingetje door het bos gaan maken. "Dat was echt cool, toch?" zegt Eric. "Heel cool," zeg ik, ik probeer blij te klinken maar eerlijk gezegd vind ik dit volkomen normaal. Ik bedoel maar. Soms ren ik met ze mee.

We komen aan in een grote stad. Er staat een kermis op en het is er een drukte van jewelste. Hier moest kennelijk iets zijn van Alius of zo. Ik moet wel op tijd in het bos zijn. We maken groepjes en ik word bij Eric ingedeeld. "Dus... Hoelang ben jij al bij Raimon?" vraag ik nadat we een tijdje in stilte hebben gelopen. "Sinds een paar maanden," antwoord hij. "Zullen we de weg aan iemand vragen?" stel ik voor. Eric knikt en loopt op een meisje af. Ze heeft blauwe haren en een bruine huid. "Weet jij hoe ik..." begint Eric maar hij word door het meisje onderbroken. Ik heb geen idee waar het gezwets allemaal over gaat maar wat ik wel meekrijg is dat ze kennelijk denkt dat Eric haar vriendje is. "Eric, we moeten maar eens verder zoeken," probeer ik voorzichtig. "En wie ben jij? Liefje, je hebt toch niet een ander vriendinnetje?" vraagt ze hysterisch als ze Eric meetrekt door de stad. Ik sprint ze achterna. De meid heeft wel de pas erin.

We staan voor een restaurant en Sue trekt Eric naar binnen. "Mama, ik heb een nieuw vriendje, we gaan trouwen!!!" roept Sue zodra we binnen zijn. "Eric, kunnen we niet beter gaan?" mompel ik tegen hem. "Nee! Mijn liefje gaat nergens heen! Hoe heet je eigenlijk?" vraagt ze dan. "Ik ben Sanne Banyan en dat is Eric Eagle en wij zijn weg hier!" roep ik. "Nee! Eric blijft hier!" hoor ik achter me. Als ik me omdraai zie ik dat Sue aan Erics arm hangt en niet meer loslaat. Ik pak mijn telefoon en zoek Judes telefoonnummer (die hebben we in de bus uitgewisseld).

Telefoongesprek tussen Jude en Sanne:

Sanne: Hey Jude, we hebben een probleem. Eric is half gekidnapt door een meisje die denkt dat Eric haar vriendje is en laat hem niet meer gaan.
Jude: Wij staan hier met zijn allen op jullie te wachten, waar zijn jullie?
Sanne: In een restaurant.
Jude: Welk restaurant?
Sanne: Ik heb effe geen tijd om te kijken hoe hij heet, redelijk rustige buurt, restaurant waar best veel gezwets uitkomt, veel succes!"

Dan hang ik op. "En komen ze eraan?" vraagt Eric die een half buffet voorgeschoteld krijgt die hij, waarschijnlijk omdat hij niet onbeleefd wil overkomen, opeet met een zuur gezicht. "Als ze het kunnen vinden," zeg ik als ik voor het raam ga staan om te kijken of er iemand aankomt.