O82 - The Dark Lord calls you

Ik werd vroeg in de ochtend wakker. In een vlugge blik op mijn wekker, zag ik dat het pas 5 uur was. Ik bleef nog enkele minuten liggen, maar mezelf vertellende dat ik toch niet meer zou kunnen slapen, besloot ik maar om op te staan. Nadat ik mezelf snel had aangekleed, verliet ik de afdelingskamer. Het was toch doods op dit moment van de dag. Ik besloot om naar de Great Hall toe te gaan. Ook hier was niemand te bekennen. 'Ik verveel me,' zei ik hardop. 'Juffrouw Riddle?' Ik draaide mezelf om en zag professor McGonagall achter me staan. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Wat moest ze van me? 'Ja, professor?' vroeg ik echter beleefd. 'Het schoolhoofd wilt u graag spreken,' zei ze. Met een strenge blik keek ze me aan. 'Oké,' was mijn korte antwoord voordat ik wegliep. 'Sarah?' vroeg McGonagall. Ik stond stil en draaide me geïrriteerd om. Ik wierp haar een vragende dodelijke blik toe. Ik zag de schrik in haar ogen, maar ze vermande haarzelf. 'Gaat alles goed met je?' vroeg ze. Ik knikte kort. 'Er is niets wat u over mij zult moeten weten,' zei ik met een glimlach op mijn gezicht. McGonagall keek me ernstig aan. 'Professor, ik zou graag nog even blijven praten, maar Snape wilt me zien. Dus ik moet nu echt gaan.' Na die woorden draaide ik mezelf om, en liep snel weg. Dit keer stopte ik niet toen ze me na riep.

Na enkele minuten lopen kwam ik aan bij het kantoor van professor Snape. Het oude kantoor van Dumbledore. Ik glimlachte even. Ik had aardig wat tijd in zijn kantoor doorgebracht, maar de man lag inmiddels diep onder de grond. Heel even voelde ik een steek in mijn hart, maar ik zette het gevoel snel op zij. Ik had geen tijd voor medelijden. In een enkele ademteug zei ik het wachtwoord, en voor ik het wist, bevond ik mijzelf in het kantoor. 'Severus?' vroeg ik. Voor een paar seconde wachtte ik op antwoord. 'Snape? Bent u hier?' Net toen ik mezelf om wilde draaien, kreeg ik een antwoord. 'Ja, Sarah.' Zijn monotone stem was makkelijk te herkennen. 'De Dark Lord wilt je spreken.' 'Sinds wanneer werkt mijn Dark Mark niet meer?' 'Onder vier ogen.' Ik knikte even, voordat ik Verdwijnselde naar Malfoy Manor.

Mijn ogen moesten even aan het donker wennen, maar al snel zag ik de vertrouwde woonkamer van Malfoy Manor voor me. Ik zag Narcissa gespannen op de sofa zitten. 'Sarah, Hij wacht op je.' Ik knikte even naar haar, en liep daarna door naar de eetzaal. Voordat ik naar binnen ging, klopte ik beleefd op de deur. Ik wachtte niet op antwoord, en drukte de deurklink naar beneden. En net op dat moment, kwam er een ijzige schreeuw uit de kamer. Geschrokken liet ik de deurklink los. Gespannen klopte ik nog een keer, ditmaal wat harder. Het schreeuwen hield op. 'Kom binnen.' Met een krakend geluid opende ik de deur. Met eerste blik viel op een man, die trillend op de grond lag. Daarna gleed mijn blik door naar de Dark Lord. Zacht sloot ik de deur, voordat ik verder de kamer binnen kwam. 'Vader,' zei ik, en boog lichtjes mijn hoofd. 'Leef je uit Sarah.' 'Wat heeft hij misdaan?' 'Je hoeft je er geen zorgen om te maken, leef je maar uit,' zei Voldemort en wenkte met zijn hand. Nadat ik mijn toverstok uit mijn gewaad had gepakt, richtte ik hem op de man. 'Alstublieft,' smeekte de man. Ik rolde met mijn ogen, en zag in mijn ooghoek een lichte grijns op het gezicht van Voldemort. 'Crucio,' zei ik duidelijk. Het volgende wat ik mee kreeg, was dat de man op de grond lag te creperen van de pijn. Opnieuw.