Deel 10

Angel pov

Melanie zat een beetje afwezig der ontbijtje te eten. Ik vraag me af wat er met der is. Ik nam een hap van mijn broodje als iemand telefoon af ging. Pap stond op en nam die van hem op. Ik gaf er geen aandacht aan en at rustig mijn ontbijtje op. “Is er iets Mel?” Ik keek naar der. Ze keek op naar mij. “Nachtmerrie gehad meer niet” zei ze zachtjes en at rustig door. “Je mag er met mij over praten he? Als er iets is” “Weet ik, dat doe ik ook wel” Ik knikte dat het goed was en gaf der een knuffel. Dankbaar keek ze mij aan. “Kunnen we al gaan?” vroeg me ader uit het niks ineens. We keken op naar hem. “Bijna pap” zei ik zachtjes en dronk rustig mijn melk op. De deurbel ging en Simone deed open. “Hey Paul neem ik aan?” “Ja dat klopt” Paul liep naar binnen. “Gezellig dat je ook mee gaat” “Bedankt” Paul liep naar ons toe. “Hey meiden” WE knikte terwijl we rustig ons ontbijt op aten.

Toen we ons ontbijt op hadden liepen we naar de auto toe. We passen gelukkig wel allemaal in de auto van pap. “Gaan Tom en Bill niet mee?” vroeg Melanie zeg hardop af. “Die komen later, ze moesten nog wat afmaken” zei Simone. Pap startte de auto en reed rustig richting de dierentuin. “Oké” zei Melanie zachtjes en keek naar buiten. Er was echt iets met der aan de hand en ik weet niet wat. Wil der helpen. Paul tikte mij aan wat mij deed schrikken. “Niet schrikken, gaat die wel?” Ik knikte dat het ging. “Ja gaat goed, beetje in gedachtes” “Dacht zag ik, daarom vroeg ik het ook” Ik knikte. “Zin in de opnames morgen?” vroeg ik rustig. Paul knikte en begon vertellen wat die ervan verwachtte. Zo ging de rit naar de dierentuin snel voorbij.

Bij de dierentuin stapte we allemaal uit en liepen naar de ingang toe. Simone liet de kaartjes zien die ze had besteld en meteen mochten we door lopen. “Waar gaan we als eerste heen?” vroeg Paul rustig toen we alle kanten op konden. “Ik wil de dolfijnen wel zien” stelde Simone voor. Iedereen stemde daarmee in. Paul kletsen even met mijn vader en Simone. Ik liep naast Melanie. “Vertel nu wat er is?” “Denk dat mijn schuld is van mama” “De enige schuldige is die man die mama vermoorden, niet de jouwe” zei ik en sloeg een arm om der heen. “Danke Angel” Ik knipoogde en zag dat we bij de dolfijnen waren aangekomen. We keken rustig met zijn alle naar de dolfijnen.