0.1

Gaby grinnikte. 'Mia, wil je met me trouwen?'
'Nee', zei ik met een hoge stem. 'Ik vertrek voor eeuwig en hoop dat je met je gezicht in een hoop stront valt.'
Gaby lachte. 'Zou hij je echt ten huwelijk vragen?'
'Serieus? Ik denk het niet, het is eenmaal al zo geregeld', zei ik. Ik trok mijn dunne lichtblauwe zomerjurk tot op mijn knieën en hees mezelf de grote appelboom in. Gaby volgde me snel.
'En als hij je ten huwelijk vraagt? Zeg je dan nee?' Gaby leek echt geïnteresseerd.
'Jeetje, Gaby!' Ik grijnsde. 'Nee natuurlijk. Al is vader daar waarschijnlijk niet blij mee, maar ik ben dan zelf wel gelukkig.'
Ik moest van mijn vader trouwen met Danny Wouds, de prins van ons land Senous. Ik ben Mia. Dochter van de meest belangrijke graaf van Senous, namelijk graaf John. En laten de koning en mijn vader nu zulke goede vriendjes waren dat... de koning het er mee eens was. Maar zover ik Danny kende, vond ik hem niet aardig, gemeen en negatief. Maar mijn vader staat er op. Dus vertrek ik over twee dagen met Gaby en mijn kindermeisje naar onze hoofdstad Senous, om over een week met Danny te trouwen. Gaby gaat mee voor de gezelligheid -maar vooral om in het paleis van de koning te gaan werken als dienstmeid- en Lana gaat mee om voor mij te zorgen. Maar die hebben allebei het geluk om niet met Danny te hoeven trouwen.
'Hadden wij dit drie jaar geleden kunnen denken?', vroeg Gaby. Ze glimlachte, in gedachten verzonken. 'Toen we in dezelfde boom zaten, dromend over de jonkies die de bakkershond had gehad...?'
'Ik had dit twee weken geleden nog niet kunnen denken', mompelde ik. En dat was ook waar. Toen was ik nog in de dromen over de prins van Nobei, het land waar we oorlog mee voeren, Hew. Ik had hem vier jaar geleden ontmoet, toen ik nog elf was. Elf en zonder zorgen. Tenminste, wel met zorgen, maar die waren net zo onbelangrijk als de jonkies van de bakkershond.
'Zullen we schors-gooien?' Gaby trok een klein stukje schors van de tak waar we op zaten af. Dat deden we vier jaar geleden ook al. Toen ik Hew net ontmoet had zaten we hier ook. Dat deden we zelfs toen we vijf waren al. Tien jaar geleden.
Ik brak ook een stukje af. De tuinman kwam langs. Gaby en ik keken elkaar aan en giechelden. Na al die tijd konden we al aardig mikken. We knepen onze ogen halfdicht, slingerden onze benen naar voren en gooiden. Gaby's stukje landde op zijn neus, en die van mij midden in zijn oog.
De tuinman keek onze richting op. We lachten nog meer. De tuinman keek ons kwaad aan en riep wat onverstaanbare scheldwoorden.
We pakten beide nog een stukje. Maar er kwam niemand, dus mikten we maar op wat wilde langslopende konijntjes.
Die waren ons te snel en -als ze dat konden- wierpen ze ons een boze blik toe.
'Wie ga jij missen?', vroeg Gaby.
'Ehm...' Het is niet zo dat ik niemand ga missen, juist niet. 'Henry, Cato' 'Cato?', vroeg Gaby. Ze kreeg de slappe lach. 'Cato? Je meent het?' Ze hikte even van de lach. 'Die rare?'
'Daarom juist', zuchtte ik. En toen moest ik ook lachen. 'Oh ja. En Lara, Maria, Noah, Victoria, Sammy, ehm... Mitch misschien.'
'Mitch?' Nu leek Gaby bijna te stikken van de lach. 'Mitch? Mia toch!'
Ze verloor haar evenwicht. Snel greep ik haar vast. 'Kijk uit!' Maar het was al te laat; ze bungelde drie meter boven de grond aan mijn handen. Ik kneep mijn blote benen heel dicht tegen de tak aan. Van de pijn beet ik op mijn lip, die begon te bloeden.
Gaby was niet zo lenig, in tegenstelling tot mij, maar wist het toch voor elkaar te krijgen om zich vast te grijpen aan de tak. Ik hielp haar omhoog.
'Cato, Mitch', hikte ze nog na. 'Je gaat me niet vertellen dat je Kris nu ook gaat missen?'
'Haha, dat dacht je! Die mis jij nog eerder dan dat ik hem ga missen!'
'Ik ga alleen mijn familie missen', zei Gaby zelfverzekerd. 'Nou ja, misschien Victoria of Sammy, of Lara en... Noah?'
'Iedereen dus', grinnikte ik. Ik pakte de tak vast en liet me op de grond zakken.
Gaby deed hetzelfde. 'Zie je straks. Zullen we samen afscheid gaan nemen van ze?'
Ik knikte. 'Oké.'
En weg was Gaby. Ze was misschien niet lenig, maar wel snel.