Hoofdstuk 1.2

5 dagen eerder: 4 januari 2917

Ik zat in mijn leeshoekje bij het raam. Ik probeerde me te focussen op wat ik las, maar de letters flitsten voorbij zonder ik er een woord van begreep. Om de haverklap werd mijn blik afgeleid door mijn kleedkast in de hoek van de kamer. De kast leek net een grote magneet die mijn blik steeds naar zich toetrok.
Met een zucht legde ik mijn boek opzij en liep ik naar de kleerkast toe. Voor de tiende keer deze dag opende ik mijn kast en zuchtte van verlangen toen ik de inhoud zag.
Tussen mijn andere jurken ging een nieuw exemplaar, veel indrukwekkender en mooier dan de andere tot nu toe waren geweest. Dit was omdat deze jurk voor een hele speciale gelegenheid was, mijn 18 verjaardag, de dag waarop ik volwassen zou worden en mijn vader mijn huwelijkspartner officieel bekent zou maken aan het volk.
Natuurlijk wist ik al veel langer aan wie ik uitgehuwelijkt zou worden. Mijn vader had dit allemaal geregeld toen ik 5 jaar oud was.
Prins Colby Lantha was de naam van mijn toekomstige echtgenoot, zoon van koning Dextar die met zijn scepter zwaait over de stad Flumina. Deze stad ligt 1000 kilometer van Aquacity verwijderd, daarom heb ik Prins Colby nog maar één keer in heel mijn leven gezien, in levende lijven bedoel ik dan.
Ik was toen 10. Ja dat was al een hele tijd geleden. Sinds die dag heb ik nog af en toe contact met hem gehad via Transover, dat is een communicatie methode waarbij de persoon, waarmee je communiceert, niet alleen op grote afstand kunt zien, maar ook aan kunt raken. Dit gebeurt in een speciale kamer, waarvan we op het paleis één hebben. Hierin wordt er een kopie gemaakt van de persoon waarmee je praat. Het is heel vreemd en word zelden gebruikt, omdat het zeer veel energie verbruikt en hier in de onderwaterstad is het zeker van belang om altijd zuinig om te springen met energie.
Na even naar het kleed te hebben gestaard, nam ik hem er uit en hield hem voor me. Opgewonden ging ik voor de spiegel staan. Ik kon niet wachten tot ik dit eindelijk zou mogen dragen. Hoewel het kleed al toegekomen was vanochtend, had ik het nog niet mogen aantrekken, dat zou pas gebeuren op de dag zelf.
ik bekeek mezelf in de spiegel. De jurk was prachtig. Het had een diep blauwe kleur die perfect pasten bij mijn ogen en mijn bleke huid.
Het bovenstuk was met kant bedekt en een grote v-hals spande de kroon. De armen waren van doorzichtig stof met gehaakte bloemen versierd. En het vanaf de taille was de jurk bedekt met een fijne laag glitters, zodat, wanneer je het kleed bewoog, het net leek te leven.
Ik was er verzot op. Dit was iets dat perfect voor mij gemaakt leek te zijn, alsof ik alleen op deze wereld het kleed zou kunnen dragen. Ik legde het kleed tegen mijn borst aan en hield het met een hand bovenaan de kapstok vast.
Met mijn andere hand nam ik een stuk van de zoom vast en zwierde ik mezelf door de kamer. Ik draaide een pirouette en voelde de stof tegen mijn enkels strijken. Ik beeldde me in dat prins Colby voor me stond en me ten dans vroeg, ik maakte een reverence en in mijn fantasie nam ik zijn hand vast en dansten we samen door de kamer. Elegant en zwierig leidde hij me over de dansvloer en samen lachten we om het vrije gevoel dat dit met zich mee bracht.
En toen plots botste ik tegen iets op, verschrikt schrok ik op uit mijn dagdroom. Ik keek verward naar het heen waar ik tegenop was gebotst en zag toen dat het niet iets maar iemand was.
'Miss. wat bent u aan het doen?' vroeg mijn kamermeisje Kasabi, die 5 jaar ouder was dan mij.
'Euh...', bracht ik moeizaam uit, ik voelde hoe ik een hoofd als een tomaat kreeg.
'Zou u dat niet beter in de kast laten hangen, we willen toch niet dat er iets mee gebeurt, niet?' zei ze vriendelijk, maar ik kon nog steeds aan haar stem horen dat ze deze situatie best wel komisch vond.
'Trouwens, Miss, u kunt fantastisch dansen', zei ze terwijl ze me hielp de jurk terug in de kleerkast te hangen.
'Denk je?' zei ik op een geniepige toon en ik greep haar vervolgens bij de handen, ik trok haar mijn kamer verder in en draaide met haar een rondje. Ik lachte luidop, terwijl we cirkels dansten in de kamer. Ik zag hoe Kasabi's gezicht langzaam ontdooide tot ze ook begon te lachen.
Maar toen stopte ze abrupt, nog wat na grinnikte, probeerden we beiden ons evenwicht te hervinden. Mijn hoofd draaide als een tol.
'Oké, voor ik helemaal duizelig word zal ik maar vlug zeggen waarvoor ik kwam. Je vader wilde je zien', zei ze, toen ze even op adem was gekomen. Ik zucht dramatisch.
'Waarom nu weer, ik ga mijn 18 de verjaardag echt niet verpesten hoor', zei ik hoofdschuddend. Maar Kasabi haalde haar schouders om. Dus enkele minuten later was ik al op weg naar mijn vader. Ik liep door de gangen van het paleis en had geen echte haast. Ik had toch geen zin in een gesprek met mijn vader.
Ik bereikte de vergaderzaal waar Kasabi me van verzekerd had dat hij daar zou zijn. Net toen ik aan wilde kloppen, hoorde ik dat er gepraat werd. Was het wel een goed idee om nu binnen te komen, nu mijn vader zo druk in gesprek was. Aarzelend bleef ik voor de deur staan met mijn hand al opgegeven om te kloppen.
Tot ik plots mijn naam hoorde vallen, ik liet mijn hand zakken en boog me toen naar voren om ze beter te verstaan.
Ik weet dat het niet hoort om mensen af te luisteren, maar de verleiding was te groot.