Proloog

60 jaar eerder: 12 december 2857

Donkere wolken pakten samen in de lucht, dreigend en onheilspellend. Eén enkele vlok sneeuw ontsnapte de donkere massa en dwarrelde naar beneden. Langzaam zweefde het van links naar rechts de aardoppervlakte tegen moet.
Enkele meters lager, bevond zich een grote mensenmassa dicht op elkaar gepakt. Het eenzame vlokje werd door de wind die kant opgeblazen.
Een jongetje van een jaar af vijf staarde naar de dreigende wolken boven hem en merkte het vlokje op.
Met één hand werd de jongen vastgehouden door zijn moeder en dus moest hij zijn andere hand gebruiken om het vlokje op te vangen. Even bleef het onaangeroerd liggen in zijn handje en toen begon het langzaam te smelten. De jongen staarde vol verwondering naar zijn hand, toen draaide hij zich naar zijn moeder om.
'Het sneeuwt!' riep hij luid, 'Mama, mama, het sneeuwt!' Hij rukte aan zijn hand om uit de greep van zijn moeder los te komen. Meerdere vlokken dwarrelden nu naar benende en de jongen glimlachte van oor tot oor.
'Rogu, niet nu', zei zijn moeder geërgerd. De vrouw leek niet door te hebben dat de vlokken op haar neer dwarrelden. Haar ogen waren op iets anders gericht.
Een trein in de verte kwam met hoge snelheid aangereden. De jongen probeerde zich noch steeds los te trekken, zich helemaal niet bewust van wat er eigenlijk te gebeuren stond.
Mensen mompelden opgewonden met elkaar, weer anderen liepen zenuwachtig heen en weer en nog anderen staarden glazig voor zich uit. Rogu leek de enige te zijn die de sneeuw had opgemerkt. Het geluid van de razende trein kwam dichterbij en toen klonk het piepend geluid van de remmen, die het gehuil van kinderen overstemde. De trein verloor zijn snelheid en kwam uiteindelijk vlak voor de mensenmassa tot stilstand. Plots was het muisstil geworden. Ook de jongen leek dat te merken en keek over zijn schouders naar de trein, zijn interesse voor de sneeuw voor een moment vergeten.
Na een moment, waarop er niets gebeurde, gingen de deuren van de trein met een sissend geluid open.
En toen startte de chaos. Iedereen probeerde het eerste door de deur te geraken, er wat getrokken en geduwd. De moeder van Rogu verloor de grip op haar zoons hand.
'Rogu!' riep ze verwoed boven het tumult uit, maar ze kon hem nergens zien. Uiteindelijk bereikte ze de open deuren. Ze sprong naar binnen en draaide zich toen om. Maar ze kreeg geen tijd om verder te zoeken, want ze werd verder de trein ingeduwd. Ze moest haar vasthouden aan een paal om haar evenwicht niet te verliezen. Weer riep ze om haar zoon, maar hij was nergens te bekennen. De toestroom van mensen die de trein binnenkwamen stopte en de deuren schoven dicht.
'Heb je een jongen gezien met zwart haar en rond de leeftijd van vijf?' vroeg de vrouw aan één van de mensen bij de deuren, die schudden hun hoofd.
De trein kwam langzaam in beweging, plots klonk er een kreet achteraan de wagon.
'Die jongen!' riep iemand. En de moeder rende naar het raam toe. Een jongetje van vijf met zwart haar speelde opgewonden in de sneeuw, maar keek toen op en zag zijn moeder op de rijdende trein. Zijn glimlach op zijn gezicht veranderde in een geluidloze schreeuw. De jongen begon met de trein mee te lopen, dikke tranen gleden over zijn wangen, maar hij was te laat.
Zijn moeder drukte haar handen tegen de ruit en riep zijn naam, maar dat hoorde hij niet. De trein reed al veel te snel en de jongen bleef staan, terwijl de tranen onafgebroken over zijn wangen liep.
Hij had de trein gemist die hem naar een veilige plaats zou brengen onder de zee in een overkoepelde stad, weg van het gevaar die hier op aarde heerste.
De jongen keek terug naar zijn hand, waar hij daarnet het eerste vlokje had opgevangen en waarin die vervolgens was gesmolten en zakte toen op zijn knieën neer, terwijl hij met betraande ogen naar de trein keek die van hem weg reed.