Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3 • Hand in hand
•Harry•

Ik zette me neer op mijn bed, waardoor het hout wat kraakte. Het was maandagochtend en dat betekende dat ik vroeg moest opstaan. Over het algemeen had ik daar geen problemen mee aangezien ik op andere dagen ook op tijd opstond om optimaal van mijn dag te kunnen genieten. Wat ik minder leuk vond aan maandagen was het werk dat daar bij kwam kijken. Maandag was één van de drukste dagen aangezien er in het weekend regelmatig dingen sneuvelden zoals regenpijpen, glazen en soms zelfs deuren -eerlijk gezegd wilde ik niet weten wat er allemaal gebeurde in deze gebouwen-. Ook sneuvelden er vaak computers die het zo nodig vonden om het net in het weekend te begeven en aangezien zondag mijn vrije dag was en er in het weekend regelmatig wat alcohol vloeide -ook al was dat hier elke dag zo ongeveer wel het geval- mocht ik alle schade gaan opmeten en repareren. En dan vooral dat laatste. Ik ging rechtop staan en wandelde naar het raam waardoor er opnieuw een aantal planken begonnen te kraken onder mijn gewicht. Het glas was volledig aangedampt en hoe dichter ik er naar toe wandelde, hoe beter ik de kou op mijn huid kon voelen. Een rilling liep over mijn lichaam en zelfs mijn tenen voelden de aanwezigheid van de kou zachtjes over zich neerstrijken. Het had gevroren, tot zover was duidelijk.
Ik glimlachte terwijl ik een trui zocht om me te kunnen weren tegen de vrieskou. Ik wilde immers niet de komende twee weken moeten rondlopen met een zakdoek en een irritante hoest.
Ik hield van zulke dagen. Een mistige, koude winterdag met gure wind en een helblauwe hemel. Het was prachtig om te zien en te voelen. Er waren een aantal kleine dingen waar ik immens gelukkig van kon worden, kleine dingen die mijn hele dag goed konden maken en zo een koude winterochtend was er één van. Het was gewoonweg prachtig. Zo snel ik kon, zocht ik een broek uit en strikte mijn veters. Ik bond mijn schaal rond mijn nek en wandelde mijn kamer uit. Het was nog akelig stil hier en zelfs op het moment dat ik de trappen naar beneden liep, hoorde ik nog nergens geluid. Alle studenten sliepen nog en dat zorgde er voor dat mijn dag nog beter werd dan hij al was. Ik vond het beter om contact met hen te mijden.
Eens ik buiten was, wandelde ik meteen achter het gebouw door naar het bos. Het was fenomenaal prachtig hier. Er zweefden kleine wolkjes mist tussen te struiken die leken voort te rollen zoals golven in de zee en tegelijkertijd leken te zweven alsof het kleine engeltjes waren. De eerste lichtstralen probeerden hun weg te vinden door de mist en terwijl ik mijn voeten verder verplaatse, kraakten de bladeren onder me door het dunne ijslaagje dat zich gevormd had op de vochtige bladeren.
Het zacht krakende geluid was heerlijk rustgevend. Er bestond geen aangenamere manier om de dag te beginnen. Eigenlijk was het wel grappig als ik er zo over nadacht. Op een paar honderd meter van me vandaan waren de meeste studenten hun roes aan het uitslapen en ik was klaarwakker op één van de mooiste ochtenden van het jaar. Ik stak mijn handen in mijn zakken en wandelde verder door naar het meer. Het was eerder een grote vijver die de naam "meer" niet waardig was, maar dat veranderde niets aan het feit dat het een mooie plek was om te komen, zeker nu er zich een dun ijslaagje gevormd had op het water. Het ijs was nog pril en enorm breekbaar, toch hoopte ik dat het de komende dagen zou blijven vriezen zodat ik zou kunnen schaatsen. Dat zou deze winter pas echt compleet maken. Ik moest terugdenken aan vroeger. Vanaf de eerste vriesdag ging ik kijken of het ijs dik genoeg was geworden om er op te kunnen schaatsen. Sommige mensen zagen me voor gek aan maar ik vond het heerlijk. Bovendien was ik altijd de eerste die zich op het ijs waagde -of laat ons zeggen die zich met succes op het ijs waagde-. En dat is één van de momenten die ik nooit zal vergeten. Het geluid van het zacht krakende ijs, de kou die zich om me heen klampte en de lage ochtendzon. Ik hoopte zo hard dat ik die momenten kon herbeleven. Een echte strenge winter zoals vroeger, dat zou fantastisch zijn. Ik sloot mijn ogen en kon mezelf al over het ijs zien glijden terwijl de wolken roze kleurden door de eerste stralen van de ochtendzon. Er zou hier helemaal niemand zijn, niemand behalve ik en dat was hoe ik het hier het liefst had. Zuchtend wandelde ik verder. Mijn hersenen begonnen op volle toeren te werken en dat zorgde ervoor dat ik niet meer aan de leuke aspecten van de winter kon denken maar alleen nog aan de minder leuke aspecten, zoals leidingen die zouden bevriezen als ik er geen dekens overheen zou binden.

---

Hoi hoi sorry dat het zo lang geleden is jongens maar ik had examens. Nu ben ik weer helemaal terug (en hopelijk binnenkort goede punten). Ik ga proberen deze week nog een tweede hoofdstuk te schrijven. Oh en voor de nieuwsgierigen onder jullie. Harry en Joy zullen elkaar waarschijnlijk binnenkort ontmoeten, maar op welke manier? Tja you will see