Hs 1

"We mogen naar Vader," zeg ik als Vader weggaat. Ik heb geen idee hoe het daar word maar al mijn vrienden mochten mee, dat is de reden waarom ik eerst niet wou worden geadopteerd en nu... Ik ben zo blij!!! "Zouden we een laatst slaapfeest houden in het weeshuis," vraag ik als ik bij mijn vaste vriendengroep ga staan. Jordan, Dave, Bryce, Claude en natuurlijk mijn broer Xavier. "Ik vind het best," zegt iedereen. "Als jij en Jordan niet naast elkaar gaan liggen vind ik het goed," voegt Xavier eraan toe. Ik grijns. Ik en Jordan hebben niks maar we vinden het grappig om Xavier te irriteren door extra dicht op elkaar te gaan liggen. "Afgesproken," zeg ik. Ik ga met mijn rug naar Jordan toe staan zodat hij kan zien dat ik een kruis maak met mijn vingers. Ik hoor Jordan achter me proesten en Claude later ook. "Wat lachen jullie nou?" vraag ik met een boterzoet stemmetje. Extra doorschijnend, dat wel.

Die avond zitten we met zijn allen op de kamer van Xavier en mij. "Verheugen jullie je er ook op dat we met Vader mee mogen!" zeg ik opgewonden. "Doe eens rustig, ik krijg hoofdpijn van je," zegt Bryce lachend. "Dat jij zo'n koude kikker bent kan ik niks aan doen," lach ik. "Jij bent hyperactief," lacht hij. "Weet ik," zeg ik als ik mijn pyjama pak en richting de badkamer loop.

Ik kom de badkamer blij uit en als ik om me heen kijk zie ik dat de jongens de slaapkamer als kleedkamer gebruiken. Ze hebben bijna allemaal geen shirt aan en staan te praten. Als ze mij opmerken proberen ze allemaal snel wat aan te doen. "Uuhm..." zeg ik ongemakkelijk als ik mijn bloed naar mijn hoofd voel stijgen. Ik doe een stap achteruit en doe de deur dicht. Waarschijnlijk weet niemand dit maar toch probeer ik dit moment in mijn geheugen te prenten.

"Je kan terug komen," hoor ik Claude stem een minuut later of zo. Ik loop naar binnen maar natuurlijk net iets te vroeg. Claude is klaar maar de rest moet nog altijd een shirt aantrekken. "Dan moeten jullie maar niet zo sloom zijn," zeg ik als ik op bed ga zitten. Ze gaan allemaal met hun rug naar me toe staan en trekken snel een shirt over hun hoofd. Ik lach. "Jullie schamen je echt snel, wat zou er gebeuren als ik morgen roep: we gaan gezellig met zijn allen zwemmen?" vraag ik mezelf hardop af. Ze beginnen meteen door elkaar te praten. Dat het niet hetzelfde is en weet ik veel wat. Dan komt Bellatrix binnen. "Kunnen jullie niet zo'n kabaal... hoi Xavier," ze onderbreekt zichzelf. Ik weet hoe erg Xavier zich er soms aan ergert dat Bellatrix zich zo uitslooft en ik lach er alleen maar om. "Hoi Bellatrix," zegt hij. "Hoi," zegt de rest, inclusief ikzelf, erachteraan. "Wat doen jullie? Jullie maken zoveel kabaal... En troep," zegt ze als ze rondkijkt. "We hebben een laatste slaapfeestje voordat we met Vader meegaan en jij bent niet uitgenodigd, sorry," zeg ik als ik op haar afloop, haar de deur uitduw en tegen de deur aanleun. "Doen, durf, waarheid?" stel ik voor als ik Bellatrix hoor weglopen en ga terugzitten op mijn plek.

De volgende ochtend word ik als eerste wakker. Ik moest van Xavier helemaal rechts gaan liggen zodat hij naast me kon gaan liggen en de rest daarnaast. Gelukkig slaapt hij redelijk vast. Ik sluip naar de gang en vind een schoonmaakkarretje met een paar opgestapelde emmers. Ik pak er vijf en loop naar de badkamer waar ik ze vul met water. Bij ieder hoofd zet ik een emmer en als ik klaar ben schop ik ze allemaal met het grootste gemak om. "AAAH!!!" roepen ze bijna tegelijk. Ik grinnik. "Vind je dit grappig!" roept Claude boos. "Jep," zeg ik. "Ik zal je..." gromt hij. "We moeten ons gaan klaarmaken, Vader komt over anderhalf uur," zeg ik. "Ik hoef me niet klaar te maken," zegt hij arrogant. "Dus ik kan je gel weggooien," zeg ik wijzend naar zijn haar. Het zit alle kanten op. "Nee!" roept hij geschrokken als hij zijn kleren die hij de gister aanhad verzameld en naar zijn kamer loopt. De kamer loopt langzaam leeg waardoor alleen Xavier en ik achterblijven. We beginnen onze spullen bij elkaar te rapen.

Ik heb alles op mijn bed gelegd. Kleding en andere spullen. Eerst prop ik alle kleding in een koffer en daarna de rest erbij. Xavier is nog bezig en zit op zijn koffer. "Kun je hem even dichtklikken?" vraagt hij. Ik klik zonder moeite het slotje dicht. "Bedankt," zegt hij. "Normaal hebben de meiden moeite met hun koffers dichtkrijgen," lach ik. Ik zet mijn koffer op de grond en laat de wieltjes al het werk doen. Zo gaan we met zijn allen naar de bus waar Vader op ons staat te wachten...