Geluk bij ongeluk

Rebecca klopte aan. Niemand deed open. Toen zag ze een briefje liggen. Ze raapte het op. Er stond: lieve Rebecca. Als je dit leest wonen we hier niet meer. Ik snap dat je het fijn hebt op de boerderij, maar als je wilt kan je weer bij ons wonen. We wonen op de lijmelaan 4. We hebben genoeg plek voor jou en jedi. We hebben ook nog een verassing voor je. Als je bij ons bent, leggen we alles uit. Liefs pap en mam. Rebecca wachtte geen moment langer. Ze sprong op jedi en racete eerst weer terug naar de boerderij om meneer en mevrouw patent op te halen. Ze zocht ben, die ze ook meenam. Ze zei tegen hun: ga naar de lijmelaan 4. Ik wacht op jullie! Ze kwam aan bij het huis en het eerste wat haar opviel was dat het huis enorm groot was. Hoe kon het zijn dat ze hier ooit zou mogen komen? Ze belde aan en er werd gelijk opengedaan. Het was haar moeder. Ze zag dat haar moeder huilde. Van geluk waarschijnlijk. Rebecca begon zich eindelijk af te vragen wat dit allemaal te betekenen had. Ze knuffelde haar moeder heel lang. Toen nam haar moeder haar mee naar binnen. Wow. War was dat mooi. Overal schilderijen en het had wel iets ouds. Haar moeder gebaarde dat Rebecca moest gaan zitten. Haar vader zat er ook. Toen begon haar vader te praten. Hij zei dat Rebecca 's oma dood was. Rebecca zelf wist niet eens dat ze die oma had. Toen zei haar moeder: en dit was van je oma. Dit hele pand. Plus de stallen en alle dieren. En dit hebben wij geërfd. Alledrie moesten ze huilen. Huilen van geluk. Ga maar in de achtertuin kijken. Zei haar vader. Rebecca liep naar buiten. Toen zag ze hem. Een andalusische hengst. Met een strik om zijn hals. Rebecca smolt. En huilde. Ze huilde van geluk.