20

zaterdag 8:00,
nadat hij uiteindelijk een droom had over haaien die hem op wouden eten in plaats van die mooie droom die hij vergeten was, werd hij wakker en stond gelijk op. Hij had zijn outfit verborgen in zijn geheime hol, dat houd in een vergeten ruimte tussen de muur en zijn boekenkast. zijn ouders waren pleite en hij moest om 12 uur werken, hij logde zichzelf in op msn en raakte al snel aan de praat met Maddison. "Jungle book girl"

"wat !? " Ryan keek verschrikt op naar zijn beeldscherm waar je het verwarde gezicht van Thyme zag. "Och je weet wel... chickies ?" Ryan zocht lang naar dat soort woorden, hij had namelijk geen geprogrammeerd straat-woorden boek in zijn puberende hoofd, ook dat accentje miste hij duidelijk. zijn vriend lachte, en ook Ryan liet een klein glimlachje zien, hoe onverschillig kun je zijn over meiden ? al snel kwam die niet te ontkomen vraag : "Kan je gamen ? "
Ryan keek bedenkelijk en keek recht in de cam die voor zijn gezicht stond geplant, tussen alle lege chips zakken en cola blikjes. gezonde tour ? no way !
"Sorry man ik kan niet, werken" en dat was niet helemaal gelogen, dus daar kwam onvermijdelijke vraag nummer 2 ;" en vanavond dan ?"
hulde aan de lam party's ! vanavond ga ik ... hij keek een beetje zijn kamer rond, op zoek naar inspiratie, zijn kamer was gevuld met een 2 tweepersoonsbed, bureau, boekenkast, kledingkast, sport kast, en een lelijk tapijt waarvan je niet eens wist dat het er lach vanwege de vele kleding en spulletjes ; blaadjes huiswerk, propjes onvoldoendes en niet te vergeten schrijf gerei.
de onvoldoende berg viel mee, hij was een uitstekende student maar soms had hij een dip, blue-monday's in december waren niet te vermijden, net zoals die in januari.
als snel zag Ryan zijn ultieme ontsnapping,
"Ik heb een feestje van mijn neefje, helaas"
"Oh okay, jammer man"

Ryan kwam net op tijd op zin werk en klokte snel in, waarnaar hij zijn taak kreeg, "Wijn 2 uur" zijn baas keek hem door al die jongeren heen, waarnaar hij hem een knikje gaf en aan kruiste dat hij op tijd was. Ryan liep naar de wijn, onderling hadden ze altijd een gespreksonderwerp en die van zaterdag was geloof het of niet, the silent voice, maar sommige noemde hem ook wel 'the mask'. Ryan begreep eerst niet wie het was tot dat ze het in de kantine er over hadden en dit keer gedetailleerder. ze zaten allemaal om die grote gigantische tafel die bedoeld was voor vergaderingen en bijeenkomsten en om al die jongeren te laten relaxen tijdens hun pauzes, die maar 25 minuten duurde, Ryan zat daar als versteend en keek recht voor zich uit, starend naar een folder van hun toekomstige vestiging. "Jumbo DNA iedereen heeft het !"
"Ik weet schokkend hé " Ryan voelde een schouder klop van zijn collega en beste vriend Frank. verschrikt keek hij op met zijn bruinen ogen, hij was weer terug bij de realiteit.

zaterdag avond, Ryan stond al vroeg op de planken de meeste feestgangers waren er nog niet, Ryan had mooi de tijd om zich voor te bereiden. het was dark horse avond, dus moest zijn stem extra zwaar klinken en dat ging na een paar oefeningen al snel.
ryan zat op het podium zijn benen raakte bijna de grond maar niet helemaal, lachend boog hij zich over zijn gitaar en keek als een klein kind met pret lichtjes in zijn ogen, naar zijn voeten die zweefde. Ryan had zijn hele outfit aan en dat betekend ook zijn mask, niemand zelfs de baas had zijn gezicht niet gezien. een bar meisje van rond zijn leeftijd kwam naar hem toe gelopen met een dienblad en twee cola, "Hey jij daar !" ze toverde al snel een glimlach op haar gezicht zodat je haar witte tanden extra goed kon zien. "Hey" op zijn engels antwoordde Ryan terug, bang dat iemand zijn stem herkende sprak hij altijd in het engels tegen zijn publiek, en elke avond op verschillende hoogtes en laagtes. het was verwarrend maar na een lange tijd begon je er aan te wennen en werd het automatisme. het gebeurde gewoon. "Je hebt het goed voor elkaar, 2 avonden zingen en je bent meteen bekend " "ooh Realy ?" terecht verbaast keek hij haar aan, Desirée, dat zijn collega's het wisten okay maar bekend ? het meisje lachte en liep weg.
Ryan pingelde nog even en keek tegelijkertijd over zijn schouder, de barmeisjes die veel jonger waren dan Desirée grinnikte en keken elkaar lachend aan. zijn ogen vlogen meteen weer naar Desirée die haar plaatst achter de bar had genomen, en die haar schouder ophaalde toen ze 'the mask's' blik met die van haar kruiste. Ryan schudde het letterlijk van zich af door zijn schouder een beetje te draaien en pingelde weer verder. wachtend op het publiek dat komen ging.