Hoofdstuk 2 - Magisch mooi

Mensen zijn nooit helemaal eerlijk. We houden altijd wel wat achter of we vertellen je een leugen. We glimlachen nep naar je en doen alsof we je vriend zijn, terwijl we achter je rug om over je roddelen. Maar soms vinden we die vriend in een menigte van leugenaars en we pakken zijn of haar hand vast om hem of haar nooit meer te laten gaan.
Dat is wat ik leerde en toen ik Roy en Harper ontmoette was ik niet stom genoeg om ze te laten gaan. Natuurlijk verpeste ik het met Roy later wel weer, maar ik bleef wel vast houden aan Harper. In Lelieveld kende ik veel mensen door het kookclubje van mijn oma. Maar die paar keer dat ik ze ontmoette hadden ze mij altijd een gevoel van leugenaars gegeven. Er was iets dat zij mij niet vertelden. Dat was niet erg, want ik vertelde hun ook niet alles. Of eigenlijk niks.

Iris was een van hun. Zij was ook de eerste die ik op mijn eerste schooldag zag. Bedenk een meisje van rond de zestien, met sproetjes, groene ogen en gouden haren met het enthousiasme van Bombur als hij eten ziet en je hebt Iris.
“Athene! Ik ben zo blij dat je nu hier naar school gaat. Toen ik er voor het eerst van hoorde, was ik zo van: echt niet, dat verzin je maar. Maar het is dus echt zo! Je moet bij ons komen zitten. Het wordt zo gezellig. Hou je van thee?” Dit alles werd op de snelheid van ongeveer 100 woorden per seconden, dus het enige wat ik hoorde was: hou je van thee? Ik keek haar een paar seconden verdwaasd aan en stootte toen uit: “Nee, ik hou van koffie.” Haar gezicht betrok en haalde een pak koekjes uit haar tas. Met een zuur gezicht gooide ze het naar Aidan, een zeventienjarige jongen met bruin haar en dezelfde kleur ogen. Zijn tweelingbroer Finn (de enige reden waarom ik wist dat het Finn was omdat Aidan nooit roze zou dragen) glimlachte naar Iris en onderschepte de koekjes. Zonder een seconde te twijfelen begon hij met het opeten. Venna, een meisje met bruin haar, een slag donkerder dan dat van de tweeling, en blauwgroene ogen, glimlachte rustig naar mij zonder ook maar iets aan te trekken van de tweeling, die onderhand op de vloer lagen. Ik keek ze aan alsof ze gek waren (dat kan je mij niet kwalijk nemen, ze leken echt gek ) en liep langs ze naar de deuropening.

De aula was binnen niet moeilijk te vinden. Het daar komen was veel moeilijker. De gangen waren gevuld door mensen die vrienden, klasgenoten en kennissen begroetten en knuffelden. Met een beetje moeite, en een beetje duwen dat geef ik eerlijk toe, kwam ik de aula in. Hij was rood. Niet een beetje rood, zoals alleen een rode vloer of een paar rode muren, nee hij was knalrood. Alles wat ze mogelijk een kleur hadden kunnen geven was rood. De muren, het plafond, de vloer en zelfs de damn stoelen waren rood. Opeens drong tot me door waarom. Ze konden hierdoor beter het bloed van hun slachtoffers verbergen. Ik lachte bijna hardop.
Ik nam plaats op de achterste rij van de bloedrode stoelen, en keek toe terwijl de rest van de havo 5 leerlingen binnen druppelden. Een van de leerlingen, een blondine met een zachte glimlach, ging naast mij zitten. Ze herinnerde me op een of andere manier aan een madeliefje, met haar licht blonde haren. Ik glimlachte terug en ze vroeg: “Ben je nieuw hier?” Ik knikte en dat was de kennismaking tussen mij en de persoon naast wie ik bij de meeste klassen zou zitten. Haar naam was en is Naomi van Valdenburg. Meer tijd kregen we niet dat moment om kennis te maken want op dat moment klom de directeur op het podium.
De directeur is dik. Je kan het heel veel noemen, maar hij was gewoon dik. Maar ondanks zijn dikke uiterlijk had hij staalgrijze ogen en een autoritair uiterlijk. Zonder ook maar om stilte te vragen begon hij met praten.
“Havo 5 is jullie eindjaar. Hierom verwachtten wij van jullie maximale inzet, tijd en moeite. Hebben jullie een baantje? Geef hem maar op. Dit jaar gaan jullie je helemaal op je eindjaar concentreren.” Dat is ongeveer wat hij zei. Het is niet alles, maar het meest belangrijke staat hier wel in. Hij verwacht maximale inzet, tijd en moeite. Hierna was bovendien mijn aandacht weg. Toen ik rond keek was ik niet de enige. De meeste zaten op hun mobiel of waren met vrienden aan het fluisteren. De directeur had misschien een autoritair uiterlijk maar veel werd er niet mee gedaan. Van de gestoorden op het schoolplein waren alleen Venna en Nadia, een mooi meisje met donkere huidskleur, zwart haar en donkere ogen, aandacht aan het schenken. Aidan was met een meisje aan het flirten, dat was hij echt, ze was aan het blozen en het giechelen en draaide zich meteen om naar een vriendin toen hij zich omdraaide, Finn was iets op zijn mobiel aan het doen. Kairan, een jongen rond de achttien met zwart haar, daarentegen was nerveus rond aan het kijken alsof hij iemand zocht en maar niet kon vinden. Ik wilde aan Naomi vragen wie hij zocht, toen ik merkte dat ze woedend naar Aidan en het blozende meisje keek. Ik besloot het toch maar niet te doen.
Eindelijk kwam de directeur tot de klassenlijsten. Er waren dit jaar twee havo klassen met ieder rond de 17 leerlingen, H5A en H5B. Samen met Naomi, Venna, Iris, Nadia en Kairan zat ik in H5A. We volgden onze mentor, een oudere vrouw met grijze streken door haar blonde haar, naar een lokaal. Het lokaal was in ieder geval niet rood maar had overal Engelse poster en over een muur hing de Engelse vlag. Onze mentor, mevrouw Bakker herinnerde ik me opeens, ging achter het bureau zitten terwijl de klas zoveel mogelijk naar achter ging zitten. Ze begon met praten. “De meeste van ons kennen elkaar al en om de paar nieuwe mensen te leren kennen’, hier kreeg ik veel blikken,” gaan we even speeddaten. We beginnen gewoon met onze buren, de mensen die geen buren hebben moeten even ergens anders gaan zitten.” Ik draaide me om naar Naomi en lachte naar haar. “En waar gaan we het over hebben tijdens onze speeddate?” Ze glimlachte terug en zei: “Hoe we dit jaar gaan overleven.” Ik ging gemakkelijker zitten en zei: ‘Dat is makkelijk, dat doen we namelijk niet.”
Na een paar minuten moesten we van partners wisselen. Ik mocht blijven zitten maar achteraf gezien was ik liever gaan lopen. Mijn volgende partner was namelijk Venna. Mooie, slimme Venna waar ik misschien een beetje een crush op heb gehad. Vandaag droeg ze een zwarte broek met een schattig hemdje erop. Haar hakken maakten haar vijf cm langer en haar bruine haar lag op in een vlecht over haar rug.
“Sorry van daarnet”. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek haar aan. “Ze waren alleen heel enthousiast.” Als ik zenuwachtig wordt, wordt ik sarcastisch. Dus wat werd ik toen? Precies: sarcastisch. “Nee, echt? Dat had ik niet gemerkt, zeker niet nadat Iris het had gezegd.” Venna grinnikte. “Knap dat je het opgevangen heb. Normaal hebben mensen geen idee wat ze zegt.” Ik rolde met mijn ogen. “Dat verbaast me nou niks.” Venna wierp me nog een schitterende glimlach toe. De klok op het bord gaf aan dat het nog geen tijd was voor een nieuwe gesprekspartner.
Het bleef even stil, maar toen vroeg ze: “Heb je nog wat leuks gedaan in je vakantie?” Ik haalde mijn schouders op. “Als je een huis schilderen en inrichten als leuk beschouwd wel. Jij?” “We zijn naar Rome geweest met het hele gezin.” Ze was naar Rome geweest. Ik moet toegeven dat ik toen een beetje jaloers werd. Ik had altijd naar Rome gewild. “Zeker veel mooie dingen gezien?” Ze glimlachte naar me alsof ik haar eindelijk ergens de gelegenheid voor gegeven had. “Een aantal. Niets zo mooi als jij.” Ik bloosde op dat moment niet. Het maakt me niet uit wat Venna ( en de rest van de klas) zei, ik bloosde niet. Twee seconden erna gaf de klok aan dat het tijd was voor een nieuwe gesprekspartner. Venna stond op, knipoogde naar me en liep verder. Ik keek haar verdwaasd na.

Venna, Iris, Finn en de rest waren allemaal verschrikkelijk mooi. Je kon ze vergelijken met bloemen, hoewel de meeste me meer aan andere dingen herinneren. Iris zou een kolibrie zijn met haar energie. Aidan zou een tijger zijn, mooi maar gevaarlijk. Maar ieder van hun was buitengewoon mooi. Bijna alsof ze iets magisch hadden.