Epiloog

"Nee, Louis!" Een zwaar verminkte Liam komt zo ogenblikkelijk snel als enkel een vampier dat kan overeind, maar wordt op dat zelfde moment achteruit tegen een boom aan gesmeten door de krachtbom die de jonge wicca vrij laat. Hij kreunt en negeert de schreeuwende open wonden die zijn botstructuur zichtbaar maken. De kale man hurkt langzaam neer, grijpt naar zijn rode, inmiddels paarskleurige hoofd en wordt kleiner. De keizer zijn lichaam krijgt langzaam aan kleur terwijl het lichaam van de jongeman steeds zwakker en zwakker wordt. Om de ene te kunnen vernietigen, en de andere te redden moet hij alles geven. En dat is wat hij ook zal doen. Hij maakt een eind aan het kwade en schenkt zijn hele kracht aan zijn geliefde, het goede. Vanaf het moment dat zijn ogen wegdraaien en hij futloos neervalt, sprint de bruinharige Liam naar de lichamen. Geen van de drie bewegen. De kale man wordt langzaamaan opgegeten door de aarde, vergaat als een herfstblad dat wordt opgegeten door onschuldige biologische insecten. De kracht gaat terug naar de natuur. Zijn keizer met de romige krullen ademt terug langzaam en vredig, zich van geen kwaad bewust. In tegenstelling tot Liam, heeft hij geen enkele zichtbare wonde meer. Als hij naar de middelste jongen kijkt, krimpt zijn hart samen. Dat lichaam is futloos, onnatuurlijk grijs en zwaar gehavend. Louis is niet meer.

Een hangend hoofd omringd door oneindige krullen staat voor het belachelijk grote raam. Het grote sterke lichaam is in elkaar gedoken. Harry staart naar de kist van zijn eeuwige liefde. Hij is veranderd, zowel fysiek als mentaal. Meer dan een vampier. Liam legt een hand op die sterke schouder die zachtjes in elkaar krimpt. Harry wil omkijken maar krijgt zijn bleke doorbloede ogen niet van de kille en veelzeggende doodskist afgescheurd. Eikenhout, zoals hij gewild zou hebben.

"Hij hield echt van je." De man slikt de tranen door en draait zich een kwartslag om. De volledige kamer kijkt hem bezorgd aan. Hij negeert hen, zijn gedachtes verscheuren hem volledig terwijl zijn kapotte lippen speken.
"En dat was zijn dan ook zonde.” Hij zal eeuwig de zijne blijven. Eeuwig.

---

BREATHE

---

Geen Happy End, maar niet getreurd!
Zoals ik al verklapt had, komt er een vervolg aan dit verhaal. Het is helemaal anders, en ook niet.
Meer info volgt nog!

Maar het allerbelangrijkste!!!
DANK JULLIE WEL
Zonder mijn lieve lezers zou ik mijn creativiteit niet los kunnen laten!
Ik heb er van genoten! Van het schrijven, van jullie reacties, van alles!
Dus: alle eer naar jullie. Vergeet zeker niet te laten weten wat je van het einde vond: verwacht, onverwacht, cliché, perfect.... (;