Hs 59: Mem

'We moeten nog harder rennen, Shawn,' zeg ik buiten adem. 'Dadelijk halen ze ons nog in. En waar gingen we eigenlijk heen?'
'Ik heb geen idee. Gewoon even weg van daar.'
Ik grijns. 'Dat is inderdaad een goed idee.' Ik kijk achter me en zie net Kyky en Arrie al de hoek omkomen. De rest nog niet, maar die volgen al snel. 'We moeten nog sneller!' Shawn knikt en we gaan nog sneller rennen. We slaan een volgende straat in. Een paar meter verder is een zijstraatje. Het is wel donker. En eng. Ach, wat maakt het uit?
'Hier,' zeg ik zacht en ik trek Shawn achter me aan het straatje in. We gaan voorzichtig achter een stapel dozen zitten. Ik gluur langs de dozen en grijns meteen. Iedereen rent langs het straatje en rent gewoon rechtdoor. Ik laat me tegen de muur aanzakken. 'Waarom zijn al die mensen zo'n stalkers?'
Hij glimlacht. 'Omdat ze dit interessant vinden.' Zijn gezicht betrekt weer. 'En nu? M-Met ons, bedoel ik.' Ik sla mijn ogen neer en staar naar de grond. 'Ik... Ik weet het niet, Shawn.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet het echt niet.' Ik bijt op mijn lip. 'Dit is waarschijnlijk echt ontzettend cliché, maar ik wil wel vrienden blijven. Niets liever, zelfs.'
Shawn legt zijn hand voorzichtig tegen mijn wang aan en slikt. 'Ik vind je echt leuk, Mem.'
Ik word rood. 'Ik vind jou ook aardig.'
'Je weet precies wat ik bedoel. Toch?' Ik bloos en knik kort. Shawn trekt me voorzichtig naar zich toe en legt zijn armen om me heen. En op de een of andere manier... voelt het zo vertrouwd.
Maar dan schud ik mijn hoofd weer en sta ik op. 'Laten we gaan. De rest is ons nu toch nog aan het zoeken. Dus dan zijn wij eerder terug.'
Shawn zucht. 'Mem, alsjeblieft. Kun je nu niet alsjeblieft duidelijk zijn.'
'Zullen we het niet gewoon laten rusten?' Shawn schud zijn hoofd. 'Nee.'
'Ah, toe, Shawn. Ik heb hier nu echt geen zin in. Dus alsjeblieft,' Ik kijk hem zielig aan. 'Kunnen we niet gewoon gaan?' Shawn draait zijn hoofd weg en staat op. 'Oké, dan.' Shawn loopt zonder iets te zeggen het straatje uit.
'Shawn! Wacht!' Ik ren hem achterna. 'Wacht nu gewoon even.' Ik ga voor hem staan en zie hoe er langzaam een traan over zijn wang naar beneden druppelt. 'Ik wil gewoon weten wat jij nu wilt, Mem. Echt.'
'Maar dat weet ik niet!'
'Dat weet je best.'
'Dat is niet waar, Shawn! Ik weet het niet. Echt niet.' Ik grom. 'Hadden Arrie en Kyky ons maar nooit gevolgd. Dan had Arrie het nooit kunnen zeggen.' Ik leg mijn handen geërgerd in mijn haar. 'Of had ik nu maar nooit gevraagd om naar het strand te gaan. Dan was dit ook niet gebeurd!'
Shawn pakt mijn polsen vast en haalt ze uit mijn haar. 'Hoe had jij dit kunnen weten? Arrie had gewoon haar mond moeten houden. Want dat was wat ze belooft had.'
'Wist ze het al lang, dan?'
'Twee weken, of zo. Net zoals Kyky.'
Ik knik. 'Je moet die twee zoiets ook niet vertellen. En sowieso Arrie vertelt alles door.' Ik bijt op mijn lip. 'Maar wat doen we nu?'
'Wat wil jij?'
'Het laten rusten en wachten totdat het overgewaaid is. Of gewoon doen alsof het niet gebeurd is.' Shawn lijkt het vervelend te vinden, maar hij knikt. Ik ga op mijn tenen staan en sla mijn armen om hem heen. 'De rest zal het ook wel vergeten.'
Shawn duwt me een beetje weg en legt zijn vingers onder mijn kin. 'Maar ik wil dit niet vergeten.' Er druppelt nog een traan over zijn wang naar beneden. 'Ik wil het echt niet vergeten.'
'Niet huilen, Shawn.' Ik veeg zijn tranen voorzichtig weg en pak zijn handen vast. 'En jij hoeft dit ook helemaal niet te vergeten. Zolang de rest dat maar doet.' Ik veeg een paar plukken haar uit zijn gezicht en glimlach naar hem. 'Het komt vast goed. Echt waar.' Ik geef hem een kus op zijn wang.
Shawns wangen kleuren rood, maar niet veel later heeft hij zijn lippen ook kort op mijn wang gedrukt.
Ik glimlach. 'Kom, we gaan.' Ik wil al weglopen, maar Shawn houdt me tegen. 'Wacht. Laat mij je dragen, Mem.'
'Dat hoeft toch niet? Ik heb benen. En zo moe ben ik ook nog niet.' Shawn glimlacht en slaat zijn armen dan nog eens om me heen. En binnen een paar tellen heeft hij me opgetild. Ik lig weer als een baby in zijn armen, net zoals toen Arrie wilde dat hij me weglegde van Nathan. Weer zoiets afschuwelijks liefs, dat heel vertrouwd voelt. En toch weet ik niet wat ik voor hem voel.
Shawn heeft me stevig in zijn armen geklemd en loopt de Japanse buurt weer in. Het is doodstil. Maar het is niet ongemakkelijk. Waarom voelt alles ze vertrouwt met hem? Zo lang ken ik hem toch nog helemaal niet?

Een paar minuten later staan we voor het hostel. 'Zet me maar neer, Shawn.' Shawn knikt en laat me voorzichtig op de grond zakken. We lopen naar binnen en coach Travis ziet ons. 'Snel, naar boven,' fluister ik en ik ren snel de trap op.
'Mem! Hier komen!' Ik loop teleurgesteld weer terug de trappen op. 'Waar zijn jullie geweest? En waar is de rest? Ze zijn allemaal weg.'
'De rest zwerft hier ergens op het eiland rond. Ze zijn ons aan het zoeken. Maar maakt u zich vooral geen zorgen, want ze komen zo allemaal vast wel weer terug.' Ik draai mijn hoofd grijnzend weg. 'Zodra ze merken dat wij nergens meer te bekennen zijn tenminste.'
Coach Travis kijkt me streng aan. 'Waarom is iedereen jullie aan het zoeken?'
'Dat hoeft u niet te weten!' Zeg ik snel.
'Waarom niet?'
'Omdat... dat... privé is.' Ik voel mijn wangen rood worden en ik kijk naar Shawn. Ook hij is weer iets rood gekleurd. Dus waarschijnlijk heeft coach Travis het wel door. Hij knikt en heeft een ik-snap-het-al blik in zijn ogen. 'Ga maar naar jullie kamer. De rest zal zo wel komen. En maak het niet te laat, de training van morgen zal zwaar worden, dus rust goed uit.' We knikken braaf en draaien ons om. 'En, jongens,' we draaien ons weer terug naar hem om. 'Maak het elkaar niet te moeilijk.' We blijven als versteend staan en coach Travis loopt weg. Wow, wacht! Heeft hij het nu serieus écht door? Dat kan toch niet! Die man moet haast wel helderziend zijn.
Shawn en ik lopen doodstil de trappen op. Af en toe raken onze vingers elkaar aan en draaien we onze hoofden even naar elkaar toe. Maar daar blijft het dan ook bij.
'Wat gaan we nu dan doen?' Vraagt Shawn.
Ik haal mijn schouders op. 'Ik denk dat we beter gewoon kunnen gaan slapen. Denk je niet?' Shawn glimlacht zwak en knikt. 'Wil jij je in de badkamer omkleden, Shawn?'
'Nee, ga jij maar.'
'Bedankt!' Ik pak mijn pyjama op en loop de badkamer in. Ik kijk in de spiegel en glimlach naar mezelf. Maar mijn ogen lachen niet mee. Mij ogen staan- zeker, als je het vergelijkt met normaal- heel verdrietig. En dat is eigenlijk gewoon Arrie's schuld. Ze had gewoon haar mond moeten houden en moeten doen wat ze belooft had aan Shawn. Ik zucht, gooi dan snel mijn pyjama over mijn hoofd en haal de tandenborstel een paar keer over mijn tanden heen. 'Zo.' Ik loop de badkamer weer uit en trek de deur achter me dicht. 'Zullen we dan maar gaan-' Ik houd meteen op met praten, als ik zie dat Shawn net zijn shirt uittrekt.
Geschrokken draai ik me om. 'S-Sorry.' Oh gosh, dit is nou net één van die momenten die ik zo ontzettend graag heb willen vermijden.
'Het geeft niet.' Ik draai me voorzichtig weer terug om en Shawn gooit snel een shirt over zijn hoofd. 'Ik kom zo.' Hij loopt de badkamer in en trekt de deur zacht achter zich dicht.
Ik loop naar het raam toe en ga eruit hangen. Er is nog geen spoor van Kyky, Arrie en de rest. Maar het is wel al donker! Ik hoop wel dat ze zo slim zijn om gewoon terug te komen, als ze ons niet vinden. Ook al is het hun eigen schuld. Dan hadden ze ons maar niet achterna moeten komen. Ik ga in het raamkozijn zitten en leg mijn armen om mijn benen heen. Dit is volgens mij een van de ergste dagen uit mijn hele leven. En geloof me, ik heb er veel gehad.
Maar dit hele gedoe met Shawn, en zo. Ik weet gewoon niet wat ik ermee aanmoet. En dat vind ik echt wel vervelend voor Shawn.
Opeens voel ik twee armen om me heen. 'Je hoeft niet zo te piekeren. Het komt wel goed.' Ik kijk verbaasd achter me.
Shawn glimlacht naar me en laat me weer los. 'Of mag ik je geen knuffel geven?'
'Natuurlijk wel! Als je maar goed weet dat alleen jij en Claude dat mogen doen.' En Kyky en Arrie, dan. Maar daar heb ik nu ook niet zoveel zin in. Ik leg mijn amen nog eens op Shawns rug en druk mijn gezicht tegen zijn schouder aan.
Na een paar seconden laten we elkaar weer los en kijken we elkaar aan. Shawn buigt zich naar me toe, maar voor hij zijn lippen weer met die van mij kan verbinden, duik ik geschrokken weg. 'Laten we maar gaan slapen.' Ik spring uit het kozijn en klim in bed. Ik kruip onder de dekens.
Shawn komt naast me liggen en trekt ook zijn deken over zich heen.
Ik kan het niet laten om toch een arm om hem heen te slaan. Gewoon, omdat ik nu de behoefte heb om veel geknuffeld te worden. Hij trekt me doodstil tegen zich aan en legt een hand op mijn rug en de ander in mijn haar. Ik leg mijn gezicht in zijn haar en leg mijn handen achter in zijn nek. Mijn oor ligt best dicht bij zijn lippen, en ik hoor zijn rustige ademhaling. Ik verplaats een van mijn handen naar zijn borstkas en voel zijn hart bonzen. Het gaat best snel.
Langzaam leg ik mijn hand op mijn eigen borstkas. Mijn hart klopt niet zo heel snel. Maar gewoon... Gewoon. Waarschijnlijk omdat ik me op mijn gemak voel. Ik kijk weer even naar Shawn en kriebel door zijn haar. Ik kijk hem in zijn ogen aan en glimlach meteen. Ik weet eigenlijk wél wat ik wil.
'Hey, Shawn.' Hij kijkt me vragend aan. 'Ik vind jou ook leuk.'
Shawn bloost en glimlacht. 'Ik vind jou ook aardig.'