Drie!

Mike keek direct op en zag een meisje op de grond liggen. Hij herkende haar niet en bedacht zich dat zo snel mogelijk wegkomen waarschijnlijk het slimst was, maar het meisje keek hem nu aan. Hij kon niet meer weg. Hij was gevangen genomen. Nu moest hij met haar praten, zijn excuses aanbieden, maar hij zou zichzelf voor schut zetten. Toch moest hij het doen.
‘Sorry, gaat het?’ zei hij dus met een zenuwachtig gevoel in zijn onderbuik. Het meisje bewoog wat en deed toen iets wat Mike niet in al zijn rampplannen had bedacht: ze glimlachte.
‘Ja, geen zorgen. Gaat het met jou?’ vroeg ze met diezelfde glimlach en Mikes gedachten maakten overuren. Wat? Waarom was ze zo aardig? Ze glimlachte zelfs naar hem! Kon hij nog weg rennen? Had hij maar een invisibility cloak zoals ze dat in Harry Potter hadden…
‘Ja! Ik heb niets. Ik ben-mijn naam-Mike,’ stotterde hij toen tegen haar en ze grinnikte zacht. Fijn, hij had het verpest. Waarom zijn meisjes zo lastig om tegen te praten? Mike keek weer nerveus naar de grond.
‘Aangenaam! Ik ben-mijn naam is Amelie,’ zei ze plagend en ze stond op om vervolgens haar had naar Mike uit te steken. Nerveus keek hij weer op. Moest ze hem niet vernederen? Of kwam dat zo pas? Twijfelend nam Mike dus haar hand aan en hij stond op, ‘waarom was je eigenlijk aan het rennen?’ Mikes wangen werden roze en hij wierp een blik op de grond.
‘Ik eh- ik… Oliebollen.’ Mike kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Dit sloeg helemaal nergens op. Eindelijk was er een meisje wat hem niet direct verafschuwde, maar alsnog was het hem gelukt om het gewoon compleet te verpesten. Amelie lachte weer zachtjes.
‘Ah ja, oliebollen zijn inderdaad het rennen waard. Ik denk dat ze die wel in de keuken hebben. Ik loop wel mee, ik heb eigenlijk ook wel zin in een oliebol en een glaasje champagne,’ grinnikte ze voordat ze voorop ging. Twijfelend volgde Mike haar. Waarom was ze zo aardig? Vond ze hem niet raar? Of verborg ze dat alleen maar? Waarschijnlijk wel, ‘zeg Mike, waar zijn je vrienden eigenlijk?’ Auw, die deed pijn. Hij had geen vrienden. Ja, Valerio, maar die was nergens te vinden. Momenteel had hij geen vrienden.
‘Ik denk aan het gamen,’ zei hij toen. Het was idioot en stom, maar hij kon geen beter antwoord bedenken.
‘Ben je hier helemaal alleen gekomen dan?’ vroeg ze en ze draaide zich om. Ze waren in de keuken aangekomen en ze reikte hem een oliebol aan. Met een trillende hand van de zenuwen pakte hij hem aan.
‘Nee, ik ben samen met Valerio, maar ik weet niet waar hij is,’ zei hij en hij nam een hap uit zijn oliebol. Hij voelde zich ontzettend ongemakkelijk, maar hij durfde niet te vragen of hij weg mocht gaan. Hij wilde niet gemeen overkomen tegenover dit aardige meisje.
‘Valerio? Die Italiaan?’ vroeg ze, ‘die zag ik daarstraks nog buiten. Misschien is hij daar nog?’ Mike knikte vlug en hij keek om zich heen om de snelste weg naar buiten te vinden. Hij had Valerio zo veel te vertellen. Hij had met een meisje gepraat!
‘Ja, die Valerio,’ zei hij en hij keek haar weer aan. Ze hield hem met een glimlach een glas champagne voor, die hij twijfelend aanpakte. Hij had nog nooit alcohol gedronken, maar hij kon niet weigeren. Dan zou ze hem een loser vinden en hem alsnog niet mogen.
‘Hey, ik loop anders wel mee. Het is niet ver en ik wilde toch nog even roken,’ zei ze en Mike knikte schokkerig. Nerveus liep hij alweer achter haar aan. Met een oliebol in zijn ene hand en een glas champagne in de ander. Het zag er vast stom uit. Het meeste wat Mike deed zag er immers stom uit. Dat was een feit.