Vijf!

De Dag der Verdoemenis was aangebroken, althans dat vond hij. Mike was geen jongen met veel sociale vaardigheden of veel vrienden. Om eerlijk te zijn had hij maar één vriend die hij niet via het internet had ontmoet en juist die vriend had hem overgehaald om vanavond naar een feestje te gaan. Feestjes... Dat was helemaal niets voor Mike en bij dit feest was ook nog eens de hele school uitgenodigd. Al zijn schoolgenoten die samen aftelden naar 2017. Alsof 2017 zoveel beter zou gaan worden. Mike betwijfelde het. Waarschijnlijk zou het nog veel erger worden dan dit belachelijke 2016. Dat kon niet anders.
‘Fuck!’ vloekte Mike toen en hij gaf een dreun op zijn toetsenbord. Hij was veel te veel bezig geweest met denken aan het feest, dat hij was vermoord in zijn spel. Hij moest niet zo piekeren, dat was niet goed voor hem.
Hij stond op om het blikje dat naast zijn bed stond te pakken. Hij nam een slokje van de cola en plofte weer neer op zijn bureaustoel. Zijn kamer was compleet verduisterd, doordat de gordijnen nog dicht waren en hij klikte wat met de muis om een nieuw spel te starten en leunde achterover. Oke, en nu moest hij echt concentreren. Hij speelde al de hele middag vreselijk en daar moest nu echt een eind aan komen. Hij was immer totaal geen “noob”.
Het spel begon. Het was een online schietspel dus iedereen kon zijn rankings ook direct zien. Geconcentreerd drukte hij op zijn toetsenbord om zo veel mogelijk vijanden neer te schieten toen hij plotseling twee handen op zijn schouders voelde.
‘Verdomme!’ riep hij geschrokken en hij gaf een duw tegen zijn toetsenbord voordat hij zich wild omdraaide. Valerio stond grijnzend voor hem.
‘Ciao,’ zei hij vrolijk en hij liep weg om de gordijnen te openen. Valerio was drie jaar geleden vanuit Italië naar Nederland geëmigreerd en gooide daarom soms wat Italiaanse woorden door zijn zinnen. Mike hield zijn hand voor zijn ogen tegen het felle licht dat nu achter de gordijnen vandaan kwam.
‘Hoe ben jij binnengekomen?’ begroette hij Valerio op een zeer vriendelijke manier. Het was zijn eigen schuld dat hij zo begroet werd, vond Mike. Het was zijn laatste kans geweest om nog een keer een hoge score te krijgen, maar Valerio moest dat weer verpesten door hem te laten schrikken.
‘Je moeder deed open. We gaan trouwens zo naar het feest. Ben je klaar?’ antwoordde Valerio met opgetrokken wenkbrauwen, terwijl hij Mike verder negeerde. Mike knikte en stond op. Hij droeg een vieze joggingbroek en een veel te grote trui voor zijn magere lijf. Valerio trok zijn wenkbrauwen hoger op en schudde zijn hoofd.
‘Dat mocht je willen, ragazzo,’ zei hij en hij trok de kast van Mike open om er vervolgens allemaal kleding eruit te gooien.
‘Hey, kijk eens uit! Dat zijn schone kleren. Die mag jij straks weer opruimen hoor,’ zei Mike verontwaardigd en hij liep naar Valerio toe, die zacht grinnikte.
‘Als jij je gewoon voorbereid had, dan had ik helemaal niet de kast overhoop te hoeven halen en serieus, wat is dit?’ Valerio hield een zwart shirt omhoog waar opstond: “One guy to rule all girls”. Met een lichte blos trok Mike het uit zijn handen, om er een prop van te maken en het op zijn bed te gooien.
‘Houd je mond. Ik kan dit anders wel aan?’ zei hij om snel het onderwerp te veranderen en hij trok een van zijn shirts uit zijn kast. Valerio bestudeerde het kritisch en knikte toen.
‘Ja, met een zwarte broek en heb je toevallig bruine schoenen? Ook moet je wel een jas meenemen. Het kan koud zijn,’ begon Valerio, terwijl Mike zijn trui over zijn hoofd uittrok en vervolgens het shirt aantrok.

Na tien minuten stapten Valerio en Mike weer op de fiets om richting het feest te fietsen. Het was niet ver weg, maar Valerio en Mike kennende deden ze extreem lang over dat kleine stukje. Vooral omdat ze altijd veel te veel te vertellen hadden en soms bijna omvielen van het lachen. Mike was blij met een vriend als Valerio. Het was soms best fijn om toch wel met iemand te praten over games en meiden. Daar ging het gesprek op de fiets ook over, want bij het nieuwe jaar hoort natuurlijk ook een nieuwjaarskus. Valerio was ervan overtuigd dat hij minstens vijf meisjes om zich heen zou hebben als de klok twaalf uur sloeg en Mike vroeg zich af of hij er überhaupt één zou vinden die met hem wilde praten. Hij miste zijn games nu al.