Hoofdstuk 1 - Stralen als sterren en vuur

De wereld was een schitterende plaats om te zijn. Hij was misschien gevuld met zelfzuchtige, arrogante mensen die langzaam die schitterende wereld vernietigden. Maar niet alle mensen zijn hetzelfde en sommige zijn onzelfzuchtig en zijn hebben een ziel zo schitterend als de wereld zelf. Zij zijn als sterren, een lichtpuntje in de duisternis.
Roy was zo'n ster, en voor een paar momenten straalde ik met hem. Maar ik schijn als een allesvernietigend vuur en uiteindelijk verliet ik hem, te bang om hem mee te trekken in mijn vernietiging.
Met Harper heb ik nooit iets geprobeerd. Zij was net als mij een vuur, maar haar vuur beschermde en bouwde. Haar vuur vernietigde niet. Met Roy aan haar zijde zou zij in de duisternis schijnen, schitterend en mooi.

Mijn naam is Alayna Athena Dare en als ik om twee uur 's nachts op het dak van mijn huis zit, worden mijn gedachten poëtisch en onbegrijpbaar. Het is behoorlijk shit.
De reden waarom ik op die avond op dat dak zat waren niet mijn schitterende poëtische gedachten of de sterren die helder aan de hemel stonden, maar omdat ik een sigaret wilde roken. En aangezien ik dat niet in huis mocht, leek het dak de meest geschikte plek. En Harper zou rond deze tijd gaan bellen. Dat kan ook mee gespeeld hebben.
Het was een rare tijd om te gaan bellen, maar we hadden wel op meer bijzondere tijden dan dit gebeld. Drie uur s'nachts bijvoorbeeld wanneer ik net in slaap was gevallen. Dat was niet leuk. Terwijl ik die herinnering terug haalde, ging mijn mobiel af. Mijn mobiel die nog binnen in het huis lag, terwijl ik nog steeds op het dak zat. Ik kan je vertellen dat de gedachten die op dat moment door mijn hoofd heen gingen vooral een heleboel vloeken waren.
Snel zwaaide ik mijn been door het raam naar binnen en het volgende dat ik wist was dat ik op de grond lag. Hoe ik daar precies was gekomen weet ik nog steeds niet maar ik lag naast mijn mobiel dus veel maakte het ook niet uit.
Dat hoefde Harper echter niet te weten, dus ik nam mijn mobiel op met: 'Go too hell, Harper." Aan de andere kant kon ik haar horen lachen.

Harper en ik kennen elkaar al vanaf de peuterschool en we zijn vanaf daar naar dezelfde scholen gegaan. Dit zou het eerste jaar worden dat we apart zouden zijn. In onze jaren samen hebben we veel gedaan. Niet zo veel waar de leerkrachten blij mee werden, maar dat hadden we altijd genegeerd. We hadden samen lessen geskipt of als we dat niet deden werden we er wel samen de les uitgestuurd. Met andere woorden: middelbare school was lachen. Alle leerkrachten (en wij) zijn er nog steeds verbaasd van dat we in ons eindjaar zijn gekomen.

"Je moet ook niet op het dak gaan zitten", bracht Harper mij terug naar ons gesprek. Ze kent me soms net wat te goed. "Daken zijn om op te zitten, Harp. Bovendien", antwoordde ik, "als jij mij niet om twee uur s'nachts belde, was ik niet op dat dak gaan zitten.”Harper snorde vol ongeloof, en daar had ze voldoende reden voor. Ik had ongetwijfeld ook op het dak gezeten als Harper niet had gebeld. Uiteindelijk ging ik pas om drie uur s'nachts weer terug naar mijn bed. Er kan veel worden gezegd van onze nachtelijke gesprekken maar kort waren ze zeker niet. Soms wel vol met onzin of juist heel diepzinnig maar dat doet niet toe.

In de morgen werd ik een halfuur van te voren wakker. Ik nam een hard nodige douche terwijl ik alle manieren om mijn buren te vermijden door nam. Tijdens de zomervakantie waren mijn moeder en ik naar het dorpje Lelieveld verhuisd en mijn nieuwe buren waren verschrikkelijk behulpzaam en nieuwsgierig. Ik had liever mijn oude buren terug, want die zag ik toch nooit.
Na mijn douche trok ik snel een spijkerbroek aan, met daarboven een zwart T-shirt en een zwarte leren jas die tot mijn ellebogen werd opgestroopt. Om mijn polsen hingen zo veel mogelijke zilveren en zwarte armbanden, terwijl ik in mijn oren ringen droeg. Wat eyeliner, mascara en mijn zwarte allstars maakte mijn outfit compleet. Ik had nog tien minuten om op school te komen. Uit de koelkast greep ik een appel, pakte mijn rugzak en ik was weg.

Ik dacht jaren geleden dat leven als een oceaan was, omdat het gevuld was met dingen waar ik nooit van geweten had. Lelieveld was zijn eigen oceaan met zijn eigen dingen waar ik nooit van geweten had. Misschien had ik er liever nooit van geweten.