Tears need to dissapear

De tranen stroomden over mijn wangen, voor de zoveelste keer deze week. Hoe moet ik in godsnaam een tweeling opvoeden? Voor abortus is het te laat, hoewel ik daar nooit aan zou denken. Het al bij al nogaltijd mijn kinderen. Ze leven, je vermoord geen levende wezens. Ik wist dat Embry het ook moeilijk had, vooral met mij. Ik zag hem voor de zoveelste keer moedeloos naar mij kijken. De enige die het wist was Janneke. Ze kwam dan ook dagelijks langs. 'Heey' Daar was ze weer, ze kwam altijd vrolijk binnen en ging depri weer buiten. Moest ik dan echt zo onhandelbaar doen? Ik schraapte mijn keel. 'Hi' perstte ik eruit. Janneke en Embry keken me allebei aan alsof ik het 8ste wereldwonder was. Embry liep naar me toe en gaf me een biiiiiig hug. 'Sorry' fluisterde ik. Toen Embry me los liet liep ik naar Janneke en gaf haar ook een knuffel. 'Het spijt me' fluisterde ik ook in haar oor. Ze lachtte naar me. 'Ik ben blij dat je terug bent zus.' Er verscheen een grote smile op mijn gezicht. 'ik ook.' Ik haalde diep adem. Mijn hand op mij buik. 'We gaan naar opa.' Embry keek naar me, met een verbaasde blik. 'Ik had het niet tegen jou hoor.' Hij gaf me een sarcastische blik. Janneke vond haar aanwezigheid niet meer nodig dus liep ze terug ons huis uit. 'Wat ga je nu doen?' vroeg Embry. Ik dacht even na. 'Ik ga even Billy zeggen waar we heen gaan.' Ik liep naar de deur maar Embry hield me tegen. 'Waar gaan we heen?''Naar huis, ons huis.''ga je het toch gebruiken?''Duuh' ik keek hem droog aan. 'Hey, waar komen die moodswing nu vandaan?' Ik tuitte mijn lippen 'Hormonen, denk ik.' Ik duwde hem opzij en opende de deur.