Aarde 1

Izar keek op zijn uurrooster welk vak hij had en liep dan naar het juiste lokaal. Zijn hoofd was naar beneden gericht en hij keek niemand aan. Een paar keer botste hij tegen iemand op en verontschuldigde zich snel voordat hij weer doorliep. Techniek, yay… Niet dus. Meneer Silence was de leerkracht, zei die naam al niet genoeg? En dan nog 2 uur les van hem krijgen in de ochtend, geweldig…

Het gommetje dat telkens tegen zijn hoofd terecht kwam, maakte hem gek. Boos draaide Izar zich om en Adolf lachte gemeen naar hem. Adolf, een toepasselijke naam voor de pester van de school, de beruchtste en populairste jongen van heel de school. En die had het weer op hem gemunt. “Hé, Izzy, ambeteer ik je?” vroeg hij grijnzend en Izar antwoordde: “Ja, kan je er alsjeblieft mee stoppen ja?!” “Izar, draai je om en laat Adolf met rust. Als straf mag je tijdens de speeltijd weer strafwerk komen maken”, zei meneer Silence opeens en met een zucht deed Izar wat er van hem werd gevraagd. Weer een strafwerk, hij moest zijn aantal eens gaan bijhouden…

“Oké, dat is goed”, zei meneer Silence toen hij Izars opstel over de tandwielen had gelezen. “Ga maar naar buiten”, vervolgde hij en met tegenzin deed Izar dat. Terwijl hij over de speelplaats naar de toiletten liep, werd er tegen hem geduwd en gestompt en werd hij uitgelachen door de pestkoppen. “Hé, superster, wanneer kom je op tv? Nooit!” riepen ze hem na en weer vervloekte Izar zichzelf om het feit dat zijn naam van een ster kwam. Het waren allemaal zielige idiote meelopers, maar toch was Izar gekwetst. Na al die jaren zou je denken dat het went, maar toch deed het nog steeds pijn.

Na de pauze hadden ze 3 uur (ja, drie uur) chemie van mevrouw Valdjizper. Het kostte de klas 10 weken eer ze die naam konden uitspreken. Izar zette zich van voor alleen aan een bank en maakte genoeg notities. Drie uur was veel, maar hij hield van dit vak. Adolf hield zich hier altijd koest, omdat mevrouw Valdjizper een pik op hem had, als enige leerkracht.

Na de drie uur les, was het middag. Weer zat hij alleen aan zijn klein tafeltje, zoals het al 4 jaar lang ging. Hij zat in het vierde technische wetenschappen, helaas net als Adolf. Izar had geen vrienden, al lang niet meer. Iedereen vermeed hem, omdat hij het “slachtoffer van dienst” was. Dit was ook al in de lagere school, maar dan om de reden dat hij een strever was (volgens de rest dan toch). Kortom, het was dan ook nooit goed…

Na de middag had hij nog 2 uur wiskunde van mevrouw Kerlurnski, weer zo’n naam die moeilijk uit te spreken was. In dit vak blonk hij alles behalve uit, het was zijn aller slechtste vak. Natuurlijk moest dat de dag ook nog eens afsluiten… “Oké, neem jullie handboek op p. 142 en ondertussen deel ik de testen weer uit”, zei mevrouw Kerlurnski. Snel opende Izar zijn boek en deed dan een schietgebedje. Betere punten, betere punten bleef hij maar herhalen en dan kwam zijn leerkracht voor hem staan. Voorzichtig keek hij op en de moed zonk hem gelijk in zijn schoenen. “Izar, weer een buis, deze keer echt zwaar: 3 op 30. Inhaallessen zijn echt nodig, evenals bijlessen thuis zou handig zijn…”, zei ze en gaf de test terug. Ze ging verder en Izar liet met een zucht zijn hoofd in zijn handen vallen. De rest van de les kon hij al niet meer goed volgen en hij keerde naar huis.

En dit, dit was nog een gewone goede schooldag…