Hoofdstuk 3
Everytime you smile at someone, it is an action of love, a gift to that person, a beautiful thing.
"... en nu vroeg ik me dus af of u me zou kunnen helpen," eindigde ik mijn verhaal. Hij knikte langzaam zijn hoofd. "Ik zal je alle hulp geven die ik je kan aanbieden. Je kan 1 september je schooljaar in Zweinstein starten. Je zal in het vijfde jaar instromen, dus zal je wel tamelijk wat leerstof moeten inhalen." Ik knikte begrijpend. "Dat is geen probleem. Ik ben goed in dingen onthouden, dus het leren zal geen obstakel zijn. Alleen hoop ik dat de praktijk zal vlotten. Ik beoefen een ander soort magie dan tovenaars en heksen. Nu vroeg ik me af of u me een beetje op weg zou kunnen helpen?" Een vriendelijke glimlach speelde rond zijn lippen. "Natuurlijk, ik zou het zelfs een eer vinden." Gevleid schonk ik hem een stralende glimlach, letterlijk. Hij keek me geamuseerd aan. "Misschien zou je ook kunnen proberen niet te veel te schitteren." Een frons verscheen op mijn voorhoofd. "Het is prachtig -dat is het probleem niet- maar het zou jezelf wel eens kunnen verraden." Ik knikte begrijpelijk. "Ja, u heeft gelijk. Ik zal er werk van maken." "Laat die 'u' maar achterwege, 'jij' klinkt veel hartelijker." Ik grinnikte even. "Ik zal erop letten." "Nu even over school. Ik zal je een lijst meegeven van alle boeken die je nodig hebt. Je hebt ongeveer een maand om alles in te studeren. Maar aangezien dat veel te kort is leer je gewoon zoveel je kan. Ik zou ook graag een test doen, om te zien hoe jouw soort magie werkt en of ik misschien een verband zou kunnen maken met onze soort magie. Als je daar natuurlijk geen bezwaar tegen hebt." "Ja, natuurlijk. Geen probleem." Ik was best wel verbaasd over de wijsheid van deze oude man. Het zou een wonder zijn moest dat hem lukken. Maar ik had ergens het gevoel dat ik hem niet moest onderschatten.
Ik schoof mijn stoel achteruit en stond elegant recht. Onmiddellijk hierna volgde Perkamentus mijn voorbeeld. Hij haalde een stuk perkament tevoorschijn uit zijn paarse mantel en overhandigde me het. Hij glimlachte opgewekt. "Dit is je lijst met alle boeken op. Hier in de wegisweg kan je alles vinden wat je maar nodig hebt, maar dat had je waarschijnlijk al door. We houden contact via uilen dus ik raad je aan er ook een te kopen." In mijn hoofd somde ik alle dingen op zodat ik ze zeker niet zou vergeten. "Oke, ik stuur dan nog wel een brief wanneer je de test kan komen doen. Ondertussen weet je denk ik wel wat te doen." Ik knikte beleefd. "Echt, ongelooflijk hard bedankt om me te helpen," zei ik oprecht. Zijn glimlach werd mogelijk nog breder. "Ik doe het met plezier," ook hij meende wat hij zei, dat kon ik zien aan zijn ogen. De lachrimpels rond zijn ogen werden dan wat dieper en zijn pupillen fonkelden ook feller. "Nog eens bedankt en tot ziens," zei ik beleefd. Hij knikte lachend en zei nog terwijl ik weg liep: "Tot ziens."
Met de lijst in mijn hand wandelde ik door de talrijke straatjes van de wegisweg. Tot ik prompt een groot magisch bord opmerkte. Ik stapte er nieuwsgierig op af en bekeek het even. Het was een plattegrond van de wegisweg en verdomd handig als ik nu nog kaart kon lezen. Mijn vinger gleed aarzelend over de kaart en stopte ergens in het midden. Hier was ik nu en ik moest naar -mijn vinger zweefde weer over de kaart- daar. Ik bestuurde de route even aandachtig en zette toen mijn tocht verder. Gelukkig had ik dan toch uiteindelijk na een halfuur mijn bestemming bereikt; Goudgrijp. Ik staarde het gebouw met open mond aan. Het was tamelijk hoog en gemaakt uit beeldschoon sneeuwwit marmer. Mijn vader had ervoor gezorgd dat hier een kluis tot mijn bereik had met een beetje geld in. Nog steeds onder de indruk liep ik het gebouw binnen. De inkomsthal bestond ook uit marmer en bevatten een omvangrijke balie. Achter die ellenlange balie zaten verscheidene wezens met vuurrode uniformen te werken. Plotseling ving ik een gesprek op van twee voorbijgangers. "Die kobolden ook. Ik kom hier graag maar ze zouden wel eens vriendelijker mogen zijn als ze..." Ik bekeek de vreemde wezens even. Ze hadden een nogal norse uitdrukking op hun gezicht en gingen onverstoorbaar verder met hun werk. Ik nam dan maar aan dat ze 'kobolden' waren en liep op het vriendelijkste type af. Knorrig keek deze op van wat hij (of zij?) aan het doen was en vroeg; "Kan ik u helpen?" De stem had een chagrijnige bijklank en een beetje opgelaten antwoordde ik; "Ik zou graag wat geld ophalen uit kluis 875." "Heeft u een sleutel?" snauwde hij nors. "Ja, wacht even." Ik concentreerde me en knipte een enkele keer met mijn vingers. Als uit het niets verscheen er een sleutel op de balie. "Alsjeblieft," zei ik. Hij mompelde iets onverstaanbaars en kwam achter de balie vandaan. "Volg me maar," bromde hij zwaar. We wandelden op traag tempo -hij had korte benen- naar een ondergrondse tunnel. Daar aangekomen klommen we in een soort mijnkarretje dat met volle vaart door de vele gangen reed. Het was niet echt wat je noemt aangenaam maar al snel bereikte we kluis nummer 875. Een beetje draaierig stapte ik uit het gammele vervoer en liep op de kluis deur af. De kobold stak de sleutel in het slot en draaide deze om. Langzaam zwaaide de immens brede deur open. Duizenden goudstukken schitterden door het licht van de lantaarn. Bewonderend staarde ik naar de kolossale berg. Ik had toch wel wat geld verwacht maar niet zò veel. Ik stapte naar voren en raapte het nodige geld bijeen. Hierna volgde weer een duizelingwekkende tocht waarna we gelukkig heelhuids de bovenwereld weer bereikte. Ik mompelde nog snel een bedankje en liep snel naar buiten. De buitenlucht deed me goed en al snel voelde ik me veel beter. Ik draaide een rondje rond mijn as en zag onmiddellijk de winkel die ik nodig had; Klieder en Vlek. Ik stapte over de drempel van de tot de nok gevulde winkel en staarde belangstellend naar de buitengewoon vele boeken. Ze hadden hier diverse boeken met postzegel formaat maar er waren ook boeken zo groot als stoeptegels. Een man -ongeveer 30 jaar- liep glimlachend op me af. "Kan ik u ergens mee helpen?" vroeg hij beleefd. Ik plooide mijn mond tot een glimlach en zei beschaafd: "Ja, ik zou graag een paar boeken hebben voor school." Hij knikte begrijpend. "Welke heeft u nodig? Heeft u misschien een lijst?" Ik overhandigde hem het stuk perkament en glimlachte hartelijk. Hij staarde even naar de lijst -waarschijnlijk vond hij dat er veel te veel boeken opstonden- maar vertrok dan toch opzoek naar de vele boeken. Een kwartier later stond ik terug op de stoep met een gigantische stapel boeken en knorrende maag.
Ik schoof mijn stoel achteruit en stond elegant recht. Onmiddellijk hierna volgde Perkamentus mijn voorbeeld. Hij haalde een stuk perkament tevoorschijn uit zijn paarse mantel en overhandigde me het. Hij glimlachte opgewekt. "Dit is je lijst met alle boeken op. Hier in de wegisweg kan je alles vinden wat je maar nodig hebt, maar dat had je waarschijnlijk al door. We houden contact via uilen dus ik raad je aan er ook een te kopen." In mijn hoofd somde ik alle dingen op zodat ik ze zeker niet zou vergeten. "Oke, ik stuur dan nog wel een brief wanneer je de test kan komen doen. Ondertussen weet je denk ik wel wat te doen." Ik knikte beleefd. "Echt, ongelooflijk hard bedankt om me te helpen," zei ik oprecht. Zijn glimlach werd mogelijk nog breder. "Ik doe het met plezier," ook hij meende wat hij zei, dat kon ik zien aan zijn ogen. De lachrimpels rond zijn ogen werden dan wat dieper en zijn pupillen fonkelden ook feller. "Nog eens bedankt en tot ziens," zei ik beleefd. Hij knikte lachend en zei nog terwijl ik weg liep: "Tot ziens."
Met de lijst in mijn hand wandelde ik door de talrijke straatjes van de wegisweg. Tot ik prompt een groot magisch bord opmerkte. Ik stapte er nieuwsgierig op af en bekeek het even. Het was een plattegrond van de wegisweg en verdomd handig als ik nu nog kaart kon lezen. Mijn vinger gleed aarzelend over de kaart en stopte ergens in het midden. Hier was ik nu en ik moest naar -mijn vinger zweefde weer over de kaart- daar. Ik bestuurde de route even aandachtig en zette toen mijn tocht verder. Gelukkig had ik dan toch uiteindelijk na een halfuur mijn bestemming bereikt; Goudgrijp. Ik staarde het gebouw met open mond aan. Het was tamelijk hoog en gemaakt uit beeldschoon sneeuwwit marmer. Mijn vader had ervoor gezorgd dat hier een kluis tot mijn bereik had met een beetje geld in. Nog steeds onder de indruk liep ik het gebouw binnen. De inkomsthal bestond ook uit marmer en bevatten een omvangrijke balie. Achter die ellenlange balie zaten verscheidene wezens met vuurrode uniformen te werken. Plotseling ving ik een gesprek op van twee voorbijgangers. "Die kobolden ook. Ik kom hier graag maar ze zouden wel eens vriendelijker mogen zijn als ze..." Ik bekeek de vreemde wezens even. Ze hadden een nogal norse uitdrukking op hun gezicht en gingen onverstoorbaar verder met hun werk. Ik nam dan maar aan dat ze 'kobolden' waren en liep op het vriendelijkste type af. Knorrig keek deze op van wat hij (of zij?) aan het doen was en vroeg; "Kan ik u helpen?" De stem had een chagrijnige bijklank en een beetje opgelaten antwoordde ik; "Ik zou graag wat geld ophalen uit kluis 875." "Heeft u een sleutel?" snauwde hij nors. "Ja, wacht even." Ik concentreerde me en knipte een enkele keer met mijn vingers. Als uit het niets verscheen er een sleutel op de balie. "Alsjeblieft," zei ik. Hij mompelde iets onverstaanbaars en kwam achter de balie vandaan. "Volg me maar," bromde hij zwaar. We wandelden op traag tempo -hij had korte benen- naar een ondergrondse tunnel. Daar aangekomen klommen we in een soort mijnkarretje dat met volle vaart door de vele gangen reed. Het was niet echt wat je noemt aangenaam maar al snel bereikte we kluis nummer 875. Een beetje draaierig stapte ik uit het gammele vervoer en liep op de kluis deur af. De kobold stak de sleutel in het slot en draaide deze om. Langzaam zwaaide de immens brede deur open. Duizenden goudstukken schitterden door het licht van de lantaarn. Bewonderend staarde ik naar de kolossale berg. Ik had toch wel wat geld verwacht maar niet zò veel. Ik stapte naar voren en raapte het nodige geld bijeen. Hierna volgde weer een duizelingwekkende tocht waarna we gelukkig heelhuids de bovenwereld weer bereikte. Ik mompelde nog snel een bedankje en liep snel naar buiten. De buitenlucht deed me goed en al snel voelde ik me veel beter. Ik draaide een rondje rond mijn as en zag onmiddellijk de winkel die ik nodig had; Klieder en Vlek. Ik stapte over de drempel van de tot de nok gevulde winkel en staarde belangstellend naar de buitengewoon vele boeken. Ze hadden hier diverse boeken met postzegel formaat maar er waren ook boeken zo groot als stoeptegels. Een man -ongeveer 30 jaar- liep glimlachend op me af. "Kan ik u ergens mee helpen?" vroeg hij beleefd. Ik plooide mijn mond tot een glimlach en zei beschaafd: "Ja, ik zou graag een paar boeken hebben voor school." Hij knikte begrijpend. "Welke heeft u nodig? Heeft u misschien een lijst?" Ik overhandigde hem het stuk perkament en glimlachte hartelijk. Hij staarde even naar de lijst -waarschijnlijk vond hij dat er veel te veel boeken opstonden- maar vertrok dan toch opzoek naar de vele boeken. Een kwartier later stond ik terug op de stoep met een gigantische stapel boeken en knorrende maag.
Reacties??
Reageer (14)
Snel verder!
1 decennium geledenVerder, please? Ik hou van jou verhalen<3
1 decennium geledensnel verder
1 decennium geleden-xx-
Jij schrijft ook geniaal ^^ <3
1 decennium geledenOhmydraco, ik houd van dit verhaal
Snelverder schat :'D <3