Hs 52: Kyky

Ik heb met Jude van zitplek gewisseld waardoor hij nu naast Xavier zit en ik naast Caleb. Arrie is weer aan het smeken of ze ergens anders kan zitten maar niemand wil ruilen en ik... ik zit zo wel goed. Alleen... nog steeds achter Xavier en ik zie heus wel dat hij geen foto's maakt met zijn telefoon maar gewoon naar mij en Caleb kijkt. "Als je zo graag wilt kijken draai je je om," zeg ik geïrriteerd. "Ik vertrouw jullie gewoon niet," zegt hij. "Ten eerste: WE HEBBEN NIKS!!! Ten tweede: je hebt het uitgemaakt dus als iemand daar geen recht meer op heeft ben jij dat," zeg ik als ik Xaviers telefoon afpak en uitzet. "Als je een echte selfie wilt maken zet je hem maar weer aan," zeg ik als ik hem teruggeef. Hij pakt hem chagrijnig aan, stopt hem in zijn zak en gaat met Jude praten. "Daar zijn we ook vanaf," zeg ik. Dan fluistert Caleb iets in mijn oor. "Laten we hem plagen," zegt hij als hij me een kus op mijn wang geeft. Ik bloos. "Wat was dat?!?" roept Xavier als hij achter zich kijkt. Caleb en ik liggen helemaal in een deuk. Xavier staat op, gaat aan de andere kant van de bus zitten waar Mark zat en smeekt Mark om voor ons te gaan zitten. "Daar zijn we vanaf," zeg ik als Mark met Jude begint te praten. "Nu ben ik ook wel nieuwsgierig, wat deden jullie dat Xavier zo boos werd?" vraagt Mark. "We wouden hem klieren want hij was ons de hele tijd aan het bespioneren en toen gaf hij me een kus op mijn wang, niet dat die zoveel uitmaakte, het was maar om te klieren," zeg ik. Arrie, die aan de andere kant van het pad zit gaat eroverheen hangen. "Een grapje, je werd zo rood," mompelt ze. "WERD JE ROOD?!?" schreeuwt Mark daarna. Ik wil wel door de grond zakken. Ik word alleen maar roder en ik zie dat Caleb ook rood is. "We zijn er!" roept coach Lina dan door de bus. Dit word een spannende wedstrijd.

De eerste helft is afgelopen, zoals altijd, we staan achter en waarschijnlijk halen we het in de tweede helft wel weer op, dat gebeurt altijd en daarom heb ik nu even geen zin in Marks prachtige toespraak. Dan hoor ik mijn stem. "Kyky! Kyky! Kom eens hierheen!!!" Ik kijk op en kan mijn ogen niet geloven. Claude en Gazel staan bij de ingang van het veld. "Hey, wat doen jullie hier?" vraag ik als ik ze beiden een vriendschappelijke knuffel geef, ik heb ze al best lang niet meer gezien. "We komen voor Mem en Arrie, hoe gaat het tussen jou en Xavier?" vragen ze. "Het is uit tussen mij en Xavier maar over Mem en Arrie, daarvoor heb ik een beter idee..." Ze laten me niet uitpraten maar verheffen hun stem. "Het is uit!" "Ik leg het later uit, kom vanavond om 18:00 naar het park in de Japanse buurt, dan leg ik eerst alles uit en ik ga ervoor zorgen dat we om 19:00 een film gaan kijken, of om onze overwinning te vieren, of om iedereen op te vrolijken als we hebben verloren," zeg ik. "Het word een horrorfilm, dat doe ik merendeels voor mezelf. Om Arrie en Mem te zien lijden," grap ik als ik wegloop. Ik ben echt van plan om een horrorfilm op te zetten, Mem en Arrie HATEN horrorfilms terwijl ik ervan hou, vooral de 18+. Ik loop terug het veld op en natuurlijk moet Mark dan een bal schieten om zichzelf te 'bewijzen' en de bal raakt mijn hoofd. Het word zwart voor mijn ogen en het laatste dat ik hoor is Calebs stem: "Kyky!"

Ik open langzaam mijn ogen. Ik lig op een bank, de bank in de kleedkamers van het FFI. "Hoelaat is het?" vraag ik als eerste. "Het is half drie, je bent maar drie kwartier buiten westen geweest," zegt een stem. Ik kijk om me heen en zie dat Caleb naast mijn hoofd zit. De bank ligt niet lekker dus til ik mijn hoofd op en hoef ik maar een klein stukje te schuiven om mijn hoofd op zijn benen te kunnen leggen. "Gaat het?" vraagt hij. "Nee," zeg ik. Dat klopt, alles draait me. "Wil je proberen overeind te gaan zitten?" vraagt hij dan. Ik knik. "We hebben gewonnen," zegt hij als hij me helpt overeind te komen. Ik laat mijn hoofd terugvallen op zijn borst en ik weet dat hij schrikt omdat zijn ademhaling opeens sneller gaat. "Wat doe je?" vraagt hij dan. "Iets duidelijk proberen te maken wat ik al veel eerder duidelijk had moeten maken," antwoord ik. "Oké, wat?" vraagt hij, het lijkt wel alsof hij in paniek is. De duizeligheid is verdwenen en ik ga overeind zitten. Ik kijk hem aan. "Jij snapt ook niks, of wel?" zeg ik sarcastisch. "Ik heb zo'n vermoeden, kijken of hij klopt," antwoord hij en dan komt hij dichterbij. Ik doe mijn ogen dicht en ik voel zijn lippen op de mijne. Het moment mocht, wat mij betreft, eeuwig duren. Ik sla mijn armen om zijn hals en hij de zijne om zijn middel. Dan trekt hij terug. Net op tijd want de deur gaat open en zowat heel Raimon stormt binnen. Ik doe alsof ik mezelf omhoog probeer te hijsen omdat we nog steeds in een soort van 'omhelzing' zitten. Ik kan het moment dat hiervoor kwam maar niet uit mijn hoofd zetten. Arrie en Mem komen naar voren. "Jullie weten toch wel dat we allemaal, op Xavier natuurlijk na, al zeker 10 minuten hier staan te kijken, eigenlijk vanaf dat Kyky wakker werd!" zegt Mem hyperactief. Ik laat mezelf terug op Calebs schoot vallen. "Kom op! Is er hier dan nog een beetje privacy!" roep ik uit. "Nope!" zegt Arrie. De meiden beginnen alle jongens naar buiten te werken, als laatste Caleb. "Vertel," zegt Camillia. "Vertel wat?" "WE WILLEN DETAILS!!!" roept Celia wanhopig uit, waarschijnlijk omdat ik doe dat ik niks weet. Dus begin ik maar uit te leggen. Totdat we om 16:00, ja echt zo lang hebben we gepraat, eindelijk in de bus zitten.