Hs 36: Kyky

Ik zit, nog steeds, half verdoofd langs de kant bij de traing. "Kom je meedoen?" vraagt Mark als hij langs me loopt. "Ja, is goed," zeg ik als ik opsta en op doel begin te schieten. Nu pas merk ik dat ik ook boos ben op Mar, boos omdat ze me in de steek liet, boos omdat ze me gaat negeren, boos op Xavier omdat ze mijn zus inpikt. Met ieder woord dat ik denk vliegt er een bal het net in, harder en harder. Totdat het tot me doordringt, het is mijn eigen schuld, ik werd namelijk boos op haar... Het komt niet meer goed, wat iedereen ook zegt. Ik laat mezelf weer neervallen op de grond. Ik hoor voetstappen. "Kyky, gaat het?" vraagt Jude die naast me komt zitten. "Nee, ik wil M-Mar terug?" stotter ik en dan kan ik mijn tranen niet meer binnendragen en stromen ze over mijn wangen. Jude troost me. "Het komt wel goed," zegt hij. "Nee! Het komt niet goed, we kunnen niet meer terug!!!" roep ik. "Dat is toch wat we gaan doen, we gaan terug naar huis, naar Raimon Jr. High," zegt coach Lina. "Mooi, mijn appartement is zeker ook al verhuurd omdat we onze huur de hele tijd niet hebben betaald," klaag ik. "Je mag wel even bij mij blijven," zegt Jude. "Mijn grote broer die sentimenteel doet, wat leuk om jou verliefd te zien," plaagt Celia Jude. Ik moet door mijn tranen heen lachen. "Hou op ukkepukkie," plaagt hij terug. "Hé!" zegt ze beledigt. Ik moet lachen. "Je kan ten minste nog lachen," zegt Jude met een glimlach. Ik ga extra streng kijken maar hou het niet lang vol, waarschijnlijk doordat Jude me begint te kietelen. Ik rol over de grond. "STOP!!! STOP!! GE-GENADE JUDE!" roep ik keihard waardoor nu iedereen opkijkt, zelfs Mark is even afgeleid van het voetballen. "Kom we gaan naar de bus," zegt hij. "Hoezo?" vraag ik. "Misschien dat jij gewoon even aan iets anders moet denken dan voetbal en Mar," zegt hij als hij me meetrekt.

We komen aan bij de bus en hij loopt naar binnen. Ik blijf buiten wachten en even later komt hij weer tevoorschijn. "Dit is waarschijnlijk onze laatste kan om te zwemmen," zegt hij als hij me mijn bikini toewerpt. "Bedankt," lach ik als ik het tentje van de managers inloop. Ik kom daar alleen om me om te kleden, ik heb ze zover gekregen dat ik in de bus mag slapen.

We hebben ons beiden omgekleed en lopen naar het strand. Jude pakt mijn hand halverwege de weg vast. "Wie het laatste bij het strand is is... is... sloom!" roep ik halverwege en ik ren weg. "Jij oneerlijke!" roept hij als hij me bijna heeft ingehaald. Ik ren het water in en laat me omvallen. "Ik win!" roep ik blij. Jude trekt me overeind. "Inderdaad jij wint," zegt hij. Hij veegt zijn bril schoon. "Waarvoor heb je de bril eigenlijk?" vraag ik. Hij begint aan een heel verhaal.

Na een verhaal dat eeeeeeeeeuwen leek te duren komt het er eigenlijk op neer dat hij hem van Ray Dark heeft gekregen en er gewend aan is geraakt. Hij zet hem af en ik kan voor de eerste keer zijn ogen zien. Ze zijn vuurrood en eigenlijk gewoon... gewoon... prachtig. Ik staar in zijn ogen. "Wat is er?" vraagt hij. "Nee, niks, je hebt gewoon mooie ogen," zeg ik glimlachend. "Jij ook en een prachtige glimlach, ik meen het, je moet vaker glimlachen," zegt hij. Ik knuffel hem. "Bedankt," zeg ik. Ik laat hem half los. Ik kan hem nu aankijken maar mijn armen liggen nog altijd om zijn nek. Dan komt zijn gezicht dichterbij. Ik doe mijn ogen dicht en even later... zijn lippen op de mijne... het lijkt even of er geen problemen meer zijn, geen Mar, geen Raimon, geen Alius... alleen Jude en ik. Dat veranderd weer als hij zijn hoofd terugtrekt en ik mijn hoofd op zijn borst leg. Ik hoor zijn hartslag. Een rustige, eentonige hartslag. "Kun je mijn hartslag horen?" vraagt hij dan. Ik knik. "Kan je ook horen dat hij alleen voor jou klopt?" vraagt hij dan. Ik kijk hem aan en geef hem een kus op zijn wang. Dan duik ik de golven in. "Watergevecht!!!" roep ik als ik hem natspetter...