Hs 50: Mem

Mijn mond valt open. 'Wat? Ik hoef niet op te passen voor Claude. Hij zal me echt niets aan doen, of zo. Jullie moeten oppassen.'
Kyky wrijft mijn haren door de war. Nou ja... Nog meer door de war in ieder geval. 'Ik slaap vanavond trouwens wel bij Arrie. Dan kun jij gewoon weer bij Shawn.' Ze grijnst en schudt dan snel haar hoofd. 'En bij Nathan natuurlijk.'
'Oh, ik wil ook nog wel een nachtje bij Arrie liggen. Dat maakt me niet zo veel uit. Of zullen we anders met z'n drieën op een kamer? Dat is ook leuk! Net zoals vroeger!'
Kyky en Arrie grijnzen. 'Het is beter als jij nu gewoon bij Shawn en Nathan slaapt.' Ik kijk ze scheef aan en ze lachen. 'Geloof ons nu maar. Shawn en Nathan zullen het vast fijn vinden als je weer gewoon op je eigen kamer slaapt.'
'Ja... Maar-' Kyky pakt me bij mijn schouders en duwt me de kamer uit. 'Alvast welterusten, Mem.'
'Ja... Uhm... Oké. Doei. Welterusten.' Kyky trekt de deur weer dicht en ik blijf verbaasd staan. Waarom is iedereen zo vaag vandaag? Eerst Shawn. Dan Caleb en Xavier. En nu Arrie en Kyky. Daar kan ik me echt aan ergeren. Je moet gewoon duidelijk zijn.
Ik zucht en loop dan mijn eigen kamer binnen. Nathan is er niet, maar Shawn wel. 'Hey, Shawn,' zeg ik en ik loop op hem af.
'Hey.'
'Ik slaap vanavond gewoon weer bij jullie.' Ik grijns. 'Als het mag tenminste?'
'Natuurlijk.'
Mijn glimlach verdwijnt en ik kijk hem scheef aan. 'Is er iets?'
'Nee.'
Ik kijk hem ongelovig aan. 'Waarom doe je dan zo kortaf? Heb ik iets verkeerd gedaan?' Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, je hebt niets verkeerd gedaan. Echt niet.' Ik kijk hem recht aan, maar hij staart in een rechte lijn langs me. 'Wat is er dan?' Ik aai met mijn hand door zijn haar.
Shawn kijkt naar beneden en pakt mijn pols vast. 'Niet doen, Mem.' Hij haalt mijn hand voorzichtig uit zijn haar en laat hem los. 'S-Sorry. Het spijt me. Echt waar. Maar ik kan het niet.' Ik kijk Shawn niet begrijpend aan. 'Wat bedoel je? En wat kun je niet? Wees duidelijk, Shawn.'
'Ik... Ik-' Er klinkt weer hard geschreeuw vanaf de gang. 'Niet weer.' Ik ren snel de kamer uit en zie Caleb en Xavier staan. Ze staan dreigend tegen over elkaar met Kyky en Arrie aan hun arm. Ik ga met mijn armen wijd tussen ze in staan. 'Hoe oud zijn jullie nu? Jullie zitten toch niet meer op de basisschool? Waarom zou je ruzie gaan maken over een meisje? En dan óók nog over Kyky?' Ik sla snel mijn handen voor mijn mond en grijns onschuldig naar Kyky. 'S-Sorry.' Dan kijk ik weer naar Arrie. 'Neem jij Kyky en Caleb maar weer terug naar jou kamer, of zo.' Arrie knikt en wenkt Kyky om haar te helpen met Caleb. Aangezien ze die zelf waarschijnlijk eng vind. Kyky, Arrie en Caleb lopen Arrie's kamer in en doen de deur achter zich dicht.
Ik pak Xavier vast. 'Kom.'
Xavier kijkt me verbaasd aan. 'Waarnaartoe?' Ik haal geheimzinnig mijn schouders op en glimlach. 'Maakt toch niet uit? Zo lang jij en Caleb elkaar maar even niet meer zien. Denk je niet?'
Hij glimlacht zwak. 'En zolang ik Kyky maar niet meer zie.'
'Precies!' Ik pak hem bij zijn arm. 'We gaan gewoon even een stukje wandelen.'
'Met zijn tweeën?' Vraagt Xavier verbaasd.
Ik kijk hem geschrokken aan. 'Rustig maar. Het is niets romantisch.' Ik ril bij het woord alleen al. 'Gewoon als vrienden.' Ik kijk achterom naar Shawn, die me teneergeslagen aankijkt. 'Wat is er met jou aan de hand? En waarom gedraag je je zo opeens?' Fluister ik zacht. Hij hoort me niet en Xavier gelukkig ook niet. 'Ik zie je straks nog wel, Shawn.' Zijn ogen kijken me zo droevig aan. Maar het probleem is dat ik echt géén idee heb waarom! Of, ja... Ik weet misschien wel waarom hij verdrietig is. Waarschijnlijk omdat ik net een beetje boos klonk, of zo. Maar waarom doet hij dan ook zo kortaf? Ik zucht. Wat maakt het ook uit? Ik ga nu gewoon even met Xavier wandelen. 'Kom, Xavier.' We lopen het gebouw uit. De coach kijkt ons een paar tellen na, en knikt dan dat het een goed idee is. Mooi.
Ik kijk Xavier even aan. 'Zeg, Xavier?' Hij kijkt me vragend aan. 'Wat is er nu precies gebeurd?'
'Dat weet je toch?'
'Ja. Maar ik zou het ook graag een keer van jouw kant willen horen. Dus... Alsjeblieft?' Xavier staart maar wat voor zich uit. Maar na een tijdje vertelt hij ook wat er i gebeurd. Ik luister aandachtig en knik een aantal keer om wakker te blijven. Niet dat dit saai is! Maar het is toch best al laat. De zon is dan ook al helemaal onder. Alleen de sterren en de maan zijn nog te zien aan de hemel.
Als Xavier eenmaal klaar is met zijn verhaal, draait zijn hoofd weg en veegt hij met zijn mouw langs zijn gezicht.
'Ben je aan het huilen?' Vraag ik verbaasd.
Xavier glimlacht en kijkt me met een betraand gezicht aan. 'Subtiel zijn is zeker niet jouw sterkste kant, hè?'
'Nee.' Ik pak voorzichtig een zakdoekje uit mijn zak. 'Wil je een zakdoekje, of gebruik je liever je mouwen?'
Hij pakt het zakdoekje aan en zucht glimlachend. 'Met jou in de buurt, kun je gewoon niet lang niet lachen.'
'Nou. Dat valt wel mee, hoor.' Ik haal diep adem en ga aan de reling van de brug waar we nu overheen lopen staan. 'Shawn heeft vandaag volgens mij nauwelijks geglimlacht. Laat staan gelachen.' Xavier komt naast me staan. 'Is er dan iets met jullie twee? Hebben jullie ruzie?'
'Ik dacht van niet. Maar sinds vandaag, en misschien gisteravond al, doet hij zo kortaf. Zo heb ik hem serieus nog nooit meegemaakt.'
Xavier kijkt me kort aan. 'Ik denk dat het wel goed komt tussen jullie.' Ik kijk hem verbaasd aan. Xavier glimlacht. 'Sinds het FFI is begonnen en jullie samen op een kamer slapen, zijn jullie écht naar elkaar toegegroeid. Eerst dachten we nog dat niemand zou kunnen slapen door al jullie discussies. Maar dat is echt meegevallen.'
'Oja?'
Xavier knikt. 'Ja. Ik denk dat het echt wel goed komt tussen jullie-'
'Máár tussen jou, Caleb en Kyky... Oeh, dat gaat nog wat worden.' Xavier kijkt me hoofdschuddend aan en lacht. 'Bedankt voor die subtiele opmerking, Mem.'
'Graag gedaan! Ik ben blij dat je erom kunt lachen!'