34.5; KOUDE

Mijn gevoel is zwaar en verdrietig na vandaag maar ik mag niet opgeven. Har en ik hebben al voor veel gevochten en dat mogen we nu niet zomaar laten vallen. Niet na alles. Niet voor alles. Hij is inmiddels mijn alles geworden, ook al denk ik nu vooral aan de getroffen wachten en mijn dorp en familie. Het spijt me voor hen dat ze hierbij toch betrokken raakte. Het spijt me ook dat ik niets anders gedaan zou hebben als ik naar mijn hart luister. De innerlijke strijd gaat eeuwig door. Met mijn handen in mijn zakken sta ik op en ga ik voor het raam staan, naar buiten starend. Zou bidden nu nog helpen? Het zal nooit kwaad kunnen. Mijn knieën maken een krakend geluid als ik me er door laat zakken en mijn hoofd naar beneden buig. Mijn handen zijn samen gevouwen terwijl ik begin met de albekende gebedjes om de 'God' gunstig te stemmen. Daarna bid ik dingen voor mijn naasten, mijn dierbaren en uiteindelijk voor mezelf. De deur gaat open maar ik draai me niet om. Ik zit op mijn knieën met mijn ogen stevig dicht en bid met mijn hele hart dat dit goed zou komen. Ik hoor op het laatste moment voetstappen en merk hoe iemand langs me komt zitten. Even is het doodstil waarna ik stevige armen rond mijn schouder en middel voel. Ik probeer mijn diepste wensen zo stevig mogelijk te blijven prevelen. Har zegt niets. Hij houdt me enkel vast totdat ik terug geloof in ons en in het betere. Als ik uit mijn houding kom buigen onze lichamen steeds dichter naar elkaar toe totdat ik in zijn armen lig.
"Louis toch..." Hij praat zachtjes, ik klem me enkel vast aan hem en zeg niets. Of misschien toch wel, ik kan nu niet zwijgen.
"Angst deed dingen met me." Zijn groene ogen kijken me begripvol aan.
"Met iedereen. Geloof me." Hees en diep, plus overtuigend. Ik ontspan traag en laat Har zijn hoofd op mijn schouder leggen. Zijn krullen kietelen In mijn nek en zijn op een of andere manier wel geruststellend. Ik probeer hem evenveel comfort en steun te geven en wrijf over die brede gespierde rug. Als hij beslist om afstand van me te nemen kus ik hem kort en zet me iets meer rechter overeind. Beiden hebben we voor een keer niets te zeggen. Zijn blauwige verdrietige ogen zeggen genoeg.
"Ik ga me wassen." Zijn tanden penetreren nadenkend zijn onderlip. "Wil je nog dat ik terug kom? Slapen ga ik niet doen, maar als je wilt dat ik bij je blijf..." Ik knijp kort in zijn dichtstbijzijnde hand en glimlach.
"Als je in de kamer blijft hangen nadat ik slaap?" mijn ogen lonken liefelijk naar hem, willend dat hij blijft. Har knikt kort en zoent dan mijn voorhoofd.
"Ik ben dadelijk terug." Een oogblink en de vermoeide keizer is verdwenen. Ik zucht en zet me neer op het bed om dan gewoon op het laken me netjes te leggen. Mijn benen rollen zich op tot een beschermend bolletje waarna ik mijn ogen stevig sluit. Ik probeer niet na te denken maar ik kan het niet laten. Hoe kan ik er niet over piekeren? Is dit een echte oorlog? Ik ben behoorlijk strijdvaardig maar op deze manier zie ik het echt niet zitten. Ik wil niet dat er onschuldige dappere levens verloren gaan. Waarom zijn mensen tegen twee mannen die samen gaan? Vroeger gebeurde het ook vaak, enkel werd het niet openbaar gemaakt of er waren gevolgen. Iets wat nu nog zo is blijkbaar. Ik zucht als ik me omdraai doordat ik een persoon voel naderen. Ik krijg mijn gelijk als het doek van de deuropening ritselt en het silhouet van mijn Beer tevoorschijn komt. Zijn lange lichaam kruipt dicht langs achter bij me, een paar armen stevig rond me.
"Ik hou van je." Mijn fluistering doet hem even verstrakken achter me.
"Ik zie je zielsgraag Boo. Ik zal er ook alles aan doen om ons en onze naasten er door te krijgen." Zijn koude lippen verrassen me als hij me via mijn nek naar mijn ruggengraat toe kust. Ik murmel zachtjes tevreden.
"Het lukt ons wel, dat moet." Als God voor liefde is dan heeft hij geen keus dan ons samen te laten zijn.