Can you hear me?

Nu begint ze toch wel te twijfelen of ze niet te hard is geweest daarstraks.
Maar ze heeft Hanna al zo een lange tijd niet gezien en ze had er echt oprecht zin in!!
Met Bill zal het toch wel goed komen toch? Ze neemt aan van wel.
Dat moet wel!
Ze zal zich vandaag een beetje rustig gaan houden en wat aardiger tegen hem proberen te doen en dan zal hij het vast wel gaan begrijpen.

’s Avonds als Larissa eigenlijk naar bed wil gaan is Bill nog niet terug en dan begint ze zich toch wel zorgen te maken. Het is niks voor hem om zo lang weg te blijven.
Zal ze hem bellen?
Nee, toch maar even wachten, anders komt ze misschien te wanhopig over.
Na een zenuwslopend half uur houdt ze het niet meer vol en besluit ze Bill toch te bellen.
‘Met Bill’ hoort ze na een tijdje.
‘O Bill, gelukkig, ik wist niet waar je was en ik maakte me zorgen en…’
‘Het gaat goed met me’ valt Bill haar in de rede.
‘Gelukkig! Waar ben je? Kom je zo naar huis? Ik ben ongerust Bill…’
‘Nee, ik kom nog niet naar huis’
‘Maar…’
‘Je ziet me straks wel komen’ en hij hangt de telefoon op.
Nu is Larissa nog verbaasder, stiekem toch ook een beetje boos en de teleurstelling is ook goed te merken in haar houding.
Ze is verdorie bezorgd en wat doet hij, niks, hij doet gewoon waar hij zin in heeft!
Moedeloos besluit ze dan toch maar haar slaapkleding aan te trekken en haar tanden te poetsen. Maar naar bed gaan kan ze niet. Dan maar met een denkentje op de bank, dan hoort ze in ieder geval meteen als hij toch thuis komt.
Na nog een lange tijd gepiekerd te hebben valt Larissa dan uiteindelijk toch in een (al dan niet) rusteloze slaap.

Ze wordt, midden in de nacht, weer wakker van gebons op de deur.
Verschrikt kijkt ze om zich heen?
Waar is ze? Hoe laat is het? Waarom ligt ze op de bank in de kamer en niet in bed?
Nadat ze de antwoorden op deze vragen tot haar door heeft laten dringen komt ze ook tot het besef dat het misschien wel Bill is die aan de deur staat.
Bij die gedachte staat ze heel snel op en loopt naar de deur waar inmiddels nog een keer op geklopt is. Nouja, geklopt? Het is eerder hard bonzen op de deur.
Even kijkt ze door het glazen ruitje en als ze een gestalte ziet staan wat lijkt op dat van Bill is ze toch een beetje meer gerustgesteld en doet de deur open tot op een kiertje.