Hoofdstuk 22

Nouvelle slaakte een opgelucht kreetje toen ze Draco zag lopen. Vrolijk rende ze naar hem toe en sloeg haar armen rond zijn middel. Maar haar vreugde stierf al snel weg toen ze zijn gezicht zag. "Draco? Wat is er?" Vroeg Nouvelle bezorgd. Nee, hij zag er beslist niet goed uit. Eerder heel erg overstuur. Maar Draco antwoordde niet. Hij trok haar alleen nog dichter tegen zich aan en begroef zijn gezicht in haar hals. "Wat is er dan?" Fluisterde Nouvelle. Ze was wel een beetje geschrokken. Draco haalde zijn schouders lichtjes op en zuchtte. Zijn warme adem kriebelde in Nouvelles nek. Hij wilde het doodgraag vertellen. Gewoon eens álles vertellen, alles wat hem dwars zat, alles wat oneerlijk was en gewoon alles wat hij dacht en voelde en... Maar hij kon het niet. Hij zou haar alleen maar in gevaar brengen. En dat wilde Draco niet. Nu wist hij helemáál niet meer wat hij moest doen. Maar de enige manier om Nouvelle níet in gevaar te brengen, was haar weer opgeven. Kon het dan niemand iets schelen wat Draco wilde? Hij wilde Nouvelle, niet de Heer van het Duister.
Zo stonden ze een tijdje roerloos aan de kant van de weg. Gewoon bij elkaar. Gewoon.
Draco wilde dit elke dag en eigenlijk altijd. Hij had nog nooit iemand als Nouvelle ontmoet en hij wist zeker dat hij ook nooit zo'n tweede iemand zou ontmoeten. Hij voelde zich veilig bij haar. De enige persoon die hem tot rust kon brengen, en hij moest haar verlaten. Het was zo oneerlijk.
"Kom," Nouvelle maakte zich los uit hun omhelzing en trok hem aan zijn hand mee. Hij wist niet waar ze naartoe gingen, en het kon hem ook niet veel schelen. Hij was met Nouvelle, dan was het goed.
Nee, het was niet goed. Het mocht niet meer en Draco mocht er niet aan toe geven! Maar wat moest hij anders?
Na een tijdje zwijgend naast elkaar gewandeld te hebben, kwamen ze weer aan het meer. Draco voelde een vlaag van pijn maar ook verzachting. Het kroop door zijn hele lichaam. Nouvelle glimlachte bemoedigend. Ze voelde het ook. Dit was nog steeds hun plekje. Ook al was er in de tussentijd van alles gebeurd. Het meer hoorde bij één van de meest magische plekken, Hogwarts, maar het meer bevatte voor hen een heel ander soort magie. De magie van de liefde.
Ze gingen aan de rand van het meer zitten. Het water kabbelde rustig en de wind waaide zachtjes. Draco keek naar Nouvelle."Maf, hè?" Nouvelle keek op. "Wat dan?" Vroeg ze zacht. Ze zaten veel te ver uit elkaar. Nouvelle schoof snel naar hem toe en nestelde zich tegen hem aan. Draco sloeg zijn arm om haar schouder en streek met zijn vingers over haar bovenarm. "Dit," Fluisterde hij. "Opeens, zo. Alsof we al super lang samen zijn, of in iedergeval al super lang verliefd zijn." Hij glimlachte en keek even over zijn schouder. Nouvelle keek hem eerst nogal raar aan. Ze had eerder verwacht dat hij ging vertellen wat er nou aan de hand was. Niet dat ze niet blij was met zijn woorden, juist wel. "Oh, jij voelt dat dus ook." Fluisterde ze terug. "Het is wel vreemd, ja. Maar... Ik ben er blij om." Draco knikte. "Ik ook." Zei hij, zijn hoofd weer naar haar toe draaiend. Hij drukte een kus op haar hoofd. Nouvelle legde haar hoofd tegen zijn schouder en keek naar het water dat rustig op en neer bewoog. "Wil je me niet vertellen wat er gebeurd is?" Vroeg ze voorzichtig. Draco zuchtte. Hij keek snel weg. "Nee." Hij had dolgraag ja gezegd, maar het ging gewoon niet. Het kon niet, het mocht niet en het zou niet. "Waarom mag ik het niet weten? Is het weer zo'n geheim van je..." Nouvelle slikte. Draco beet op zijn lip. Ja, het was precies zo'n geheim van hem. Waarom begreep ze dat toch zo snel? Hij kon er niet tegen. "Al die geheimen maken het zo moeilijk je te vertrouwen." Ging Nouvelle verder. Draco kon aan haar stem horen dat ze dit niet graag zei. "Slytherins zijn nooit volledig te vertrouwen, Nouvelle." Draco probeerde nog een beetje rond de pot te draaien. Nouvelle grinnikte, maar haar ogen deden niet mee. "Het kan me niks schelen wat je anderen wijsmaakt. Maar ik wil gewoon niet dat je tegen míj liegt." Haar stem klonk ongeduldig. Draco werd er nerveus van. "Ik wil weten wat je denkt." Fluisterde Nouvelle weer. Draco voelde een rilling over zijn rug lopen. Ze had het zo lief gefluisterd. Zo bezorgd. Draco slikte en drukte zijn neus tegen die van haar. "Ik denk aan jou." Nouvelle bleef stil zitten. Draco wist dat ze meer verwachtte, maar hij kon niks meer uitbrengen. Tenslotte legde ze haar hoofd maar weer op zijn schouder, met een zucht van teleurstelling. "Ik denk ook aan jou." Zei ze, luid en duidelijk. "Ik denk aan je geur, die ik zo graag ruik. En ik denk aan je ogen, waar ik zo graag in kijk. En ik denk ook aan je lippen, die zo zacht zijn dat ik ze nooit meer wil loslaten." Draco voelde de grond onder hem wegzakken en hij viel... Hij schrok pas weer op uit dit vreselijke gevoel toen Nouvelle hem zachtjes kuste. Ze sloten beide hun ogen en zoenden steeds heviger. Draco's vingers gleden over haar rug. Hij plaatste zijn hand in haar nek, waar hij die liet liggen. Nouvelle grinnikte zachtjes. "Dat kietelt." Mompelde ze tussen het zoenen door. Draco grijnsde en liet zich achterover in het gras vallen, en trok Nouvelle met zich mee. Hij voelde hoe Nouvelle met haar hand onder zijn shirt ging en hem zachtjes over zijn buik streelde. Het kietelde. "Wraak." Grinnikte ze speels. Draco beet op zijn lip, en hield zich dapper staande. Hij hief zijn hoofd een beetje en drukte zijn lippen stevig op die van haar. Nouvelle grinnikte. "Wacht maar, ik krijg je no-" Ze kon haar zin niet meer afmaken door Draco's lippen. Het gekietel stopte alweer.
"Heb ik al gezegd dat je heel speciaal bent?" Zei Draco opeens, na een lange stilte door het zoenen. Nouvelle glimlachte gevleid. "Jij bent veel specialer hoor." Fluisterde ze lief. "Waarom denk je dat ik hier met jou ben hè?" Vroeg ze plagend. Draco grinnikte. "Het is toch niet zo moeilijk om te begrijpen wat je in mij ziet? Ik ben tenslotte de definitie van perfectie," zei hij grijnzend, en hij drukte zijn lippen weer op die van haar voordat ze kon antwoorden. Hij glimlachte voldaan. Het was makkelijker om zich zo te gedragen. Nouvelle probeerde eronderuit te komen. "Oh, oh! Zit het zo?" Ze trok een wenkbrauw omhoog. "Ik hoef jou geen complimentjes te geven dus? Want dat doe je zelf al..." Plaagde ze weer. Draco grijnsde. "Complimentjes zijn nooit verboden, toch?" Zei hij lachend, en hij plakte een kusje op haar neus. Hij keek weer om zich heen. Ze waren nog steeds alleen en het meer zag er nog steeds even prachtig uit. "Tss." Nouvelle schudde lachend haar hoofd. Ze moest toegeven dat zijn arrogante hoofd echt het einde was. Nouvelle's buik grommelde. "Hèhè, hij zei dat je eruit ziet om op te eten." Draco grijnsde geamuseerd."Jij spreekt een taal die ik nog niet ken." Zei hij, terwijl hij overeind kwam, zijn hand op haar rug houdend zodat ze niet naar achter zou vallen. "Ik geloof dat je honger hebt." Nouvelle knikte met tegenzin. Ze wilde hier nog niet weg. Maar Draco was al opgestaan en trok haar ook recht. Het werd toch al tijd om terug te gaan. Draco vond het ook jammer en was liever nog gebleven. Maar hij wist nog steeds niet wat hij moest doen. Er was wel een uitweg, en die zou hij moeten nemen, maar die sprak hem helemaal niet aan. Hij wilde bij Nouvelle blijven en dat voor altijd. Zonder haar voelde hij zich verloren. En telkens als hij in haar ogen keek, fluisterde een stem in zijn hoofd: Liefde overwint alles.
Was dat het antwoord op al zijn vragen?