11. Dawn isn't THAT smart!

Ondertussen is het al 5 uur geweest, en het zwembad gaat zo sluiten. We verzamelen onze spullen en lopen op de kleedhokjes af, die overigens bijna allemaal al vol zitten. “Misschien moeten we dan maar met z’n vieren in ‘n hokje gaan, en jullie samen.” Zegt Dawn, als we na lang zoeken maar één leeg hokje hebben gevonden. Ik voel de kriebels door mijn lijf gaan. Ik wíl helemaal niet samen met iemand in een hokje. Niet met Dawn, niet met Mabel en ook niet met Ava. Je kan het flauw noemen, maar ik durf me echt niet om te kleden als ik samen met iemand in een hokje ga. “We kunnen toch ook gewoon met z’n allen in één hokje?” Stelt Tom voor, en begint te grijnzen. Ondertussen schijt ik zeven kleuren stront. “Kijk Tom, dat jij dat nou zou willen kan ik me heel goed voorstellen, maar daar hebben wij niet zo’n zin in.” Kaatst Dawn terug. Mabel komt naast haar staan. “Ik heb er inderdaad niet zo’n zin in dat als ik me om sta te kleden een ander me dan kwijlend aan staat te staren.” Net op dat moment gaat het hokje schuin achter me open. “Deze is vrij, hoor.” Zegt de vrouw die erin staat tegen me. “Oke,” antwoord ik bijna onhoorbaar, en kijk toe hoe ze haar tassen pakt en die het hokje uit tilt. “Deze is vrij.” Zeg ik dan tegen Ava, terwijl ik mijn tas erin zit. “Dus hebben we er nu twee!” Roept ze blij terug, en zet ook haar tas in het hokje. “Als wij nou gewoon met z’n tweeën in deze gaan, en de rest mag het uitzoeken.” Ik knik. Het is altijd nog beter als met z’n vieren. Of zessen…

Helemaal opgelucht stap ik samen met Ava het hokje uit. Zo erg was het nu ook weer niet om samen in een hokje te gaan. Maar ik vind het nog steeds niet fijn! Dan word ik door Ava uit mijn gedachtes gehaald. “Weet jij waar Dawn ofzo zit?” vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. “Eigenlijk niet, nee.” Op dat moment komen net Tom en Bill van het einde van de gang aangelopen. “Nou, hun zaten in ieder geval daar.” Ik knik. “Zitten Dawn en Mabel daar ook ergens?” Roept ze door de gang. “Nee,” roept Tom terug. “Die zitten een paar rijen verder.” Intussen staan ze al voor ons neus. “Misschien kunnen we beter bij de uitgang wachten?” Stel ik voor, en Ava stemt toe. Met z’n vieren lopen we naar de uitgang. “Nu staan we hier wel.” Zegt Bill, “maar zou Dawn zo slim zijn om zoiets te bedenken als bij de uitgang wachten?” Hij moet lachen. “Dawn misschien niet,” zegt Ava, “maar Mabel vast wel.”