Part 7.

Amy geeft me een bemoedigende knuffel. ‘Ik kan alleen maar gissen wat je nu meemaakt. Maar ik zal straks echt zo goed mogelijk helpen zoeken!’ Ze kijkt me medelevend aan.
Ik glimlach onbeholpen. ‘Ja, dank je.’
Ik kijk naar Kevin en Joe. Hun gezichten spreken ook boekdelen. Hun broer wordt vermist en niemand kan iets doen. Het is slopend.
Frankie schuilt bij Paul. Hij snapt er maar de helft van, maar hij weet dat het niet te best is.
Dit alles doet zoveel, met iedereen. Met de familie en vrienden, maar ook met de crew. Met iedereen die met de jongen werkt. Iedereen heeft zijn hulp aangeboden. Demi, Miley, Selena en Taylor staan een paar keer op het antwoordapparaat. Maya belt steeds opnieuw om te horen of er al nieuws is van haar goede vriend. Maar dit is niet iets wat zo op te lossen is. Dit gaat niet over een gebroken been, een ernstige verkoudheid of een hersenschudding.
De familie Jonas, Danielle, Amy, Big Rob en ik moeten dit met elkaar doen.
Ik krijg geen hap door mijn keel. Gisteren ook niet. Het hoeft niet. Niets hoeft meer zonder Nick.
Ik kijk naar buiten zie dat het regent. Al sinds gisteravond. Alsof het weer compleet is omgeslagen omdat Nick weg is. Alles wordt nat en wast weg. Ik heb het gevoel dat het in mij ook regent. Alles druppelt en vloeit. Al mijn organen. Alles wat ik ben drijft weg en verdrinkt in grote plassen. Ik kan mijn hoofd niet meer boven water houden zonder hem.
‘Neem je een vest mee, Norah?’vraagt Denise moederlijk. ‘Als je te lang in de regen loopt in je T-shirt loop je nog een longontsteking op.’
Even gaat het door me heen dat me dat niets kan schelen, maar ik weet dat ik niet zo moet denken. Dan heeft Nick me geleerd.

Paparazzi zal er niet zijn. Ze zouden niets vermoeden.
Misschien ook wel. Als ze mij alleen zien.. Met de hele familie.
Ik zucht. Ik was altijd bij hem. Er werd zo vaak geschreven en gezegd dat het leek alsof we aan elkaar waren geplakt. En dat waren we ook. We konden niet zonder elkaar.
Als ik Nick niet smste, dan smste hij mij wel dat hij me miste.
En nu.. Nu mis ik hem er dan ooit tevoren. En de kans dat ik hem voor altijd moet missen is zo sterk aanwezig.
Voor altijd.. Ik slik. Dat is onmogelijk. Dat betekent dat ik nooit, maar dan ook nooit meer iets.. Nooit meer met hem praten, hem aanraken, kussen en vasthouden. Nooit meer lachen of zwijgend samen zijn.. Nooit meer iets.
Er trekt een scheurende pijn die onverdraaglijk is door mij heen. Ik grijp me vast aan de tafel en bal mijn andere hand tot een vuist. Ik knijp mijn ogen dicht en ik stoot een kermende kreet uit.
De tranen lopen weer over mijn wangen.
Joe loopt direct op me af en legt zijn armen stevig om me heen. Ik duik tegen hem aan. Hij lijkt teveel op Nick om me een veilig gevoel te geven. Hij lijkt in sommige ogenopslagen zoveel op hem dat ik in de war raak. Maar Joe weet me toch te sussen. Hij fluistert in mijn haar dat het goed komt. Dat we Nick zullen vinden. Dat Nick terug komt.
Na een tijdje kalmeer ik van zijn woorden en laat hij me los. Hij strijkt me over mijn haar en geeft me een kus op mijn wang.
‘Kom op, Norah. Hij laat je nooit in de steek. Je kent hem,’zegt Kevin bemoedigend en geeft me ook een knuffel.
Ik snif. ‘Nee, dat klopt.’ Ik glimlach als ik Nicks gezicht voor me zie. Alles wat hij me belooft komt hij na en zo niet, dan maakt hij het honderd maal goed met iets verschrikkelijks groots en liefs. Hij weet dat ik het hem toch wel vergeef, ik vergeef hem alles, maar hij houdt er zo van om mij in verlegenheid te brengen en te verwennen.
Altijd weer. En altijd hou ik het gevoel dat ik denk dat ik te weinig voor hem terug doe.

Kevin komt naast Joe staan. ‘Als Nick eens zou zien hoeveel verdriet ze heeft..’ Hij schudt zijn hoofd.
‘Hij zou het zichzelf nooit vergeven,’weet Joe.
‘Nooit,’stemt Kevin in.
‘Ze houdt echt zoveel van hem.. Het doet echt pijn om haar zo te zien.’ Joe praat zacht.
‘Echt wel. Anders is ze altijd zo vrolijk en levendig.. Maar het is goed dat ze bij ons wil uithuilen.’
‘Dat klopt.’ Joe kijkt zwijgend naar zijn beste vriendin. ‘Maar wat als hij echt niet meer terug komt..?’ De woorden klinken als onverstaanbaar gefluister, maar Kevin heeft het wel gehoord.
‘Zo moeten we niet denken. Nick laat ons niet in de steek. Je weet hoe hij is, Joe.’ Kevin klopt zijn jongere broer op zijn schouder. ‘Als hij niet terug komt voor Norah.. dan wel voor ons. We zijn met z’n drieën, zo hoort het.’
Joe knikt. Het komt wel goed..

Mijn gedachten gaan naar de optredens. Die van overmorgen en daarna zijn al geannuleerd. Zonder dat er gezegd is waarom. Op de site staat; ‘door omstandigheden en uit respect’.
De fans snappen het. Die snappen alles, denken ze. Die vinden de band toch zo medelevend en sympathiek. Ze weten niet eens dat hun grootste voorbeeld op dit moment vermist wordt.
Mijn idool. Mijn lieverd.
Maar ze zullen het wel snel weten. Als we straks gaan zoeken. Wat we ook doen. De politie zal snel genoeg iets doorlaten aan de pers en dan weet de hele wereld het.
Ik slik als ik eraan denk hoe de nieuwslezer zal spreken.
“Er worden nog vijf mensen vermist, waaronder Nick Jonas, van de Jonas Brothers…”
Ik sla mijn ogen neer en ril kort.
Dan dringt Kevins stem tot mij door. ‘Kom je, Norah?’
Ik knik en trek mijn rode vest aan.