Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2 • Hand in hand
•Joy•

Een gezellige sfeer hing in de lucht en ik vond het heerlijk. Ik hield van mijn leven zoals het was, gewoon simpel maar toch zo bijzonder, elke dag weer opnieuw. Ik keek uit naar een nieuw jaar vol mogelijkheden om de meest fenomenale avonturen te beleven en de meest memorabele nachten mee te maken. Maar dat was het niet alleen, ik keek er naar uit om nieuwe mensen te leren kennen en te verwelkomen. Ik glimlachte toen ik dacht aan alle leuke dingen die me nog te wachten stonden dit jaar. Het ging fantastisch worden, daar was ik zeker van.
Ik staarde naar buiten door het raam in mijn kamer. Het was al donker en hoewel de meeste mensen het niet aangenaam vonden dat de dagen korter werden en de duisternis zich sneller over alles heen liet zakken als een deken, vond ik het heerlijk. Ik hield van het mysterie dat verscholen zat in die duisternis. Het zorgde ervoor dat alleen randen er nog toe deden bij voorwerpen omdat de rest toch niet meer zichtbaar was. Bovendien gaf het een magisch effect wanneer er kleine lichtjes brandden in die grote donkere massa. Dat was ook één van de redenen waarom ik zo hield van Kerstmis. Dan brandden er overal duizenden lichtjes en dat was echt prachtig om te zien.
‘Aarde aan Joy’ Ophelia zwaaide met haar hand voor mijn ogen om mijn aandacht terug te krijgen. Ik glimlachte. ‘Joy is weer veilig op de aarde geland’ zei ik lachend om duidelijk te maken dat ik niet meer aan het dromen was. Het was een inside-joke tussen Ophelia en mij. Ze vond dat ik vaak wegdroomde -waar ze ergens wel gelijk in had- en zei dat het vaak lijkt alsof ik op zulke momenten helemaal van de aarde verdwenen ben en me op een andere planeet bevindt. Ook daar had ze weer gelijk. Ik bevond me niet echt op een andere planeet, maar zo voelde het wel aan.
‘Waar was je over aan het nadenken?’ vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze zich in kleermakerszit voor me neer zette.
'Ophelia ik vind echt dat we een kerstfeestje moeten organiseren', riep ik enthousiast uit en ik gooide een kussen in haar richting. Na het wegdromen over lichtjes was ik helemaal in de kerstsfeer gekomen.
‘Soms begrijp ik echt niet hoe jouw brein in elkaar zit’ lachte Ophelia luid. ‘Er bevinden zich rare kronkels in dat hoofd van jouw’. Ze nam mijn hoofd vast met haar beide handen en schudde het wat heen en weer.
‘En jij vindt dat er rare kronkels zitten in mijn brein? Volgens mij ben jij hier toch diegene die een beetje een probleem heeft’ zei ik met een lach op mijn gezicht. ‘Joy ik ben prettig gestoord, dat is iets helemaal anders’ en Ophelia gooide het kussen terug in mijn richting.
Ik nam het kussen terug op en gooide het weer in Ophelia’s richting, maar ze dook weg waardoor het kussen tegen mijn nachtkastje vloog. ‘Je zal toch beter moeten leren mikken als je ooit succesvol wil worden in volleybal’. Ophelia stak haar tong naar me uit omdat ze wist dat ik ramp was in volleybal. Als ik de bal al omhoog kreeg, was het al bijna een wonder. Toch sleepte ze me elke zomer weer mee naar alle volleybalwedstrijdjes die er gespeeld werden hier omdat zij er nu eenmaal wel goed in was en het een heerlijke sport vond. En wat deed je dan als beste vriendin? Jep je ging mee, ook al betekende dat totale afgang. ‘Wacht maar, straks word ik nog beter dan jij’
‘Ik ben benieuwd’ lachte ze.
‘Maar even serieus nu’, zei ik terwijl Ophelia allesbehalve serieus was. Ze lag op de grond te lachen en het zag er niet naar uit dat ze binnen een aantal minuten ging stoppen. ‘Ophelia, wat met het kerstfeestje?’, zei ik terwijl ik me naast haar neer legde op de grond. 'Wel dat is een fantastisch idee!', riep ze blij uit. 'En ik wil je, als beste vriendin, wel helpen op één voorwaarde.' Ik draaide me op mijn zij zodat ik naar Ophelia kon kijken die me bloedserieus aankeek. 'En die voorwaarde is?'
'Dat je alle knappe jongens van die studentenvereniging van jou ook uitnodigd'. Ze glimlachte terwijl ze dat zij en stak haar tong even kort uit. 'Beloofd', zei ik lachend en ik porde haar even in haar zij. 'Dit wordt een fantastisch jaar!' fluisterde Ophelia terwijl ze me terug porde. En ik wist dat ze gelijk had. Dit jaar zou geweldig worden.
Al had ik nooit kunnen voorspellen dat dit jaar zo magisch en tegelijk ook zo moeilijk zou worden.

---

Zo hier is dus het tweede hoofdstukje.
Wat vinden jullie van Joy en Ophelia?
Ik weet niet hoe regelmatig ik ga kunnen schrijven de volgende weken aangezien ik moet studeren, maar als ik tijd heb, probeer ik te schrijven.