34.1: Koude

Zo stil mogelijk sluit ik de deur achter me, maar veel baat heeft het niet. Niet veel later staat een slaperig uitziende maar veel te actieve Daisy voor me te grijnzen, wel, eigenlijk kijkt ze naar de knappe persoon achter me, met open mond, inderdaad. Harry glimlacht zo sexy als hij dat alleen kan en maakt dan een beweging naar haar toe, als in de zin van, kom maar. Ik durf ervoor te wedden dat het over Sedrik zal gaan maar zwijg en eet mijn voedsel op. Mijn nek is pijnlijk en ik probeer zo weinig mogelijk te bewegen als ik naar het duo achter me wil kijken, maar het gaat moeizaam. Op de een of andere manier reageer ik heviger op vampiers dan anders, en dat is niet op het emotionele aspect jammer genoeg. Daisy haar lach schalt doorheen het huis waarna Har me een snelle gelukkige blik schenkt en terug naar het meisje kijkt. Phoebe gaat zonder iets te zeggen aan tafel zitten, starend naar mijn moeder die iets van Lot haar lange blonde haren probeert te maken.
"Hoe lang nog?" Een overenthousiaste Daisy heeft zich terug richting ons gedraaid, Harry grijnst gelukzalig, dit zit goed. Mam zucht en bindt het kapsel definitief goed vast.
"Niet heel lang meer. Ga je al maar omkleden." Even kijk ik naar beneden. De kleding die ik draag is mijn oude kleding. Het past hier en voelt vertrouwd aan, maar echt netjes is het natuurlijk niet. Harry werpt me een vragende blik, ik probeer ‘dadelijk’ over te brengen maar als hij me niet begrijpt draai ik me terug naar Lot toe.
"Haal jij Mams meesterwerk het ook maar eens boven." Ze grijnst naar me en staat elegant op, extra sierlijk lopend naar de enige andere kamer waar ook Dais zich bevindt. Phoebe laat het allemaal gebeuren en eet rustig verder, niet onder de indruk van de gezonde stress van sommigen. Ik glimlach als Beer naast me is komen zitten.
"Mam?!" Mijn ogen schieten lachend de hoogte in door de normaalheid van deze situatie.
"Ik kom Lot!" Ze verdwijnt achter het stof dat als deur dient. Har glimlacht mysterieus naar me waarop ik hem een uitdagende blik geef.
"Moet jij je ook niet klaar maken?" De heesheid van Hars stem doet me even schrikken; kriebels verspreiden zich onmiddellijk waardoor ik even onopvallend mijn schouders omhoog en naar beneden beweeg.
"Ik heb niet veel tijd nodig." Phoebe is de rust zelve maar staat nu wel op. "Lot wel, dus ik ga haar even helpen om in dat het-blijft-nooit-proper-wit kleed te geraken." Har grijnst kort. Als mijn zus ook verdwenen is, slaat hij onmiddellijk een arm rond mijn middel, lippen die dichterbij komen.
"Ik mag Phoebe wel."
"Ze is soms te realistisch." Ik glimlach naar Har als hij me een zoen op mijn tempel geeft.
"Ze is leuk." Ik duw zijn arm van me af en grijns naar hem.
"Jammer dat je mij eerst hebt gekozen." Hij grinnikt en schudt zijn krullen tegelijkertijd in een nee-richting.
"Niet zo leuk als jou, goed Tomlinson?! Je wilt gewoon horen hoe jij de beste bent." Ik lach en probeer een argument te verzinnen dat het tegendeel bewijst, maar dat is er niet dus kijk ik hem met traanoogjes aan. "Je geeft het zelfs toe."
"Soms heeft mijn zelfvertrouwen dat nodig." Ik kuch nonchalant als hij zijn mond opent maar dan weer sluit. Daisy komt naar buiten gewandeld in een wit normaal kleed. Haar vinger rust op haar lippen.
"Mag ik u voorstellen Charlotte Tomlinson!" Ik klap mee met de enthousiaste Dais en staar intens naar het doek waarachter ik een wit gewaad kan herkennen. Licht verlegen maar glimlachend en werkelijk adembenemend komt ze van achter het gordijn uit. De jurk is op bepaalde plaatsen slanker gemaakt waardoor het korset-achtig lijfje veel van haar 'mooie' lichaam laat zien. Har vindt haar lichaam prachtig, zijn lippen hangen licht uit elkaar, verbaasd. Ik grijns enkel en sta op om haar van ver te omarmen, bang om haar witte reine jurk op een of andere manier te besmeuren.
"Ik zal nog maar eens zeggen wat ik altijd al gezegd heb: je bent echt prachtig." Haar blauwe ogen schitteren gelukzalig als ze verder wandelt. Onze vampier zit aangedaan op zijn stoeltje haar na te kijken. Mijn grinnik, trekt zijn aandacht. De lange benen staan dan toch traag op, een luie grijns op dat gezicht zegt genoeg als hij naar me toe wandelt en me praktisch de andere kamer in leidt. Zijn armen strelen mijn romp onmiddellijk, verleidelijk. Mijn buik slaat kort op hol, maar ik probeer nog even in controle te blijven.
"Je ziet er zo gelukkig uit, zo mooi." Ik glimlach en kus kort zijn lippen, datgene waar hij naar verlangde.
"Dat ben ik ook, wel, dat eerste toch." Hij schudt zijn hoofd om te zeggen dat ik die tweede term ook verdien.
"Zullen we je nog onweerstaanbaarder maken?" Zijn lippen kussen mijn nek teder, handen die voorzichtig mijn trui omhoog trekken. Zijn vingers zijn koud en doen me achteruit deinzen. Het geeft me de kans om zelf snel het stuk stof weg te leggen. Ik grijns als Har me verleidelijk aankijkt en kus zijn kaak kort.
"Dit is niet gepast hier." Ik murmel het wel maar laat Har wel zacht kreunen uit tegenzin. Als ik me langzaam terug losmaak en het nette hemd uit de koffer haal, hoor ik geritsel achter me als teken dat hij zich inmiddels ook omkleed in de ceremoniële keizerskleding. Het zware vest staat hem niet. Zijn ogen zijn van zulk ondeugend groen dat het vest veel te oud voor hem is. Zelf draag ik ook iets dat er op lijkt, enkel veel simpeler; de mode nu is echt belachelijk. Har glimlacht ingetogen als we terug naar de keuken gaan. Onmiddellijk klopt er iemand aan op de achterdeur, iedereen schrikt en houdt zijn adem in.