Hs 47: Mem

'Praat met me, Arrie. Wij willen ook alleen maar helpen,' zeg ik, en ik kijk Arrie vanonder haar haren aan. 'Anders had je nu geen oppas nodig. Dus kom op. Práát.'
Ze kijkt me boos aan, maar laat een paar tellen later haar hoofd hangen. De tranen stromen in een razend tempo over haar wangen.
'Hey, wacht. Niet huilen,' ik leg mijn hand op haar rug. 'Wat is er nu toch? Ik mis de oude Arrie. Echt waar.'
'I-Ik weet niet w-wat er allemaal aan de hand is. Ik mis gewoon iets. Ik mis thuis, B-Bryce, en al het andere dat we thuis hebben achtergelaten.'
'Aha! Je hebt heimwee!' Roep ik. 'Echt waar zou jij zijn zonder mijn helderziendheid?'
Arrie snift nog eens en port in mijn zij. 'E-En waar zou jij zijn zonder je arrogantie?'
'Dus je mist Bryce ook?'
Ze glimlacht zwak. 'Een beetje. En mis je Claude?'
'Ik zal het zeggen,' ik grijns. 'Op één voorwaarde.' Arrie kijkt me scheef aan. 'En dat is dat alles weer oké is tussen ons. Dan zal ik je weer helpen- Nee, wacht! Dan zullen we elkaar weer helpen. En kunnen we weer gezellig kletsen, net zoals eerst.'
Arrie knikt langzaam. 'O-Oké, dan. Maar dan moet je wel echt eerlijk tegen me zijn. Dan ben ik dat ook.' Ze steekt haar pink naar me uit. 'Pinky-zweer het.'
Ik haak mijn pink in die van haar. 'Ik pinky-zweer het.'
'Mis je Claude, dan?' Ze glimlacht voorzichtig, en veegt nog een keer met haar mouw langs haar gezicht.
Ik zucht diep. 'Ja. Ik mis hem echt heel erg.' We zuchten tegelijk en laten ons achterover op het bed vallen. 'Dus het is weer goed tussen ons?' Ik kijk Arrie met zielige ogen aan.
'Ja.' Ze legt haar armen op mijn rug, en dat doe ik ook bij haar. 'Het spijt me. Ook voor dat ik Shawn toen heb gedwongen om jou bij Nathan weg te leggen.'
'Ohw, ja, dat.' Ik kijk even naar beneden. 'Het geeft niet. Ik heb er toch niets van gemerkt.' Dan grinnik ik. 'Shawn was volgens mij echt gewoon bang om naast me te liggen.'
'Hij tilde je ook echt op als een baby. Niet dat je er geen bent.'
'Hey!' Ik geef haar een plagerig duwtje, en ze glimlacht breed. Ze is terug. Misschien niet tegenover iedereen. Maar tegenover mij gelukkig wel. Ik kan weer met haar lachen, praten, stoeien, geheimen uitwisselen en roddelen. Oké. Dat laatste heb ik niet gedacht. Maar Arrie is weer terug. En daar ging het me even om.
'Maar dat was wel schattig, hoor. Hij was juist heel liefdevol, en-' Arrie stopt met praten, als ze mijn gezicht ziet betrekken bij het woord ''liefdevol''. 'Hey, ik zeg gewoon dat hij heel lief was voor je. Ik bedoel, Nathan en ik hebben iets gehad. Nathan heeft me nog nooit zo opgetild.'
'Ja-ja, laten we het over iets anders hebben,' zeg ik snel.
'Wordt het je te ongemakkelijk?'
'Misschien.'
'Ik vind het eigenlijk wel leuk,' zegt Arrie lachend. 'Je zou me er een groot plezier meedoen, als we verder kunnen praten over dit onderwerp,' zegt ze met een juffrouw stemmetje.
Ik adem diep uit. 'Alsjeblieft. Laten we het over jou en Bryce hebben, in plaats van over mij en Shawn.'
'Hoezo? Bryce én ik?'
'Je mist hem, to-' Net voordat ik mijn zin af kan maken, wordt er op de deur geklopt.
'Wie is daar?' Vraagt Arrie bozig. En nu is ze weer weg. Ach, ja. Als ik dadelijk weer alleen met haar ben zal het wel goed komen. Ik hoop alleen wel dat er iemand voor de deur staat, die Arrie mag en andersom.
'Rustig, Arrie.' Ik loop naar de deur toe en maak hem open. Het is Shawn. Gelukkig. Hij en Arrie liggen elkaar wel redelijk, geloof ik. 'Hey, Shawn! Is er iets?'
'Je... Ik... Ik... Ik kwam even j-je pyjama brengen, aangezien je híér vanavond slaapt.' Hij geeft mijn pyjama als een netjes, opgevouwen stapeltje aan me. 'Alsjeblieft.'
'Ohw! Bedankt, Shawn,' zeg ik glimlachend. 'Dat is echt lief van je.' Ik kijk even naar de grond en kijk dan weer omhoog. 'Nu slaap je vanavond wel weer in een eigen bed. Voor jou alleen.'
Hij knikt. 'Ja. Nathan wilde vanavond wel op het luchtbed slapen, dus ik slaap voor vanavond in het gewone.' Shawn glimlacht. 'En morgen? Slaap je dan ook nog hier? Of dan weer gewoon bij mij... en Nathan?'
'Ah, ben je me nú al aan het missen,' grinnik ik lachend en ik sla mijn arm om zijn schouder. 'Waarschijnlijk slaap ik morgen gewoon weer bij jullie. Tenzij Arrie liever heeft dat ik nog een nachtje bij haar slaap.' Dan hoor ik Arrie achter me lachen.
Ik draai me verbaasd naar haar om en laat Shawn los. 'Wat zit jij nu weer te lachen? Is er iets aan de hand?'
'Nee,' giechelt ze.
'Oké.' Ik haal mijn schouders op en kijk weer naar Shawn. 'Dan zie ik je morgen weer. Toch?' Shawn staart me stil aan. 'Is er iets? Je lijkt zo afwezig.'
'N-Nee. Er is niets. Ik zie je moren weer.' Hij kijkt langs me naar Arrie. 'Welterusten, Arrie.' Dan glimlacht hij kort naar me. 'Welterusten, Mem.' Shawn loopt langzaam naar de kamer naast ons- mijn eigen-, en doet de deur open.
'Welterusten!' Roep ik hem nog hard na en ik doe de deur van Arries kamer weer dicht.
'Hij zag er een beetje verdrietig uit. Vind je niet?' Vraagt Arrie aan me. 'Is er iets gebeurd tussen jullie? Hebben jullie ruzie, of zo? Of misschien iets in de betere richting?'
'Betere richting?' Ik kijk haar niet-begrijpend aan. 'Ik volg je niet helemaal, geloof ik.'
Ze schudt haar hoofd. 'Laat ook maar.'
Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Uhm... Oké? En wat zat jij nou net eigenlijk te giechelen?'
'Binnenpretje.' Maar je ziet duidelijk aan haar dat het geen binnenpretje was.
'Zeg eens eerlijk; het was geen binnenpretje, hè?'
Ze kijkt op. 'Zag je dat dan echt niet?'
Ik haal mijn schouders op. 'Wat zag ik niet?'
'Hoe rood hij was! Zag je dat dan niet? Hij vi-'
'Begin je nu alweer?' Ik duw Arrie lachend tegen de matras aan. 'Je moet hier echt mee ophouden. Maar...' Ik glimlach. 'Ik vind je zo wel véél leuker dan hoe je vanmorgen, gisteren eergisteren en de dag daarvoor deed.'
'Als je wil dat ik zo blijf moet je met me doorpraten.'
'Doe ik ook. Maar niet daarover.'
'Na'hw!' Alleen omdat het je te ongemakkelijk is? Ik vind dit gewoon interessante gesprekken. Oké?' Een glimlach siert haar lippen. 'Ik moet toch weten hoe het gaat met het liefdesleven van mijn zusje?'
'L-Liefdesleven?!'