Hs 45: Arrie

Grrr... Niemand snapt me. Niemand snapt dat ik gewoon even alleen wil zijn, geen gezeik aan mijn kop. Dan hoor ik een stem. "En jij zegt dat ik koppig ben, maar toch, bedankt." Ik kijk uit het raam en zie Mem, ze heeft Shawns vest om haar schouders-, zijn nummer staat namelijk achterop. En nu ben ik eruit. Ik snap nu eindelijk waarom Shawn zich zo'n zorgen maakte om Mem bij Nathan weg te leggen. Shawn vindt Mem leuk! Nu ga ik wraak nemen. Niemand snapt mij, en nu ga ik ervoor zorgen dat niemand Shawn of Mem snapt- Wacht, nee! Wat heb ik toch? Ik doe gemeen tegen iedereen, terwijl ik het niet wil. Niemand heeft mij iets misdaan. Shawn heeft me zelfs geholpen. Ik wil zo graag dat ik gewoon normaal kan doen tegen Mem maar om de een of andere reden heb ik er geen controle over. Ik heb mezelf echt niet meer in de hand, en zeg dingen die ik niet eens wil zeggen. Het is zo raar.

Het is tien uur. We hebben gegeten, en ik zit weer alleen. Ik ben weer teruggekeerd- Nee, sorry. Mijn controle, is weer terug gekeerd. Dit is een van de weinige momenten waarop ik het echt voel. En misschien moet ik dat Kyky, Mem en Nathan ook duidelijk maken.

Hii,
Ik weet niet waarom maar ik heb geen controle over mezelf.
Jullie moeten me helpen want ik wil met niemand ruzie (alleen ik wil geen, voor als je dit denkt, verkering meer met Nathan).
Ik wil wel ook aan hem mijn excuses aanbieden.
Sorry van alles, ik heb mezelf niet in de hand en als ik nog iets rottigs of zo tegen jullie zeg, geloof me niet!
Ik ga stoppen met deze brief, anders kan ik hem dalijk niet meer onder de deur door schuiven.
Groetjes Arrie.

Ik vouw het blaadje twee keer dubbel en schrijf dan op de voorkant.

Kyky, Mem en Nathan, pas openmaken als jullie met zijn drieën zijn.

Ik weet niet hoelang dit me nog lukt, dus ren ik maar naar de kamer van Kyky-, die ligt het dichtst bij. En ik gooi het briefje naar binnen. Ik verstop me om het hoekje en als ik naar binnen kijk zie ik Caleb en Kyky zitten. Xavier is daarentegen nergens te bekennen. Ze hebben het kennelijk gezellig, want ze hebben een discussie en Kyky denkt die kennelijk te kunnen winnen door met Caleb te gaan stoeien. Ze duwt hem lachend achteruit en grijnst breed. Dan houd ik mezelf niet meer in de hand en pak ik mijn telefoon, ik begin te filmen. Ik film hoe ze stoeien en hoe Caleb wint doordat hij Kyky begint te kietelen. "Dat zou Xavier leuk vinden," mompel ik in mezelf. "Wat zou ik leuk vinden?" hoor ik dan naast me. Ik laat hem het filmpje zien. "Hoef ik hem niet meer door te sturen," zeg ik als het filmpje is afgelopen. "H-Het was maar eenmalig. Ze zijn ge-gewoon v-v-vrienden, hoor," zegt hij, als hij naar binnen loopt. Ik stuur het filmpje door en even later hoor ik het geluid van het filmpje en Kyky. "Hoe kom je daaraan? En trouwens, je weet toch dat we alleen maar vrienden zijn?!?" zegt ze verontwaardigt, Caleb houd zich stil. "Ik zeg niet van wie die komt maar ik geloof je, alhoewel ik wel vind dat je heel veel met Caleb omgaat en wij bijna niet meer met elkaar," zegt Xavier. Ik hoor dat ze een discussie krijgen en dan loopt Caleb de kamer uit. Ik verstop me om de hoek en loop zelfvoldaan weg.

Ik ben op mijn kamer en verafschuw mezelf zo erg! Waarom heb ik het gedaan? Waarom verpest ik het leven van mijn bloedeigen zus? Is dat normaal? Nee, toch? Ik weet het zélf niet eens meer. Dus waarom zouden anderen het moeten weten? Misschien moet ik maar gewoon gaan slapen. Ik kijk op de klok. Het is nog ietsjes voor elf. Ik zucht. Het heeft geen zin, ik kom toch niet in slaap. Ik begin langzamerhand aan mezelf te merken dat ik klaar ben met het alleen zijn. En dat ik mensen nodig heb. Het liefst Kyky of Mem. Maar Mem alleen als ze rustig is, en kan luisteren. Want dat kan ze gewoon echt niet. ''Pff...'' Ik zucht. ''Daar ging wéér iets negatiefs.'' Ik moet hier mee op gaan houden. En daar heb ik hulp bij nodig, denk ik. Ik schuif het raam open en ga in het kozijn zitten met mijn benen erbuiten. Ik kijk omhoog naar een paar sterren, die langzaam te voorschijn komen. Ik laat mijn benen uit het raam hangen, en laat de wind in mijn gezicht waaien. De wind is heerlijk fris op zo'n nacht als vandaag. Ik adem diep in en uit. Opeens merk ik wat vage woorden op. Ik kijk verbaasd om me heen, en zie uit het raam naast me ook wat benen bungelen. Twee paar. Ik denk dat het die van Mem en Shawn zijn, aan de huidskleuren te zien. Er zit ongeveer twee en een halve meter tussen de ramen in. Maar ik hoor precies wat ze zeggen, doordat de wind hun gesprek in vlagen met zich meevoert. ''-Alsnog bedankt,'' hoor ik Mem zeggen. ''Voor je vest. Ik hoop dat je het uiteindelijk niet te koud hebt gehad?'' ''Nee, hoor. Het viel wel mee.'' Ik hoor hoe Mem glimlachend zucht. Ik ga nog iets verder naar voren hangen om ze te zien zitten. Ik knijp met mijn handen hard in de houten balken van het raamkozijn, om niet naar beneden te vallen. Ik hoop dat ze me niet zien. Maar ze hebben voornamelijk aandacht voor de sterren en voor elkaar, dus heb ik het gevoel dat het ze niet op zal vallen. Ik laat mijn ogen over hun gezichten glijden. Mem zit er vrij ontspannen bij en heeft haar ogen op de sterren gericht. Shawn daarentegen helemaal niet. Hij lijkt juist hartstikke gespannen, en heeft zijn ogen alleen maar op haar gericht. Jep, die is écht verliefd. En ik? Ik leg mijn handen op mijn buik, en denk aan Nathan. Ik niet.