Hs 44: Mem

'Hey, Arrie!' Roep ik hard naar haar, als ik haar achterna ren. 'Kunnen we niet even praten?' Ze kijkt me niet aan, maar gaat nog sneller lopen. 'Hey! Wacht even! Ik wil gewoon weten wat er met je is! Ik wil je helpen. En ik wil wat duidelijkheid! Alsjeblieft! Laat me je helpen.' Ik spring voor haar en kijk haar met grote ogen aan. 'Wat is er nou toch aan de hand? Vertel het me, alsjeblieft.'
Ze duwt me ruw aan de kant. 'Ik kan je niets vertellen, want je weet het al.'
'Ja?' Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog. 'Als dit te maken heeft me je relatieproblemen vind ik echt dat je je aanstelt. Waarom doe je zo? Wat is er aan de hand? Normaal was ik altijd de gemeenste. Maar nu,' ik laat mijn vinger voor haar gezicht zweven. 'Nu ben jij de gemeenste.'
'Jammer, dan. En ik stel me niet aan! En dan nog iets; er is niets anders. Oké?'
'Arrie, alsjeblieft. Ik wil dat alles weer oké is tussen ons. Wil jij dat dan niet ook?' Zeg ik wanhopig.
Ze kijkt twijfelend naar beneden en bijt op haar lip. 'Het maakt me niet zoveel uit.' En zo loopt ze langs me, haar kamer in. Zonder me verder nog maar één blik waardig te gunnen. Maar ik zal je zeggen dat het niet leuk is als je zus zoiets tegen je zegt. Of nee, het is zelfs mijn tweelingzus. Tweelingen zouden het toch juist goed met elkaar moeten kunnen vinden? En als ze ruzie hebben praten ze dat dan toch ook zeker makkelijker uit? Of is dat maar een idee van mensen dat ze hebben over tweelingen? Of-
Dan wordt er een hand op mijn schouder gelegd. 'Hey.' Ik draai me geschrokken om en kijk recht in Hurley's ogen.
Ik zucht opgelucht en glimlach. 'Pff... Je moet me niet zo laten schrikken.'
Hurley glimlacht. 'Ik wilde eigenlijk nog even naar het strand gaan. Dus heb je misschien zin om mee te gaan? Aangezien je hier toch alleen maar wat staat te staan.'
Ik knik. 'Is goed. Gaat er verder nog iemand mee?'
'Ik heb verder niemand gevraagd. Behalve Arrie, dan. Omdat ze ook maar wat stond te staan. Maar ze werd eigenlijk nogal boos,' zegt Hurley.
'Dat ligt niet aan jou. Ze is de laatste tijd boos op alles en iedereen. En ze zegt dat het met Nathan en dat hele gedoe te maken heeft.' Ik zucht. 'Maar toch... Ik weet het niet. Er zou ook nog iets anders met haar kunnen zijn.'
'Ach, het komt wel goed, kleine,' zegt Hurley bemoedigend en aait door mijn haar. Ik kijk meteen beledigd omhoog en trek mijn wenkbrauw omhoog. Hurley glimlacht. 'Kom dan gaan we nog even. Want dadelijk houd de coach ons nog tegen.'
Ik grinnik en loop samen met Hurley de deur uit, waar Kyky en Shawn staan. 'Wat zijn jullie aan het doen?'
'Niks,' antwoordt Kyky snel. 'Wat gaan jullie doen?'
'Nog even naar het strand. Hebben jullie anders zin om mee te gaan?' Vraag ik vrolijk. Ze kijken elkaar twijfelend aan. 'Moeten jullie nou serieus toestemming aan elkaar vragen?' Zeg ik lachend. Ze glimlachen en schudden hun hoofd. 'We gaan wel mee.'
'Hey, Caleb!' Roept Hurley dan. 'Wil jij anders ook mee?'
Caleb kijkt ons even aan en knikt dan. 'Oké.'
'Yes! Kom op! We gaan!' Roepen Hurley en ik enthousiast, als Hurley mijn pols al vast heeft gepakt om weg te rennen.
'Hey, wacht!' Roept Kyky. 'Moeten we ons dan niet eerst even omkleden?'
Ik grijns. 'Nee. Dat is vast niet nodig. En met je tenue kun je ook prima de zee in, hoor. Maar kom op! We moeten gaan. Anders blijft er al helemaal geen tijd meer over,' zeg ik en ik trek Hurley achter me aan.

'Komen jullie nog, Kyky, Caleb?' Roep ik naar ze vanuit het water, maar ze schudden allebei koppig hun hoofd. 'Ah! Saaie! Kom gewoon. Wat is er nou leuk aan gewoon liggen? Als je dat wilde doen had je niet eens mee gehoeven en gewoon op bed kunnen gaan liggen.'
'Als wij dit toch leuk vinden. En ik heb echt géén zin om mijn tenue zo nat te hebben net zoals dat van jullie,' lacht Kyky. 'En houd jij je nu maar bezig met Shawn en Hurley, daar heb je je handen wel vol aan, hoor.'
'Oké, dan.' Ik gooi lachend nog wat water in Shawn en Hurley's gezicht en duw ze beide iets naar achteren. We gooien lachend nog wat water in elkaars gezicht en duwen elkaar onder water. En zo gaan er weer heel wat minuten voorbij.
'We moeten wel zo gaan, hoor. Het begint langzamerhand al donker te worden,' zegt Hurley dan. 'En ik denk niet dat de coach heel blij met ons is als we erg laat terug zijn. Overmorgen is de wedstrijd tegen Qatar al.'
'Ja,' zucht ik teleurgesteld. 'Ik vond het net zo leuk.'
'Dit kunnen we vast wel vaker doen, hoor. Maak je maar geen zorgen,' grijnst Hurley en hij legt een hand op mijn en Shawns rug om ons zo het water uit te duwen.
Zodra we het water uit zijn gestapt voel ik de kou tot me doordringen. De zee is lekker warm vergeleken met de frisse wind, die de bomen om ons heen zacht heen en weer wiegt.
Op dit moment baal ik echt dat ik mijn trainingsvest niet mee heb genomen. Dan had ik het vast en zeker ook niet zo koud gehad. Zuchtend loop ik achter Kyky, Shawn, Caleb en Hurley aan. Ik tik Kyky op haar schouder. 'Mag ik jou vest misschien lenen?'
'Nee. Dan had je er zelf maar aan moeten denken.'
Ik zucht. 'Nou... Maar het is echt koud als je zo uit de zee komt.' Ik ril nog eens en kijk haar zielig aan. Maar Kyky blijft haar hoofd alsmaar koppig heen en weer schudden en herhalen dat het mijn eigen schuld is.
'J-Je mag mijn vest anders wel lenen?' Ik draai me verbaasd om en kijk Shawn aan.
'Oh, nee, Shawn. Dat hoeft niet,' zeg ik glimlachend. 'Jij bent ook in de zee geweest. Dus dat hoeft niet.'
'Ik kom uit Hokkaido, ik kan wel wat hebben.' Shawn doet zijn vest uit en geeft het aan me. 'Hier.'
'Nee! Nee! Ik zei toch dat dat niet hoeft,' zeg ik en ik probeer het met grote armgebaren nog iets te verduidelijken. 'Het hoeft echt niet. E-'
Hij legt zijn vest voorzichtig op mijn schouders en loopt dan, zonder verder nog iets te zeggen, langs me.
'Wacht! Shawn... Ik...' Ik zucht diep. 'En dan zeggen dat ik koppig ben. Maar wel bedankt.'