Proloog

‘Cassie, Cassie wordt wakker.’ Een vrouw schudt verwoed aan meisje, niet ouder dan 15. ‘Ze zijn er Cassie. Word nou wakker! We moeten hier weg!’ Dan trillen de wimpers en onthullen ze twee groene ogen die fel afstoten bij haar bleke huid. Grote ogen kijken haar moeder bang aan. Snel klimt ze uit bed pakt haar moeders hand, die haar snel meesleurt naar een ander gedeelte in het huis. ‘Oke, nu moet je goed luisteren Cas. Cassie wakker blijven kom op, blijf erbij.’ De ogen die half weer dicht waren gevallen schieten weer open. Ze komen aan bij een grote kleerkast waar ze stoppen. ‘Ik ga je vader en je zus halen. Jij gaat in de kleerkast zitten schuif zo ver mogelijk naar achter. Daar kan je een deurklink vinden die een geheime doorgang onthult. Wacht op ons buiten de doorgang maar zorg ervoor dat je deur weer dicht doet. Begrijp je dat? Cassiopeia?’ Het meisje knikt en begraaft zichzelf in de armen van haar moeder. ‘Kom op.’ Haar moeder haalt de armen van haar af en geeft haar een zetje naar de kast. Ze draait zich om naar de kleerkast, twijfelt even en kijkt om naar haar moeder. Die knikt bemoedigend en vervolgens de deur uitrent. Nu staat Cassie alleen voor de enorme kleerkast die er in haar ogen eng uitziet. Dan gaat haar hand langzaam naar de knop en doet de deur open. Ze kijkt naar binnen en haalt haar neus op. Binnen in de kast ruikt het muf, alsof de jassen die erin hangen al jaren niet meer gebruikt zijn. Aarzelend stapt ze de kast binnen en laat de deur op een kier staan. Voorzichtig loopt ze voetje voor voetje naar achter en als ze bij de wand aankomt zoekt ze naar de klink. Maar na drie keer gevoeld te hebben, weet ze zeker dat er geen hendel is voor een geheime doorgang. Snel schuifelt ze weer terug naar de deur en wil hem opendoen. Maar dan komt haar moeder binnen met een vreemde man en besluit ze de deur zachtjes dicht te doen. Het is nu pikkendonker in de kast en het enige licht komt door het sleutelgat. Zonder geluid te maken gaat ze op haar knieën zitten om door het sleutelgat te kijken. Door het sleutelgat heen ziet ze hoe de man een pistool op haar moeder richt. Ze hapt naar adem als zijn vinger langzaam beweegt om trekker over te halen. Maar precies op het juiste moment komt er een andere man binnen die hem mee sleurt. Dan komt hij terug en neemt Cassie’s moeder ook mee, doet op zijn weg naar de deur ook het licht uit. Nu is het blonde meisje helemaal alleen in het donker. Ze durft niet te bewegen uit angst dat er nog iemand is. Na een aantal minuten, dat uren leken in de ogen van het bange meisje, slaat de deur dicht en hoort ze geronk van een auto die weg rijdt. Minutenlang blijft ze nog doodstil zitten voordat ze weer in beweging komt. De deur piept en klinkt ongelofelijk hard in lege en stille huis. Ze komt erachter dat niemand meer in het huis is en sluipt naar een raam om er zeker van te zijn dat ze alleen is. Als ze uit het kleine raampje kijkt schrikt ze zich zowat dood. Voor het raam staat één van die mannen met zijn rug naar het raam toegekeerd. Zonder geluid rent Cassie weer terug naar de kleerkast en zet de deur weer op een kier. De nacht gaat voorbij zonder dat ze een oog dicht doet. Door het kiertje komt er wat licht naar binnen. Dat is het teken voor Cassie om voorzichtig de kast weer uit kruipen en op onderzoek uit te gaan. Op zoek naar iets te drinken of te eten komt ze langs het kleine raampje en gluurt met een oog naar buiten. Er staat een andere man voor de deur maar met hetzelfde uniform. Stilletjes glipt ze naar de keuken om erachter te komen dat alle kastjes zijn leeg gerukt. Dan probeert ze de kraan maar daar komt geen water uit. Zonder dat ze het merkt gaat de voordeur open. Het kraken van de vloer alarmeert Cassie. Wanhopig kijkt ze om haar heen voor een verstopplaats en kruipt vervolgens als laatste redmiddel in een leeg keukenkastje. Met bonzend hart luistert ze hoe de man het keukenkastje naast haar opent. Pas als de deur weer dicht gaat en ze de deur hoort dicht slaan blaast ze haar adem uit. Snel klimt ze uit het kastje en sluipt terug naar de grote kleerkast. Langzaam gaat de dag over in nacht en doezelt het blonde meisje langzaam in. De volgende morgen wordt Cassie wakker met een knorrende maag en een droge keel. Omdat ze weet dat ze het niet lang gaat vol houden zonder eten en drinken, gaat ze wanhopig op zoek naar iets dat ook maar een beetje water bevat. Zonder geluk en met een lege maag keert ze terug naar het kamertje. Een plotselinge vlaag van duizeligheid overvalt haar. Met haar hand zoekt ze iets om op te steunen en met haar andere hand houdt ze haar hoofd vast. Niet in staat om nog goed te lopen strompelt ze terug naar een kast. Als ze de deur open doet komt er een koude windvlaag vanuit de kast. Langzaam klimt ze in de kast en kruipt naar achter naar haar comfortabele hoekje. Dan voelt ze opeens hoe koud het is en dat ze haar handen op iets nats zet. Voorzichtig staat ze op en schuifelt met haar handen recht voor haar uit gestoken verder de kast in. Hoe verder ze loopt hoe meer ze zich gaat verbazen. Ze had helemaal niet gemerkt dat de kast zo groot was. Plotseling prikt er iets in haar hand en trekt ze haar hand snel weg. De zachte jassen waren verdwenen en in plaats daarvan voelt ze takken van een boom. Ze schuifelt verder en duwt de takken aan de kant. En ineens staat ze in een bos. Een besneeuwd bos met een lantaarnpaal recht voor haar. Cassie kijkt haar ogen uit en loopt verder het bos in. Zonder dat ze het merkt loopt ze steeds verder en verder zonder echt te kijken waar ze heen gaat. Dan staat ze op een open plek waar ze een soort standbeelden ziet staan. Opeens komt de duizeligheid terug en kan niet voorkomen dat ze op de grond valt. Ze probeert haar ogen open te houden maar ze is te moe. Dan valt haar hoofd op de grond en wordt alles zwart.