Chapter 6: The sorting hat

Één van de belangrijkste momenten was aangebroken. Over enkele ogenblikken zou ze worden ingedeeld in een huis. Zoë keek nerveus naar Christa en Christa keek nerveus terug. Haar moeder was een Ravenclaw. Het zou dan niet meer dan logisch zijn als Zoë ook hierbij zou worden ingedeeld. Over Christa had ze haar twijfels. Ze was moedig en had geen blad voor de mond als een Griffindor. Maar haar sluwe moves konden haar ook zomaar bij Slytherin zetten. Nerveus keken ze allemaal naar het altaar. Professor Anderling las de eerste naam van het papier. ‘Hermelien Griffel!’ Een meisje met halflang bruin haar stond meteen op en liep met een kaarsrechte rug naar de stoel. Terwijl ze ging zetten zette de professor de hoed op haar hoofd. Deze begon ineens te praten. De punt van de hoed klapte heen en weer. ‘Juist ja!’ zei de hoed. ‘Dit is geen moeilijke keuze. Dit is overduidelijk!’ Hermelien keek omhoog naar de hoed maar zag enkel de flap die over haar hoofd hing. ‘Griffindor!’ werd er geschreeuwd en een tal van leerlingen stond op en juichten haar toe, verwelkomden haar naar hun afdeling. Alle andere leerlingen klapten mee. Zoë was bloednerveus. Wat nou als de sorteerhoed me niet bij Ravenclaw stopt? ‘Draco Malfoy!’. Het bleef stil in de zaal. Een ogenblik later liep Draco naar de hoed toe, zijn kin in de lucht. Nog voordat de hoed zijn hoofd raakte raasde ‘Slytherin!’ er met een ijselijke stoot uit. Er volgde geklap. Twee jongens voor Zoë bogen hun hoofden naar elkaar toe. ‘Slechte tovenaars zaten daar.’ Één van hun had rood haar. Het was een type die je wel snel zou herkennen vond ze. ‘Christa Beyma!’ was de derde naam die geroepen werd van de lijst. Zoë keek naar Christa. Christa slikte en stond op. Ze liep naar de hoed en nam plaats. ‘Dit is een moeilijke..’ begon de hoed. ‘Dit is een lastige.. want ja zie je.. Jij hebt veel overheersende eigenschappen!’ De hoed grinnikte. ‘Jou sluwheid en bekwaamheid kunnen je ver brengen denk ik.. Maar je hebt een moedig hart, een echte durfal.. Griffinfor!’ Een gejoel aan applaus deed de zaal weer opleven. Christa stond op en liep zelfverzekerd terug en nam plaats naast Zoë. Zoë gaf haar een formeel klopje op haar schouder. ‘Bedankt voor dit ontvangst, ik kan het van harte waarderen.’ zei Christa met een hoog en bekakt stemmetje. Ze schoten beiden in de lach. ‘Zoë Tickling!’ de twee stopten meteen met lachen. Zoë keek naar Christa en Christa knikte haar toe. Aarzelend stond ze op en liep ze naar de stoel. Ze ging zitten en wachtte. Wachtte tot de stem van de hoed haar gerust zou stellen, en zou vertellen dat ze bij Ravenclaw zou horen. Tenminste, dat is wat ze hoopte. Ze nam plaats op de stoel. ‘Dit is een overduidelijke..’ zei de hoed. ‘Deze is zeer duidelijk..’ Zoë zuchtte. ‘Niet zo snel meisje.’ ging de hoed verder. ‘Niet zo snel..’ ‘Misschien moet ik me wel even bedenken..’ Zoë kreeg zweet op haar voorhoofd. Generaties lang had haar familie gestreden bij het huis van Ravenclaw. Ze wilde dan ook niets liever dan dit voortzetten. ‘Ik ga dan toch maar voor.. Ravenclaw!’ Zoë keek om zich heen en zag iedereen in de zaal klappen en juichen. Ze stond op en lachte naar iedereen. Ze had zich in tijden niet zo opgelucht en tevreden gevoeld. Trots nam ze plaats naast Christa. ‘We hebben het gemaakt! We zijn eindelijk binnen!’ Christa gaf haar een schouderklopje terug en tevreden keken ze verder naar de rest van de indelingen. De jongen met het rode haar eindigde in Griffindor, zag ze. Na een feestmaal waar ze hun buikjes rond hadden gegeten van eten dat ze nog nooit in zoveel aantallen hadden gezien gingen ze naar hun slaapkamers. Professor Perkamentus heette nog eens iedereen welkom en wenste iedereen een goede eerste nacht. Zoë en Christa stonden op en maakten aanstalten om terug naar de eerste gang te lopen. ‘Oh en het is strikt verboden!’ voegde Perkamentus er nog aan toe. ‘Om het verboden bos in te gaan en niemand mag de rechtergang op de derde verdieping betreden!’ Zoë keek nog een keer naar het altaar en zag dat de mensen die achter professor Perkamentus zaten ook opstonden. Een moment hield ze haar adem in. Één van de mannen die opstond herkende ze. Het was de man die ze eerder had gezien in de Diagon Alley en in de trein. De man met het slepende been. ‘Christa, weet jij of dat leraren zijn?’ zei ze, terwijl ze gebaarde naar de rij achter Perkamentus. ‘Oh dat weet ik niet’ zei Christa. ‘Komen we maar op één manier achter hè.’ Zoë zuchtte en draaide zich op. Ze had hier geen goed gevoel bij. Zoë en Christa namen afscheid van elkaar op de gang. Hun wegen splitsten hier aangezien iedere afdeling naar een andere kant moest. ‘Ravenclaw’s, deze kant op!’ werd er door een vrouw aangegeven. Zoë nam afscheid van Christa. Ze volgende derest naar de afdeling. Hier zocht ze haar bed op en viel met kleren en al in slaap, moe van alle indrukken en bijbehorende emoties. Die nacht droomde ze over de man met het slepende been.

...

Dit was het voor nu jongens! Het verhaal van Zoë en Christa is uiteraard niet afgelopen. Ik kan het zo lang of kort maken als ik zelf wil. Aan de hand van jullie belangstelling en reacties zal ik natuurlijk jullie wensen vervullen en verder schrijven. So you like it? Let me know!