Autolysis

      Het is de dag van de Boete. Iedereen is gestresst, vol spanning, compleet op die ene gebeurtenis gefocust. Als het ze al opvalt dat hun portemonnee verdwijnt, of dat ze iets anders waardevols ineens verloren zijn, of zelfs dat het aantal broden in de bakkerij zonder aanwijsbare reden minder is geworden, dan besteden ze er geen aandacht aan. Het is immers de dag van de Boete, en alle andere dingen vallen in het niet vergeleken met het doodvonnis van twee onschuldige kinderen. Het is een bijna ideale situatie voor mensen als ik. Op één heel belangrijk detail na.
      Ik alleen al doe ongetwijfeld meer dan twintig keer mee aan de trekking. Ik weet bijna zeker dat het nog wel meer is, maar ik weiger het uit te rekenen. Ik maak me al genoeg zorgen zonder dat ik precies weet hoeveel briefjes mijn dood zouden kunnen veroorzaken.
      Beyli's hoeveelheid briefjes is sneller berekend. Mijn broertje van dertien heeft nog geen enkele voedselbon aangevraagd, en zit twee keer in de bol. Dat is niets vergeleken met mij of Rob, maar het is alsnog te veel.
      Hoewel, dat ligt niet zo zeer aan het feit dat hij mee moet doen, nietwaar? De echte oorzaak van alle miserie is het bestaan van de Hongerspelen. Of nee, het Capitool. Die arrogante kleurrijke idioten zijn niet alleen de reden dat dat verrotte spel bestaat, ze zijn ook nog eens een groot deel van de reden dat de hoeveelheid voedsel hier zo gebrekkig is. Maar ja, wat kun je daar als burger van District 5, die zichzelf en haar broertje maar net in leven kan houden, nou aan veranderen. Niets.
      Ik zal het er mee moeten doen. Ik beroof andere, onschuldige mensen van hun voedsel, zodat ik de hongersdood nog wat jaren uit kan stellen. Met moeite krijg ik een hoeveelheid bij elkaar, die eigenlijk alsnog te klein is voor twee personen. Ik ben té klein om het alleen aan genen af te kunnen schrijven. De ondervoeding heeft op mijn zeventiende al een blijvend effect op mijn lichaam.
      Als District 5 zijn we zeker niet de armste, die naam gaat toch echt naar District 12. Dat betekent echter niet dat iedereen zeeën van geld heeft, integendeel. Velen werken bijna dag en nacht, in een slecht verlichte fabriek, om toch nog genoeg geld bij elkaar te scharrelen om hun gezin te voeden. Maar als het is of ik en mijn familie die sterven van uithongering, of een paar bezorgde ouders moet een keer met honger naar bed, weet ik wel wat ik liever heb. Met medeleven en eerlijkheid vul je - in mijn geval, dan - geen magen.
      In plaats daarvan moet ik mijn leven riskeren door voedselbonnen aan te vragen, en de hele dag door het district struinen in de hoop geld te vinden. Werk zoeken werkt niet als je een mager, zeventienjarig kind bent dat haar haar al bijna een maand niet heeft gewassen. Daarbovenop heb ik nooit tijd gehad om school af te maken, dus van een opleiding is totaal geen sprake.
      Soms vraag ik me af wat ik moet doen als ik negentien ben, en geen voedselbonnen meer aan kan vragen. Zoveel verschil maakt het niet uit of het armzalige, onverzorgde meisje nou zeventien jaar, of net iets ouder is. Beyli heeft al meerdere keren aangeboden om de bonnen, als die tijd is gekomen, in mijn plaats aan te vragen. Dan kunnen we nog zeker een paar jaar door zoals we dat nu doen. Maar de voedselbonnen zijn niet zonder consequenties, en het risico dat hij getrokken wordt is al te groot zonder dat zijn naam vaker in de bol terecht komt. En zelfs al zou alles zo gaan zoals ik het zou willen, ook Beyli zou een keer te oud zijn. Ik kan het me nu nog amper voorstellen, mijn kleine broertje als een volwassen man.
      Hij ziet er nu nog zo jong uit, de angst duidelijk in zijn ogen, als uit elkaar moeten gaan, elk naar een andere kant van het podium. De bollen weerspiegelen het zonlicht onheilspellend, alsof de twee grote, met papieren briefjes gevulde glazen kogels zelf weten dat er vandaag twee kinderen de regelrechte hel in worden gestuurd. Ik kan alleen maar hopen dat ik nog nooit van de persoon die gekozen gaat worden heb gehoord. Het is zoveel makkelijker om de menselijkheid van een willekeurige naam te negeren dan die van een bekende.