Vriendenloos.

‘Wat ben ik een kreng!’ riep ik in me kamer.
‘Waarom moet ik zo nieuwsgierig zijn’
Ik gooide me spullen van me bureau af, gooide me boeken op de grond en verscheurde allemaal papiertjes. Alles op de grond gooien heeft geen zin zei ik tegen mezelf, maar ik ging door van woede.

Later startte ik de computer en checkte me mail. Ik heb nog niet naar Claire terug gemaild. Maar nu kan mij haar even niks schelen. Ik kan nergens met iemand normaal praten over me problemen. Ze nemen me allemaal niet serieus. Ik hoorde een geluidje ik had weer een mail. Dit keer is het van Lisa. Ze heeft terug gemaild zo te zien.

Aan: Marieke
Van: Lisa
Onderwerp: Gebruiken.

---

Hoi Marieke.

Ik denk dat je mij en Ingrid gebruikt op een één of ander manier hebben we hetzelfde gevoel. Dus ik denk dat het wel waar is. Maar we weten het niet zeker. En ik wil niet dat je boos op ons word, maar wij zijn niet boos op jou maar we willen eerst even denken als je dat begrijpt.
Ik wil je nu niet meer zien ik kom wel naar je toe wanneer ik je dan wel wil zien. Ingrid is het mee eens met mij. We gaan vanaf dit bericht als je dit gelezen hebt niet meer met elkaar om.
Je hoeft geen mail terug te sturen van ons.

Bye.

Ik las dit bericht paar keer over. Nu heb ik helemaal geen vriendinnen meer. Dat van gebruiken is wel waar, ik had hun nodig om Claire jaloers te maken. Maar nu ben ik echt helemaal al me vriendinnen kwijt. Ik kan echt nergens terecht. Ik ben verloren.
Ik ga maar slapen want het heeft toch geen zin meer om wraak te nemen op Claire of vriendinnen te worden met Lisa en Ingrid.
Wat haat ik mezelf zeg.

De volgende morgen was ik vroeg wakker ik zat op me bed, starend naar buiten te kijken. En mijn geheugen even wissen voor school. Dat heb ik nog nooit gedaan maar nu heb ik de kans. Ik ga me best doen voor school, denken aan de toekomst zeggen me docenten. Al word ik een nerd het kan me niet meer schelen hoe ze allemaal van me denken.
Ik keek op me horloge, nog een half uur gaat de bel dacht ik. En ik fiets naar school, voor mij zie ik Lisa en Ingrid lachend fietsen. Wat voel ik me nu nog meer buitengesloten dan eerst.
Later heb ik ze boos ingehaald en ben gelukkig op tijd, de les beviel me goed. Ik zat naast Petra zij haalt hier altijd de hoogste cijfers van de klas. Ze legde me uit wat wiskunde eigenlijk inhoud. Best een leuk vak als ik goed op let en niet aan andere dingen denk. Meneer Veen is ook wel een aardige vent zeg. Wat kunnen veel dingen veranderen als je op let in de klas.
‘Dus als je die formule hebt kan je hem keer dat getal doen?’
‘Juist, je hebt het’
‘En als je dat gedaan hebt, heb je dan je antwoord?’
Petra knikte en keek de kant op van Meneer Veen. DIIIIIIIIIIINGGG! De bel ging, en de tijd gaat heel erg snel als je oplet. Alle lessen gaan voorbij en ik heb hier een goed gevoel over.
Opletten in de klas geeft me best een goed gevoel, ik ga vaker naast Petra zitten dan snap ik het veel en veel sneller dan als de docent het uitlegt. Petra kan beter lerares worden lach ik in mezelf.

Ik ging bij de kluisjes staan. Petra kwam aanlopen naar mijn kant toe.
‘Wat lach je daar nou?’
‘Niks’
‘Oke’
‘En welke kant moet je op?’
‘Links, hoezo?’
‘Ah, jammer ik wou misschien met je opfietsen’
‘Ik kan niet opfietsen met kinderen, ik moet altijd eerst ergens anders naartoe’
‘Oké, stom hoor’
En Petra knikte. Wat doet ze geheimzinnig zeg.
‘Heb je veel vrienden hier op school?’ Vroeg ik twijfelend.
‘Muah, valt best mee hoor wel meer dan jou!’ Lachte ze.
Tssss.. ik dacht dat ze nu aardig deed maar nee hoor.
‘Heb je je nerd vriendjes al gevonden?’ zei Kimberly vals lachend.
‘Liever een nerd dan een kakker’ zei ik.
‘Oh!’ zei Kimberly beledigend en werd rood. Haar twee meelopertjes Hendrika en Josien liepen achter haar aan en zeiden nog wat gemene dingen over mij.
‘Dikke meelopers!’ schreeuwde ik nog naar Hendrika en Josien. Alsof ze het nog horen kijken ze achterom en Kimberly steekt haar middel vinger op.
‘Tsss.. kinderachtig hoor’
‘Ben je een fietspomp?’
‘Ja goed hè?’ en ik liep uit de schooldeur.
Domme kinderen leven hier, gewoon triest. Gaan ze doelloos doen hoor.

Thuis plofte ik op me bed. Aan de ene kant was het best wel een leerzame dag maar ook weer een hele stomme dag. Geen vrienden om me heen, alleen doelloze klasgenoten. Ik noem ze eigenlijks gewoon vijanden. Ik zuchtte diep. Misschien moet ik tegen een dagboek praten.
Het kan gaan helpen, en dan luistert hij ook nog! Wel jammer dat hij geen antwoord geeft.
In de toekomst moeten ze een levend dagboek ontwerpen! Dat zou echt super vet zijn.
Maar een levend dagboek noem je ook wel vrienden. Die zelfs kunnen lopen en waar je plezier mee beleeft. En die ik nu kwijt ben door me domme actie’s die zo nodig moeten.
Ik kan nu niks doen. Alleen maar dom huiswerk maken en leren met goeie cijfers halen.
Dan is iedereen zeker weer blij en dan hoeft me moeder ook niet…
Nu ik over mam heb kan ik weer op onderzoek uit! Maar nee, dat kan ik niet doen.
Ik ga never nooit meer die kamer binnen. Ik heb me lesje nu geleerd. Ik ben echt een eigenwijze kut trut zeg. Stomme onderzoeken, waarom is het leven niet gewoon simpel.
Ik ga maar chatten, ik heb toch niks te doen
Ik opende een chat box en maak een account aan. Hmmm hoe zou ik heetten.
‘Only is een goeie naam’

Chatbox

Chatters: Rose, Biba, Dropje, Frank, Milo, Wessel, QQ, Prins, You, Only.

Rose: You <3
Prins: Hey Rose!
Rose: Ik had het niet tegen jou hoor! ;o
You: Rose <3
Frank: Ruzie?
Biba: Oke Milo.
Prins: Frank, bemoei je er niet mee.
QQ: Chil even mensen.
Wessel: QQ Heeft gelijk, jullie moeten even chillen.
Rose: Dit is echt onzin, ik ga weg.
Dropje: Huh?
Milo: Ik ga doelloos doen.
Prins: Wat jij wilt.
You: Doelloze mensen zijn doelloos.
Biba: Een beetje logisch denk ik? ;p
Frank: Ik ga hier weg, veel te druk.
‘ Frank heeft de chatbox verlaten. ‘
Dropje: Doei?
Wessel: Vaagheid.
QQ: Zeg dat wel.
Only: Zitten jullie hier altijd achter deze chatbox ofzo?
Rose: Ja, ben je nieuw hier?
Only: Zo ongeveer ja.
Biba: Hoi nieuwkomer (:
Milo: Nieuwkomers zijn hier in deze chatbox niet welkom.
Rose: Milo ga weg ofzo.
Only: Moet ik weg gaan?
Biba: Nee! Niet doen!
QQ: Als je weg gaat vind hij het alleen maar leuk.
‘ Wessel heeft de chatbox verlaten. ‘
You: Oke er gaan steeds meer mensen weg.
Prins: Vind je het gek You?
Dropje: Prins je bent irritant aan het worden.
Prins: Nou sorry hoor.
Milo: Je hebt geen gevoel voor humor dropje.
Only: Rose waar woon jij trouwens, je lijkt me aardig.
Milo: Ze woont bij me in huis.
Rose: Milo? Je kent me niet eens.
Prins: Jawel op de chatbox wel.
‘ Dropje heeft het gesprek verlaten.
Only: Ik ga hier weg.
Only: Doei, ik kom later wel nog een keer als ik zin heb.
Rose: Bye Only
QQ: Tot de volgende keer. (:
Milo: Doei lekkerding
‘ Only heeft de chatbox verlaten. ‘

Wow, deze chatbox was echt druk. Hele tijd chatten en zo, niks voor mij. Of misschien kan ik hier al me gedachten kwijt en me problemen. Ik ging weer naar dezelfde chatbox.

Chatters: Rose, You, Annet, Biba, Only, Peace.

You: Is dit nu een meiden gesprek?
Biba: Misschien.
Peace: Mensen kunnen ook gaan liegen he?
Annet: Tjah, je weet maar nooit op chatboxen.
Rose: Ik ben een ervaren Chatboxer hier (:
Biba: Ook meer toch? Zoals ik
You: Kan.
Only: Hoi iedereen! (:
Rose: Only! Je bent weer terug
Only: Ja, ik had weer zin om te chatten met jullie.
Peace: Wij zijn gezellig, daarom kom je ook terug.
Annet: Niet zo overdrijven he?
Biba: Lol
Rose: Mag ik jullie email adres?
You: Waarom, we kunnen hier toch gewoon chatten?
Only: Misschien is dat wel makkelijker, ik zit meer achter msn dan deze chatbox site.
Annet: Je hebt gelijk.
Rose: Dus mag ik ze?
You: Ik voeg jou wel toe.
Biba: Geef ons jouwe dan,dan kunnen wij je toevoegen.
Peace: Ja, dat is denk ik ook wel beter anders moet je zoveel gaan toevoegen.
Rose: Oke, mijn msn is: BirgitjexFriends@hotmail.com
You: Ik voeg je gelijk toe.
Only: Ik moet nog wat dingen doen meiden, ik spreek jullie later weer in deze chatbox.
You: Doei
Annet: Tot de volgende keer! <3
Biba: Dag!
Peace: Doeii.
‘ Only heeft deze chatbox verlaten ‘

Dik kan niet waar zijn, Rose is Birgit? Birgit van Claire? Ze is zó ontzettend aardig en dan ook nog op dezelfde chatbox als mij? NEE Mariek dit is geen goeie gedachte ze pikt Claire in!
Moet ze geen kans krijgen… O my god! Ik weet het niet meer! Ik wil niet meer leven…
HELP Ik ben gewoon ziek! Wat moet ik nou doen. Ik ben verslagen, ik kan dit aan niemand kwijt. En niemand kan ik vertrouwen op deze wereld. Dus ik ga het heel anders aanpakken.
Ik opende word op me computer.

11 juni ’09
Lief dagboekje,

Ik kan mijn verhaal aan niemand kwijt, dus ik schrijf jou. Vanaf nu ben jij mijn vertrouwenspersoon in plaats van mijn vriendinnen, familie, leraren. Ik ga je nu me hele verhaal vertellen. Ik ben me beste vriendin Claire verloren tijdens een ruzie. Ze had een andere vriendin gekregen en ze weet best dat ik haar alleen maar heb, en geen andere vriendinnen. Een bitchie bitch Birgit heeft haar ingepikt. Wat haat ik haar, maar volgens mij heb ik haar ontmoet op een chatbox op internet. Ze heet daar Rose en je kan natuurlijk niet verwachtten dat ze Birgit heet. Het is echt toeval dat ik een Birgit en misschien wel ‘de Birgit’ heb ontmoet. Claire wilt haar een kans geven, maar dat laat ik niet zomaar toe. Ik wou daarop wraak nemen wat mislukt is. Ik ontmoette twee meisjes in de stad na de ruzie van mij en Claire. Ze heetten Lisa en Ingrid het waren gezellige leuke meisjes. Ze hadden later in de gaten dat ik hun gebruikt heb, maar toen realiseerde ik dat het niet meer de bedoeling daarvan is. Ze werden écht hele hele goeie vriendinnen met me. Als of ik nu iets fouts doe, als of me hele leven een fout is geweest. In het restaurant van Lisa besprak ik met me moeder over me vader. Die ik nooit van me leven hebt gekend, later vertelde ze me een stukje en gelijk had ik spijt ervan dat ik erom heb gevraagd. In me moeders kamer zag ik een doosje, en ik nam foto’s in haar kamer. Ik zag wat glinsteren op een foto, later bleek dat het een sleuteltje was maar die ik niet kon vinden. Bij het zoeken hoorde ik ineens iemand naar boven gaan, ik schrok me kapot snel ging ik achter me moeders kamer deur staan. Ik had natuurlijk me handen voor me ogen dat ik dan niks kan zien. Maar dat was echt een dikke blunder, ik deed me handen weg en me moeder zat op haar bed! Ik schrok me echt dood men! Ik wil never nooit meer daar in die kamer, al hoewel ik wel nieuwsgierig ben naar het sleuteltje en het doosje. Maar ik ben té nieuwsgierig, helaas kan je dat nieuwsgierig heid niet afleren. Ik denk dat dit me teveel word. Maar ik ga stoppen dagboekje.

Doei!

Ik sloeg me bestand op en sloot me computer af, ik ging op de grond zitten en keek naar buiten. Er stond een zwart busje tegen over haar huis. Het was wel vreemd, want dat busje heb ik nog nooit gezien. Maar het kan ook gewoon bezoek zijn van buren. Ik ging weer verder met me gedachte, ik vroeg mezelf af hoe het zal zijn, als ik niet bestond meer op deze wereld. Iedereen blij denk ik. Claire kan genieten met haar vriendin, Lisa en Ingrid blijven voor altijd vrienden en niemand kan er niet meer tussen ze hebben hun lesje geleerd, me moeder is af van het gezeur, zo lijkt het me wel een goed leventje voor alle mensen die ik goed ken op deze aardbol. Was ik maar niet geboren, dan leefde ik niet in deze wereld. Misschien ben ik dan een dier lekker vredig en geen ruzie. Heerlijk in de vrije natuur hangen met vrolijke vrienden en alles. Niemand speelt de baas over me en helemaal geen problemen. Dan ben ik verlost voor altijd in me leven! Dat zou echt heerlijk zijn. Ik zag weer door het raam het zwarte busje. Dit is best wel verdacht elke keer als ik naar buiten kijk zie ik dat zwarte busje, uitschool zag ik het niet… In de avond altijd echt eng hoor.
Misschien bespied iemand me, zo’n gevoel heb ik wel maar dit is negatief denken. Dat moet ik echt niet doen! En al die problemen, ik kan dit niet meer aan. Ik ging maar slapen en wachten tot volgende dag of dat zwarte busje er nog steeds staat of dan wel weer weg is.
Uitschool zag ik het zwarte busje niet meer altijd na school is dat busje weg, en in de avond is het er weer wel. Ik ging in de achtertuin huiswerk maken. Maar ik kon me niet concentreren omdat het zwarte busje zo interessant is. Ik kan nu ook niet naar het sleuteltje, om die te gaan vinden. Me moeder is boven, en in haar kamer ook nog. Straks weet ze dat ik haar heb gezien en nu dat sleuteltje zoek. Ik pakte me boeken en ging naar me kamer toe, weer schrijven naar me dagboek.

12 juni ‘09
Hoi dagboekje!

Ik merk steeds dat er een zwart busje voor me huis staat. Maar het is wel erg vreemd want als ik uit school kom dan is het er niet en in de avond wel. Het is volgens mij een zwarte Renault die glimt. Het heeft zwarte ramen dat is wel vervelend, ik kan niet zien wie of wat achter die ramen verschuilt. Ik ga het wel uitzoeken me eerste missie; Onderzoek naar het ‘Zwarte Busje’
Me ma is ook in haar kamer, ik denk dat ze haar sleuteltje nu extra heeft vertopt omdat ik paar dagen geleden in haar kamer was. Ik krijg weer beelden te zien als ik er aan denk…
Dagboek, waarom ben ik nou zo nieuwsgierig naar het doosje straks is het zo erg net als het verhaal, het stukje wat mam vertelde kon ik echt niet aanhoren.
Het doosje is denk ik ook zo erg, mam moest echt huilen erom straks moet ik ook nog huilen. En dan weet mam het, ik wil dit niet. Waarom heb ik zo’n dom kut leven!
Dagboek ik wil dat je antwoorden kan geven en niet alleen luistert.
Ik heb echt heel veel vragen waar ik antwoorden op wil maar niet krijg. Zoveel vragen zonder antwoorden. Ik heb me huiswerk nog niet af dus ik ga het snel maken. Of ik ga weer op de chatbox. Maar niet weer naar die Rose ik bedoel Birgit. Peace.

Marieke.

Ik sloeg me bestand op en sloot word af. Dingen die je niet wilt maar toch gebeurt. Ik startte de chatbox weer. Rose was er niet zag ik, deze chatbox lijkt me wel leuk.

Chatbox

Chatters: Sterre, Annet, FAN, MyHeartBroken, Kate, Only,

FAN: Ik verveel me.
Annet: Ja ik ook
MyHeartBroken: iemand nog wat leuks gedaan?
Sterre: Ehm ik heb gezwommen vanochtend.
Kate: Moest je niet naar school dan.
Sterre: Nee, ik had studiedag.
Only: Had ik dat maar ook.
FAN: Ja ik ook.
Annet: Met wie heb je allemaal gezwommen dan als ik vragen mag.
Sterre: Met heel veel vriendinnen.
Kate: Gezellig man.
Only: Ja echt wel.
Sterre: Het was ook gezellig.
Only: Wie is een jongen?
FAN: Ik ben een jongen.
MyHeartBroken: Ik ook : D
Kate: De rest zijn meisjes?
Sterre: Ik denk het wel.
Annet: Dat denk ik ook, en Only ik heb jou eerder gezien. Maar dan op een andere chatbox met andere mensen natuurlijk.
Only: Ja, dat kan wel.
Kate: Weetje wat ik heb beleeft?
FAN: Vertel het maar, ik ben benieuwd.
MyHeartBroken: Ja vertel Kate.
Kate: Ik ben gevallen van de stoel.
Annet: OMG
FAN: Zo droog
Sterre: Echt eh?
MyHeartBroken: Ik dacht een levens verhaal of zo
Only: Hahaha.
Annet: Ik dacht een leuke gebeurtenis, ik zat er helemaal naast men.
Kate: Ik moest wel lachen.
FAN: Omdat het droog is zeker.
MyHeartBroken: Lol.
Only: Het is vet gezellig en zo.
Sterre: Dat weten we toch.
Kate: Het is hier altijd gezellig.
Only: Ik moet nu huiswerk maken.
FAN: Haat school, Only.
MyHeartBroken: Luister niet naar FAN
Sterre: Oke..
Only: Ik ga nu, doei iedereen!
Kate: Doei.
Annet: Tot de volgende keer
Sterre: Als er een volgende keer is dan eh!
FAN: Bye
Only: Bye
‘ Only heeft de chatbox verlaten ‘
Ik sloot de chatbox en me moeder kwam me kamer binnen. Haar haar zag er echt niet uit. Had wallen onder haar ogen en zag er echt niet uit. Ze stond in haar pyjama, ze leek net een zwerver.
Ik dacht gelijk aan me vader, en mam’s verhaal die ze vertelde. Me ogen deden pijn.
Ze ging op me bed zitten en ik bleef in haar ogen kijken.
‘Mariek, ik ben al een paar dagen thuis ik ben ook niet naar werk gegaan’
Ik zag dat ze in de war was, en onzeker over dingen. Ik zag ineens beelden als ik in haar ogen kijk. Ik zag allemaal vage beelden. Volgens mij dacht me moeder dit en zag ze deze beelden ook.
Ik dacht erover na, soms kreeg ik ook vage beelden van andere mensen…
‘Mam, ik snap wat je bedoelt en wat je allemaal ziet’
Ik deed me arm over haar schouder, zelf moest ik ook een beetje snikken, ik keek weer in haar ogen en ineens zag ik beelden van een man. Ik schrok me dood en ik ging helemaal naar achteren.
Dit moet mijn vader zijn.. dacht ik. Er stroomde allemaal tranen naar beneden. Me moeder begreep me niet, dat zag ik in haar gezicht.
‘Marieke, wat is er..’
‘Er is niks’ Zei ik snikkend.
‘Ik denk dat je me beter alleen kan laten’
‘Nee mam! Moet je niet doen, je bent de heletijd al eenzaam enzo’
‘Ik ben vanaf lang geleden alleen gebleven’
‘En eenzaam…’
‘Maar toen ik jou kreeg kon je vader er niet zijn, ik denk dat ik een nieuwe vriend ga zoeken’
Na die woorden over pap kon ik niks meer horen. Ik wou het niet horen, ik wil niks meer horen of te zien krijgen over me vader. Over lang geleden toen ik geboren was. Die beelden kreeg ik weer te zien. Ik wil het niet zien maar ik krijg ze toch te zien, ik kan ze niet tegen houden. Al die beelden…
Ik keek in me moeders ogen, ik zag een man die lachtte naar me moeder. Ze liepen hand in hand in een soort van park. Ik zag ineens vel licht ik zag een woonkamer en ineens die man die dronk, kratten vol. Na paar minuten sloeg hij die kapot en de ramen waren stuk. Ik merkte niet dat er tranen naar beneden komen van die beelden. Ik wil dat die beelden verdwijnen en dat ik die nooit meer zie in me hele leven. Ik wil weg van die beelden.
‘ Weg!!’ Riep ik huilend.
Ineens waren die beelden weg na me woorden, ik zag me moeder starend naar me ze wist natuurlijk niet dat ik deze beelden allemaal zag. Ze staarde naar me en ze liep weg.
Ik keek naar die stappen die ze zette. Nu begreep ik waarom ze niet wilden vertellen over me vader. Al die jaren heb ik niet gedacht hoe erg het kan zijn over me vader. Erger kan gewoon niet. Ik veegde me tranen weg en keek naar mezelf in de spiegel buiten zag ik weer het zwarte busje. Door deze situatie was ik even dingen kwijt. Ik zag ook een onbekend nummer bord. Ik wou papier en pen pakken. Ik liep naar me bureau om een pen te zoeken. Ik keek weer in de spiegel, me ogen waren echt helemaal rood van het huilen. Me haren zag er ook niet uit.

Toen ik eindelijk een pen had gevonden stond ik weer voor het raam. Het busje stond gewoon op dezelfde plek, maar ik kon het kenteken niet lezen. Het was veel te ver en ook erg onduidelijk. Teleurgesteld legde ik de pen weer op me bureau en me kladblokje. Ik ging op me bureau stoel zitten en tekende de beelden die ik zag in me schetsboek op me bureau. Ik keek er uren naar, ik vond het eng dat ik deze beelden zie. Ik besloot om weer in me dagboek te gaan schrijven wat ik net heb beleefd in me kamertje. Als ik eraan denk komen rillingen naar boven komen. Ik startte gauw weer word op me computer. Ik bekeek me vorige bericht die ik vandaag ook weer had geschreven.

12 juni ’09 Half 10
Lief dagboekje.

Ik weet dat ik je nu 2 keer schrijf. Maar ik moet dit echt aan iemand kwijt, ik kan moeilijk tegen mezelf praten. Me handen trillen helemaal en als ik typ doen me vingers echt zeer. Maar deze gebeurtenis moet ik zeker weten kwijt aan jou. Mijn vertrouwde dagboekje die altijd naar me luistert… Paar uur geleden was me moeder in me kamer, ze was helemaal in de war dat zag ik aan haar uiterlijk. Ik had echt medelijden met haar. We staarde echt lang naar elkaar, ineens kwamen beelden over me vader tevoorschijn. Ik wou echt niet dat ik dat zag, alsof ik gedachten kon lezen. Dit heb ik niet zo heel vaak, het is alsof ik droom. Volgens mij vertelde me moeder dat ik dat vroeger vaak had. Dat ik beelden kreeg als ik naar mensen lang staar dan kan ik soort van gedachte lezen en beelden kon zien van hun belangrijke gebeurtenis. Maar ik geloofde dat eerst niet, en als ik het nu heb vind ik het echt eng. Toen ik in me moeders ogen staarde, kreeg ik een man te zien en me moeder ze wandelen in een soort van park hand in hand, het tweede beeld dat ik zag was en woonkamer met weer diezelfde man die volgens mij heelveel had gedronken, later zag ik dat hij allemaal dingen kapot maakte. Ik kon echt niet die beelden kwijt raken, ik krijg ze steeds weer naar boven. Echt stom, dagboekje, ik heb er geen macht over…

Marieke

Als ik de laatste zinnen typ komen er langzaam druppels op me toetsenbord. Ik las deze bladzijde weer over en sloeg het bestand op in me computer. Ik keek op me horloge, de tijd gaat snel dacht ik. En ik moet echt weten wie me vader is. Ineens kwam het bij me op ik moet het sleuteltje weer gaan vinden en dan het doosje. Maar ik dacht nu weer aan dat me moeder me betrapt heeft in haar eigen kamer nog wel. De tijd erna vroeg ze verder ook niet waarom ik daar was en ook niet na het restaurant. Normaal wel, het gaat echt slecht met me moeder want normaal ze zei vroeger altijd wat en waarom altijd vragen stellen nu is ze niet meer de normale Daisy. Ik mis me echte moeder, straks krijg ik haar normale zelf niet meer terug en dan heb ik geen vader maar ook geen moeder meer. Ik kan er echt niet aan denken als dat gebeurt, ik krijg ineens allemaal medelijden met mensen die geen vader en ook geen moeder hebben. Hoe moet je dan verder leven zonder je ouders, ik zuchtte en ik heb ook geen broertjes of zusjes. Het liefst wil ik iemand knuffelen en wat is het stom, geen vrienden hebben. Ik ben echt vriendenloos zei ik hard op tegen mezelf. Ik keek in de spiegel en pakte een kussen van me bed af en legde het voor de spiegel. Ik ging zitten op de kussen voor de spiegel. Ik staarde naar mezelf. Me haren waren door de war mijn mascara is helemaal uitgelopen en had wallen bij me ogen.
Na een lange tijd keek ik weer op me horloge, ik deed me deur op een kiertje. Sneaky ging ik weer kijken of de kamer deur van me moeder open stond, ik hoop van niet maar ook weer van wel. Ik voel mezelf niet veilig in me eigen huis want elk moment kan me moeder naar boven komen en dan ben ik weer betrapt. Aan deze gedachte kon ik niet denken ik stond veel te lang na te denken over het doosje en de gebeurtenissen ervan. In de hal zag ik niemand en ook geen geluid beneden hoorde ik dat de televisie aan stond. Ik kon wel normaal lopen dan hoor je het beneden niet maar ik wou echt voorzichtig doen. Als me moeder het weer ziet dat ik in haar kamer ben dan ben ik meer eraan dan eerst, ik stond op de trap maar niet helemaal. Ik zag me moeder op de bank en nog iemand ik zag niet wie het was. Ik zag een bekend gezicht maar ik was door de war wie het was. Ze zaten te zoenen de man die op de bank zat ging achterom kijken. Snel ging ik weer naar boven toe met de trap maar ook wel voorzichtig. Ik liep door de hal en probeerde de deur van me moeders kamer open te krijgen. Maar het lukte niet, wel jammer want eindelijk heb ik de tijd en me moeder let niet op me en dan is de deur op slot. Best voorspelbaar zeg.