Hoofdstuk 10.2
Luke
Die middag zijn er geen oefenexamens, maar gaan de lessen gewoon door. Oftewel, tekenen. Ik kom niet meer een minuut of tien na de bel de klas in, zoals de laatste keer het geval was, maar stap tegelijk met het schelle geluid van de bel het lokaal binnen. Best knap van mezelf, deze timing, toch? De bel is nog niet afgelopen of de schelle stem van de docente vult de ruimte. Ze beveelt me snel te gaan zitten, zodat we de middag nuttig kunnen besteden. Hoera!
Ik zie Jacqueline al zitten en neem snel voor haar plaats. Mijn kruk vind ik naast die van Meadow, die kort naar me glimlacht. Jacqueline graaft in haar tas naar iets. Dus ik leg mijn hand kort bovenop haar hoofd, want ik wil haar wel even begroeten. Ze schiet geschrokken overeind, maar lacht dan toch als ze ziet dat ik het maar was. Hoofdschuddend pakt ze een etui uit haar rugtas en mompelt: ‘Stommerd.’ Dat is voor mij bedoelt.
Als de lerares voorin uitgepraat is, vertel ik de wee dames dat Dan, Angelo en ik van plan zijn naar San Diego te gaan over twee weekjes. Meadow en Jacqueline reageren allebei zo enthousiast dat ik ze voor ik er erg in heb al heb uitgenodigd om mee te gaan.
Gretig zeggen ze allebei ja.
Blijkbaar was de uitnodiging niet voor deze twee meisjes bedoeld, als je naar het gezicht van Dan kijkt wanneer ik uitleg dat ik hen voorgesteld heb mee te gaan. Dans ogen worden groot, maar niet van verbazing. In zijn blik zie ik dat hij het er niet mee eens is, maar daar komen Jacqueline en Meadow al de hoek om gelopen. De school is uit, tekenen is voorbij. We staan voor de kluisjes ons te verzamelen, waarop we huiswaarts zullen gaan.
‘Hoi, meiden,’ begroet Angelo de twee vrolijk. Ik zie dat hij Dan ene onopvallende por in zijn zij geeft, waarna hij ook een glimlach op zijn smoel trekt en zich omdraait. ‘Dus jullie gaan ook leuk mee naar SD?’
Jacqueline knikt en Meadow zegt: ‘Als dat van jullie mag…’
‘Natuurlijk. Gezellig!’
‘Oh, wat leuk!’ Meadow stapt naar voren en geeft Angelo een knuffel, gevolgd door Dan en daarna kom ik aan de beurt. ‘Het lijkt me zo leuk! Ik heb er echt zin in!’
Jacqueline knikt ook. ‘Ja, ik ook. Ik kan niet wachten.’
‘Ik ook niet.’ Jacqueline kijkt naar me. Ik knipoog en ze bloost.
‘Wat gaan we daar allemaal doen, dan! En waar gaan we slapen? Gaan we kamperen? Over twee weken is het toch?’ Meadow is echt heel enthousiast. Heel even zie ik Dan en zijn gezichtsuitdrukking. Het lijkt erop dat zijn boosheid weggewaaid is.
‘We zijn van plan om over twee weken te gaan, inderdaad. Dan hebben we een weekje vrij, vlak voor onze eindexamens. Maar ik weet niet hoe het met jullie zit, of jullie gewoon school hebben, want jullie hebben natuurlijk geen examens,’ legt Angelo uit.
‘Dan zijn wij volgens mij ook vrij,’ weet Jacqueline.
‘Echt? Top!’ Angelo grijnst. ‘En verder hebben we nog geen plannen. Hoe we gaan slapen, hoe we gaan reizen, hoelang we blijven. We houden jullie op de hoogte, ja?’
Als de meiden weer uit het zicht zijn, voel ik de chagrijnige blik van Dan in me priemen. Hij is omgeschakeld, zijn goede humeur is weer terug. Hoor je het sarcasme?
‘Serieus, wat heb jij, man? Ben je ongesteld ofzo?’
‘Je hebt Miriana toch ook niet uitgenodigd?’
‘Ik ga nog liever dood…’
Dan pakt zijn tas, draait zich om en haast zich naar buiten. Angelo en ik sjokken er achteraan. ‘Ik ook,’ hoor ik de donkere jongen naast me mompelen.
‘Wat? Ben jij ook boos op me? Leuk is dat.’
‘Nee, ik sterf ook liever dan dat ik met Miriana opgescheept zit in San Diego.’
Ik sla mijn arm om Angelo’s nek, maar na twee stappen duikt hij alweer onder mijn arm vandaan. Toch zie ik hem grijnzen. De terugrit naar huis verloopt soepel, want het verkeer zit mee.
Wat de sfeer in de auto daarentegen betreft, is om te snijden. Dan gromt een gebrabbel als hij voor zijn huis uitstapt en als we dan wegrijden durven we allebei weer opgelucht adem te halen.
Angelo en ik praten nog eventjes na over vandaag en San Diego en Dan, maar als zijn moeder, die de hele tijd al ongeduldig voor het keukenraam op haar zoon staat te wachten wegloopt, stapt Angelo toch uit. Ik rijd door naar mijn eigen huis.
Ik zie Jacqueline al zitten en neem snel voor haar plaats. Mijn kruk vind ik naast die van Meadow, die kort naar me glimlacht. Jacqueline graaft in haar tas naar iets. Dus ik leg mijn hand kort bovenop haar hoofd, want ik wil haar wel even begroeten. Ze schiet geschrokken overeind, maar lacht dan toch als ze ziet dat ik het maar was. Hoofdschuddend pakt ze een etui uit haar rugtas en mompelt: ‘Stommerd.’ Dat is voor mij bedoelt.
Als de lerares voorin uitgepraat is, vertel ik de wee dames dat Dan, Angelo en ik van plan zijn naar San Diego te gaan over twee weekjes. Meadow en Jacqueline reageren allebei zo enthousiast dat ik ze voor ik er erg in heb al heb uitgenodigd om mee te gaan.
Gretig zeggen ze allebei ja.
Blijkbaar was de uitnodiging niet voor deze twee meisjes bedoeld, als je naar het gezicht van Dan kijkt wanneer ik uitleg dat ik hen voorgesteld heb mee te gaan. Dans ogen worden groot, maar niet van verbazing. In zijn blik zie ik dat hij het er niet mee eens is, maar daar komen Jacqueline en Meadow al de hoek om gelopen. De school is uit, tekenen is voorbij. We staan voor de kluisjes ons te verzamelen, waarop we huiswaarts zullen gaan.
‘Hoi, meiden,’ begroet Angelo de twee vrolijk. Ik zie dat hij Dan ene onopvallende por in zijn zij geeft, waarna hij ook een glimlach op zijn smoel trekt en zich omdraait. ‘Dus jullie gaan ook leuk mee naar SD?’
Jacqueline knikt en Meadow zegt: ‘Als dat van jullie mag…’
‘Natuurlijk. Gezellig!’
‘Oh, wat leuk!’ Meadow stapt naar voren en geeft Angelo een knuffel, gevolgd door Dan en daarna kom ik aan de beurt. ‘Het lijkt me zo leuk! Ik heb er echt zin in!’
Jacqueline knikt ook. ‘Ja, ik ook. Ik kan niet wachten.’
‘Ik ook niet.’ Jacqueline kijkt naar me. Ik knipoog en ze bloost.
‘Wat gaan we daar allemaal doen, dan! En waar gaan we slapen? Gaan we kamperen? Over twee weken is het toch?’ Meadow is echt heel enthousiast. Heel even zie ik Dan en zijn gezichtsuitdrukking. Het lijkt erop dat zijn boosheid weggewaaid is.
‘We zijn van plan om over twee weken te gaan, inderdaad. Dan hebben we een weekje vrij, vlak voor onze eindexamens. Maar ik weet niet hoe het met jullie zit, of jullie gewoon school hebben, want jullie hebben natuurlijk geen examens,’ legt Angelo uit.
‘Dan zijn wij volgens mij ook vrij,’ weet Jacqueline.
‘Echt? Top!’ Angelo grijnst. ‘En verder hebben we nog geen plannen. Hoe we gaan slapen, hoe we gaan reizen, hoelang we blijven. We houden jullie op de hoogte, ja?’
Als de meiden weer uit het zicht zijn, voel ik de chagrijnige blik van Dan in me priemen. Hij is omgeschakeld, zijn goede humeur is weer terug. Hoor je het sarcasme?
‘Serieus, wat heb jij, man? Ben je ongesteld ofzo?’
‘Je hebt Miriana toch ook niet uitgenodigd?’
‘Ik ga nog liever dood…’
Dan pakt zijn tas, draait zich om en haast zich naar buiten. Angelo en ik sjokken er achteraan. ‘Ik ook,’ hoor ik de donkere jongen naast me mompelen.
‘Wat? Ben jij ook boos op me? Leuk is dat.’
‘Nee, ik sterf ook liever dan dat ik met Miriana opgescheept zit in San Diego.’
Ik sla mijn arm om Angelo’s nek, maar na twee stappen duikt hij alweer onder mijn arm vandaan. Toch zie ik hem grijnzen. De terugrit naar huis verloopt soepel, want het verkeer zit mee.
Wat de sfeer in de auto daarentegen betreft, is om te snijden. Dan gromt een gebrabbel als hij voor zijn huis uitstapt en als we dan wegrijden durven we allebei weer opgelucht adem te halen.
Angelo en ik praten nog eventjes na over vandaag en San Diego en Dan, maar als zijn moeder, die de hele tijd al ongeduldig voor het keukenraam op haar zoon staat te wachten wegloopt, stapt Angelo toch uit. Ik rijd door naar mijn eigen huis.
Er zijn nog geen reacties.