Hoofdstuk 9.2
Luke
Voor de derde keer tikken we onze bakjes tegen elkaar aan. Het puntje van mijn appelijs valt opzij, tegen de yoghurt van Jacqueline aan. ‘Kusje,’ klinkt haar stem, gevolgd door haar lach. Ik knik en weet nog dat we zulke dingen vroeger altijd deden met onze ijsjes. Niet Jacqueline en ik, maar Isabella en ik of mijn moeders ijsje tegen de mijne. Waarom we dat deden weet ik niet. We deden het gewoon. Het hoorde erbij.
‘Ben je hier helemaal alleen?’ vraag ik dan.
Jacqueline likt haar bakje uit, wat ik ook doe, en knikt. ‘Ja. Mijn baas zit volgens mij achter in zijn kantoor of is zoals vaak gewoon even weg. Meestal doet hij boodschappen als ik hier ben.’
Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Waarom?’
‘Omdat hij me vertrouwd? Mij met de winkel?’ Ze haalt onverschillig haar schouders op. ‘Maar ik vind het niet erg, hoor.’
‘Je vindt het wel gezellig, in je eentje?’
‘Nee, dat ook weer niet.’ Ze lacht en haalt haar schouders weer op. ‘Ik weet het niet. Gewoon, ik vind het niet zo erg.’
’Oké.’ Ik knik en kijk naar het witte bakje in mijn hand. De laatste ik draai het een paar keer rond en open mijn mond dan om te vragen of ze nog een wil, als de deur opengaat en er twee meisjes binnenkomen van een jaar of twaalf of dertien. Jacqueline geeft ze een paar cupjes aan, die ze gretig en glimlachend aanpakken. Jacqueline pulkt aan haar nagels en ik staar naar buiten. Met mijn rug tegen de toonbank aan draai ik het laatste cupje rond en rond in mijn handen, om het vervolgens in de lucht te gooien en weer op te vangen.
Als de twee meisjes aanstalten maken om met hun goedgevulde bakken ijs naar de kassa te gaan, dus ik mezelf van de toonbank vandaan. Aan de andere kant van de winkel haal ik een grotere cup waar ik ijs in tap. Ik kies alle smaken die we net gehad hebben, behalve de blauwe bessen. Echte blauwe bessen, dus in echte bessenvorm, vind ik lekkerder dan de blauwe bessen in de vorm van ijs of bevroren yoghurt. Ik weet niet, ik vind het te zoet of zo. Of de kleur ziet er te vergiftigend uit. Niet bepaald smaakvol. Daarentegen ben ik wel benieuwd naar de avocado. Zou die net zo lekker zijn als knoflookijs? Die twee smaken zijn natuurlijk niet met elkaar te vergelijken, maar als Jacqueline hem lekker vond moet ik hem ook wel even proberen. Ik kies toch voor blauwe bessen als topping, ja, in bessenvorm, en gooi er nog een paar Oreo-kruimels overheen. Dan geef ik mijn avondeten aan Jacqueline, die hem zwijgend op de weegschaal zet. Het bedrag verschijnt op de kassa waar ik op mee kan kijken, maar dan zie ik de korting die ik krijg. Ik hoef maar een dollar te betalen!
‘Ik krijg toch werknemerskorting,’ legt Jacqueline me uit. ‘Dus dan blijft er nog één dollar over. Maar die betaal ik wel, joh.’ Ik hef verbaasd mijn wenkbrauwen op. ‘Omdat we vrienden zijn, toch?’
Ik begin uitbundig te knikken. ‘Natuurlijk zijn we vrienden. En, eeh, hoe kan ik je bedanken?’
Jacqueline schudt haar hoofd. ‘Dat hoeft niet. Service van de zaak.’
Hoofdschuddend kijk ik haar aan, maar loop dan om de toonbank heen en haal ondertussen een dollarbiljet uit mijn broekzak, die diende als portemonnee. Ik spreid mijn armen voor een knuffel als dank, die ze accepteert, en laat tijdens de knuffel het briefje in haar kontzak glijden. Die vindt ze waarschijnlijk vanavond pas, als ze thuiskomt en haar broek uittrekt. Ik hoop wel dat ze hem vindt voordat ze de broek in de wasmand stopt.
En toen stond ik achter de toonbank van Yogurtland, waar ik als klant zijnde denk ik niet mag komen. Laat Jacquelines baas het maar niet zien, of zijn er bewakingscamera’s?
‘Je bent een schatje,’ zeg ik wanneer ik het meisje loslaat. Ik zie haar lichtjes blozen. De blosjes op haar wangen doen me glimlachen.
Ik wend mijn blik af en zie de twee meisjes die net frozen yogurt hadden gekocht aan een tafel zitten. Alle twee kijken ze ons aan. Ik steek mijn hand op en zwaai, maar allebei de meisjes hebben alleen nog maar oog voor hun ijsje.
Jacqueline hoor ik hardop lachen: ‘Sorry. Sukkel.’
Ik laat mijn mond openvallen. ‘Wat? Net mocht je me nog.’
‘Dat heb ik nog nooit gezegd!’
‘Ik zie zulke dingen.’ Met nog steeds diezelfde rode wangetjes kijkt Jacqueline weg. Ik loop terug om de toonbank heen, terug naar de plek waar ik als klant wel legaal sta, pak de yoghurt op en lepel een hapje in mijn mond. Dat alles doe ik zonder mijn ogen van Jacqueline af te laten glijden.
Drie Oreo-stukjes en een hap watermeloenijs proef ik. De bevroren yoghurt voelt koud aan op mijn tanden, maar het smaakt wel lekker dat kan natuurlijk ook niet anders, met mijn blik vastgevroren op Jacqueline.
Een klein groepje vlinders landt in mijn buik als Jacquelines ogen de mijne zoeken. De vleugels van de vlinders beginnen voorzichtig te wapperen, ergens in mijn buik, verstopt en beschermd onder mijn ribben. Ik wil iets zeggen, maar zij onderbreekt me.
‘Even proeven.’ Ze heeft al een extra lepel gepakt en steekt die dan in het ijs.
‘Hé!’ Ik probeer haar tegen te houden, haar arm vast te grijpen, maar grijp in het luchtledige. Jacqueline steekt het hapje in haar mond en maakt een goedkeurend geluidje. Beduusd stop ik zelf ook nog een hapje in mijn mond en zo eten we mijn avondeten verder op. Delend.
‘Dus je hebt binnenkort examens…’ geeft Jacqueline het gesprek een nieuwe richting. Dat klopt, dus ik knik en ga aan de zijkant op de toonbank zitten. ‘Spannend?’
‘Valt wel mee, denk ik. Ik voel nog geen kriebels.’ Oh, dat is niet helemaal waar. Ik voel weldegelijk kriebels, maar die kriebels hebben niets met mijn eindexamen te maken. Het zijn vlinders.
Dan begint ze te vertellen over hoe zij naar haar examens kijkt. Ze heeft ze pas volgend jaar, maar ze is nu al een beetje zenuwachtig. Want ja, het zijn wel echt je eindexamens, hè? Ik knik en hang aan haar lippen terwijl ik frozen yogurt eet. Omstebeurt scheppen we wat op onze lepels, tot ik alleen nog maar de boden van het bakje tegenkom.
‘Geef mij maar.’ Jacqueline pakt het Looney Tunesbakje van me af, kijkt een paar keer om zich heen – ook al is de winkel op ons na leer – en holt dan naar de ijstaps om een nieuw voorraadje aan te schaffen. E gooit er nog wat fruit en snoepjes op en zet de bak weer tussen ons in naar de kassa. Ronde twee is begonnen. Zo wil ik wel vaker op bezoek gaan bij Yogurtland.
‘Ben je hier helemaal alleen?’ vraag ik dan.
Jacqueline likt haar bakje uit, wat ik ook doe, en knikt. ‘Ja. Mijn baas zit volgens mij achter in zijn kantoor of is zoals vaak gewoon even weg. Meestal doet hij boodschappen als ik hier ben.’
Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Waarom?’
‘Omdat hij me vertrouwd? Mij met de winkel?’ Ze haalt onverschillig haar schouders op. ‘Maar ik vind het niet erg, hoor.’
‘Je vindt het wel gezellig, in je eentje?’
‘Nee, dat ook weer niet.’ Ze lacht en haalt haar schouders weer op. ‘Ik weet het niet. Gewoon, ik vind het niet zo erg.’
’Oké.’ Ik knik en kijk naar het witte bakje in mijn hand. De laatste ik draai het een paar keer rond en open mijn mond dan om te vragen of ze nog een wil, als de deur opengaat en er twee meisjes binnenkomen van een jaar of twaalf of dertien. Jacqueline geeft ze een paar cupjes aan, die ze gretig en glimlachend aanpakken. Jacqueline pulkt aan haar nagels en ik staar naar buiten. Met mijn rug tegen de toonbank aan draai ik het laatste cupje rond en rond in mijn handen, om het vervolgens in de lucht te gooien en weer op te vangen.
Als de twee meisjes aanstalten maken om met hun goedgevulde bakken ijs naar de kassa te gaan, dus ik mezelf van de toonbank vandaan. Aan de andere kant van de winkel haal ik een grotere cup waar ik ijs in tap. Ik kies alle smaken die we net gehad hebben, behalve de blauwe bessen. Echte blauwe bessen, dus in echte bessenvorm, vind ik lekkerder dan de blauwe bessen in de vorm van ijs of bevroren yoghurt. Ik weet niet, ik vind het te zoet of zo. Of de kleur ziet er te vergiftigend uit. Niet bepaald smaakvol. Daarentegen ben ik wel benieuwd naar de avocado. Zou die net zo lekker zijn als knoflookijs? Die twee smaken zijn natuurlijk niet met elkaar te vergelijken, maar als Jacqueline hem lekker vond moet ik hem ook wel even proberen. Ik kies toch voor blauwe bessen als topping, ja, in bessenvorm, en gooi er nog een paar Oreo-kruimels overheen. Dan geef ik mijn avondeten aan Jacqueline, die hem zwijgend op de weegschaal zet. Het bedrag verschijnt op de kassa waar ik op mee kan kijken, maar dan zie ik de korting die ik krijg. Ik hoef maar een dollar te betalen!
‘Ik krijg toch werknemerskorting,’ legt Jacqueline me uit. ‘Dus dan blijft er nog één dollar over. Maar die betaal ik wel, joh.’ Ik hef verbaasd mijn wenkbrauwen op. ‘Omdat we vrienden zijn, toch?’
Ik begin uitbundig te knikken. ‘Natuurlijk zijn we vrienden. En, eeh, hoe kan ik je bedanken?’
Jacqueline schudt haar hoofd. ‘Dat hoeft niet. Service van de zaak.’
Hoofdschuddend kijk ik haar aan, maar loop dan om de toonbank heen en haal ondertussen een dollarbiljet uit mijn broekzak, die diende als portemonnee. Ik spreid mijn armen voor een knuffel als dank, die ze accepteert, en laat tijdens de knuffel het briefje in haar kontzak glijden. Die vindt ze waarschijnlijk vanavond pas, als ze thuiskomt en haar broek uittrekt. Ik hoop wel dat ze hem vindt voordat ze de broek in de wasmand stopt.
En toen stond ik achter de toonbank van Yogurtland, waar ik als klant zijnde denk ik niet mag komen. Laat Jacquelines baas het maar niet zien, of zijn er bewakingscamera’s?
‘Je bent een schatje,’ zeg ik wanneer ik het meisje loslaat. Ik zie haar lichtjes blozen. De blosjes op haar wangen doen me glimlachen.
Ik wend mijn blik af en zie de twee meisjes die net frozen yogurt hadden gekocht aan een tafel zitten. Alle twee kijken ze ons aan. Ik steek mijn hand op en zwaai, maar allebei de meisjes hebben alleen nog maar oog voor hun ijsje.
Jacqueline hoor ik hardop lachen: ‘Sorry. Sukkel.’
Ik laat mijn mond openvallen. ‘Wat? Net mocht je me nog.’
‘Dat heb ik nog nooit gezegd!’
‘Ik zie zulke dingen.’ Met nog steeds diezelfde rode wangetjes kijkt Jacqueline weg. Ik loop terug om de toonbank heen, terug naar de plek waar ik als klant wel legaal sta, pak de yoghurt op en lepel een hapje in mijn mond. Dat alles doe ik zonder mijn ogen van Jacqueline af te laten glijden.
Drie Oreo-stukjes en een hap watermeloenijs proef ik. De bevroren yoghurt voelt koud aan op mijn tanden, maar het smaakt wel lekker dat kan natuurlijk ook niet anders, met mijn blik vastgevroren op Jacqueline.
Een klein groepje vlinders landt in mijn buik als Jacquelines ogen de mijne zoeken. De vleugels van de vlinders beginnen voorzichtig te wapperen, ergens in mijn buik, verstopt en beschermd onder mijn ribben. Ik wil iets zeggen, maar zij onderbreekt me.
‘Even proeven.’ Ze heeft al een extra lepel gepakt en steekt die dan in het ijs.
‘Hé!’ Ik probeer haar tegen te houden, haar arm vast te grijpen, maar grijp in het luchtledige. Jacqueline steekt het hapje in haar mond en maakt een goedkeurend geluidje. Beduusd stop ik zelf ook nog een hapje in mijn mond en zo eten we mijn avondeten verder op. Delend.
‘Dus je hebt binnenkort examens…’ geeft Jacqueline het gesprek een nieuwe richting. Dat klopt, dus ik knik en ga aan de zijkant op de toonbank zitten. ‘Spannend?’
‘Valt wel mee, denk ik. Ik voel nog geen kriebels.’ Oh, dat is niet helemaal waar. Ik voel weldegelijk kriebels, maar die kriebels hebben niets met mijn eindexamen te maken. Het zijn vlinders.
Dan begint ze te vertellen over hoe zij naar haar examens kijkt. Ze heeft ze pas volgend jaar, maar ze is nu al een beetje zenuwachtig. Want ja, het zijn wel echt je eindexamens, hè? Ik knik en hang aan haar lippen terwijl ik frozen yogurt eet. Omstebeurt scheppen we wat op onze lepels, tot ik alleen nog maar de boden van het bakje tegenkom.
‘Geef mij maar.’ Jacqueline pakt het Looney Tunesbakje van me af, kijkt een paar keer om zich heen – ook al is de winkel op ons na leer – en holt dan naar de ijstaps om een nieuw voorraadje aan te schaffen. E gooit er nog wat fruit en snoepjes op en zet de bak weer tussen ons in naar de kassa. Ronde twee is begonnen. Zo wil ik wel vaker op bezoek gaan bij Yogurtland.
Er zijn nog geen reacties.