Het kleine sterven

Seppes was een man van de lach
Dat bleef ook zo toen hij haar zag
Hannah was haar naam
Een meisje zonder enige blaam

Ze ontnam hem zijn woorden
toen hij de hare hoorde
Destijds was hij een simpele etalagist
Maar zie dat jij je niet vergist

Hij maakte een kunstwerk, ‘het blauwt’
En verleidde zo het meisje waar hij zoveel van houdt
Ze vreeën, praatten en lachten van geluk
Ze dachten: “Ons verhaal kan niet meer stuk.”

Dan zaten ze samen aan een Antwerpse kaai
Het was rustig, met amper lawaai
Hannah vertelde dat haar hartslag niet boven de 110 slagen per minuut mag zijn,
Anders sterft ze en dat feit deed Seppes veel pijn.

Ze mocht niet meer vrijen, springen of gillen zodat iedereen haar verdriet hoorde
Nu moest ze alles wat ze wilde doen vertellen in woorden.
Maar woorden waren niet voldoende om te zeggen wat deze beperking met haar deed
Evenmin om te zeggen tegen Seppes dat het haar speet.

Ze wees hem af voor elk vriendelijk gebaar,
Wetend dat het lachen vergaan was bij haar.
Ze wou niet meer leven, het leven was haar niets meer waard,
Dus om uit het leven te stappen, wou ze dat Seppes met haar paart.

Seppes snapte haar plan en zei wanhopig nee,
Maar zijn liefde voor Hannah was te sterk, dus deed hij mee.
Dit verhaal is de titel ‘het kleine sterven’ heus waard
Een verhaal met een einde waarbij iedereen droevig voor zich uitstaart.