Drop 2.

"Ga alsjeblieft niet gillen." smeekte hij me bijna. Ik was zo overdonderd dat ik niet eens een geluid uit mijn keel kon krijgen.
Mijn handen brandden vreselijk en ik zat nog steeds op de grond, "Het spijt me echt verschrikkelijk. Hier, laat me je helpen." Hij stak opnieuw een hand naar me uit, maar ik wist dat als ik die aan zou nemen, hij onder het bloed zou zitten en het ook gewoon teveel pijn zou doen om me recht te trekken. Dus negeerde ik zijn vriendelijke gebaar en krabbelde zelf recht. "Die schaafwonden moeten echt verzorgd worden, anders gaat het ontsteken."
"Het gaat wel, ik woon om de hoek, dus ik red het wel."
"Laat me dan tenminste met je meegaan, zodat ik je wonden kan verzorgen." zei hij. Ik twijfelde even of dat wel zo een goed idee was maar uiteindelijk stemde ik toch in. Mijn sleutel had ik niet bij me want ik was langs de brandladder naar beneden geklommen, iets waar ik nu spijt van had. Want dat betekende dat ik langs dezelfde ladder terug naar binnen moest en met geschaafde handen ging dat wel pijnlijk worden.
Toen we bij mijn appartementsgebouw aankwamen, vertelde ik hem dat we langs de brandladder naar boven moesten want dat ik mijn sleutel niet bij me had. Hij keek niet eens raar op toen ik dat zei. Hij knikte alleen maar.
Toen ik na 2 pijnlijke minuten met mijn voeten op mijn balkon stond, keek ik even naar beneden om te kijken of Shawn me nog steeds volgde, en dat deed hij.
Ook hij klauterde naar mijn balkon waar hij uiteindelijk ook met zijn 2 voeten op terecht kwam.
Toen ik naar binnen ging trapte ik mijn schoenen uit en liep op mijn sokken door naar de keuken. Ik pakte de verbanddoos en wilde de spullen pakken om de steentjes te verwijderen uit mijn handpalmen en de kleine wondjes te ontsmetten, maar Shawn hield me tegen. "Ga zitten, dat zal ik wel doen." Dus deed ik was hij zei en ging op het aanrecht zitten, zodat Shawn zich niet te diep hoefde te buigen om bij mijn handen te kunnen.
Mijn handen prikten vreselijk. Maar hij deed zo voorzichtig dat ik de pijn best kon verbijten.
Toen hij klaar was, bedankte ik hem en sprong van het aanrecht af. "Wil je wat drinken?" vroeg ik toen. Hij knikte.
Ik trok de koelkast open en vroeg of Ice tea goed was, sinds dat het enige was dat ik in huis had. Ik schonk voor hem en mezelf een glas in waarna ik hem een van de glazen overhandigde. "Dankjewel dat je me geholpen hebt, dat was echt heel lief." bedankte ik hem nogmaals.
Ik liep naar de woonkamer waar ik op de bank plofte en Shawn volgde gewoon mijn voorbeeld. "Vertel me eens wat over jezelf, ik weet nog niet eens je naam." zei hij toen.
Dus ging ik wat rechter zitten en begon te vertellen. "Mijn naam is Beau Marin, ik ben 19 en ik kom oorspronkelijk uit België. Al heb ik me daar nooit echt thuis gevoeld dus ben ik het moment dat ik 18 werd hierheen verhuisd. Ik woon hier nu een half jaar en heb een baantje in het café'tje om de hoek."
Shawn stelde nog enkele vragen zoals welke muziek ik leuk vond, waarop ik dan weer antwoordde dat ik niet zo voor de commerciële muziek was, en ik dus niet hield van Rihanna of Drake ofzo.
"Vind je mijn muziek dan ook niet leuk?" vroeg hij toen. Ik antwoordde; "Ik ben geen mega fan, maar ik vind je muziek wel leuk."
Daar leek hij vrede mee te nemen. Ik vroeg hem ook nog enkele dingen zoals hoe het is om elke dag schreeuwende fans om je heen te hebben en of hij zenuwachtig is als hij moet optreden voor zoveel mensen.
Ongeveer een uurtje later vertelde hij me dat hij er vandoor moest, hij was namelijk onderweg naar zijn manager toen hij tegen me was op gebotst en nu zou hij op zijn donder krijgen.
Ik verontschuldigde me voordat ik opstond om hem buiten te laten. Hij liep achter me aan en verzekerde me dat het niet mijn schuld was en dat ik me dus ook niet schuldig hoefde te voelen.
Eenmaal bij de deur gaf hij me een knuffel en zei "ik hoop dat dit niet de eerste en de laatste keer was dat ik je zie." en toen verdween hij uit de gang.
Ik had achter hem aan kunnen lopen, omdat ik wel wist dat de kans dat ik hem ooit terug zag klein was en ik dus niets was zonder zijn telefoonnummer. Maar dat deed ik niet.
Ik liet dit maar aan het lot over.