Romi's schrijfwedstrijd opdracht 1
Gezocht, gevonden en heen gebracht
Zal dit een nieuw begin zijn voor de mensheid?
“Dus! Zoals jullie allemaal hebben kunnen horen is ons huidige systeem onze manier van regeren achterhaald! Geen geld betekend geen honger. Geen geld betekend snellere onderzoeken. Geen geld betekend geen reden tot macht! Eerlijke verdeling van voedsel voorzieningen... wat betekend dat allemaal?! Precies! Een perfecte samenleving, zonder geweld! Dat is wat ik wil bereiken.”
De tv stond luid loeiend aan. Ik was gek op deze vrouw. Zij wist en zei precies wat ik altijd al had gedacht. Ik durfde het alleen niet te zeggen. Met wie we het genoegen hebben? Euden, Euden Landrieu. Zo’n chique naam.... Een naam zo zoet en zacht.... Nee, ik was niet verliefd op haar. Ik kon het zijn, maar ik was het niet.
Ik woonde alleen in een klein huis en ik had altijd wel mijn eigen geloven tegenover de rest van de wereld, maar op de een of andere manier werd ik nooit gehoord. Andere mensen daar in tegen wel. Euden was al een belangrijk persoon, misschien daarom dat ze dit alles zei. Misschien zei ze dit zodat ze geliefd kon worden bij het volk, net zoals bij mij.
Is het dan een leugen wat zij allemaal wil vertellen? Wat zij allemaal wil bereiken? Nee, het was geen leugen. Ik kon het zien aan haar gezicht. Ze dacht niet aan andere dingen. Dit was haar plan.
Haar familie had dingen gedaan waardoor de belasting zo hoog werd, dat eigenlijk alleen de rijken het konden betalen. Euden was daar niet mee eens, maar destijds was zij dertien toen het ingevoerd werd. Waarschijnlijk luisterde haar ouders niet eens aan haar. Nu is zij vierentwintig en wat zag ze er prachtig uit.
Ik keek naar de tv en hoorde een harde schot. Was dat een pistool?! Euden viel voor mijn gevoel als sloom motion naar beneden, terwijl ik totaal niet wist wat er gebeurd was.
Ik deed mijn hand naar voren en toen leek alles ineens stil te staan. Ik kon niet denken, ik kon niet bewegen. Alles stond stil.
Ik keek naar voren en zag dat het geweer vanaf de verte op mijn gericht stond. Ik wist dat ik binnenkort geraakt zal worden en die pijn zal voelen, maar het maakte mij niet uit want dit was niet voor het eerst.
Op mijn armband zat een knopje. Iets wat ik zelf had ontworpen. Ik had al eens eerder een kogel naar mij toe gekregen, maar gelukkig werd ik toen niet geraakt.
De kogels die nu waren gemaakt zorgden er nou eenmaal voor dat je in één keer gedood werd. Ik hoorde de schot en kon nog net op tijd het knopje indrukken. Alles begon eerst langzamer te worden. De kogel raakte mij in mijn schouder. Ik voelde hoe de pijn zich langzaam door het lichaam verplaatste. Halverwege mijn val stopte de tijd. Alles stond stil.
Ik zuchtte en stond vanaf mijn half gevallen houding weer op. Dit was altijd het deel dat ik aangesproken werd door iemand die men ervan moest weerhouden de realiteit te veranderen. Ik keek om mij heen en ik spotte hem al gauw. Zittend op een stoel met zijn hoofd leunend op de bovenkant van zijn hand. “Lethor,” zuchtte ik. “Waarom laat je mij gewoon niet met rust. Hierdoor duurt het alleen maar langer.”
“Het is dat ik je erg mag. Dit is... even denken.... Je twaalfde keer deze maand. Waarom moet je die knop ook alweer zo vaak indrukken?” Hij probeerde het met een geïrriteerde stem te zeggen, wat hij waarschijnlijk toch al niet had gemeend.
“Euden. Waarom?” Hij keek mij aan met zijn pretoogjes alsof hij iets zocht om mij te pesten.
“Je had al eens gezegd dat je mij mijn gang zou laten gaan.” Ik kon af een toe echt niets aan deze man vastknopen. Raar mens dat het was.
“Ach, deze dingen zijn standaard procedures. Ik kan er niet omheen. Wees blij dat het niet een ander is. Die had je waarschijnlijk gewoon laten sterven. Je weet dat ik je daarvoor waarschuw.” Ik keek hem aan.
“Dan maar op de ouderwetse manier. Beste Lethor, wil jij mij nog één kans geven om de mensheid te verbeteren. Het zou erg fijn zijn als jij mij deze kans gaf en mijn leven voort liet zetten.” Lethor grinnikte en liep daarna weg.
“Ja, dat was wat ik graag wilde horen. Ik ben nu wel blij.” De tijd spoelde terug en ik was weer op het punt voor ik werd beschoten.
“Maar wacht! Wat is hetgeen wat ik wil bereiken? Ik wil graag dat de wereld verbeterd wordt. Ik wil bekeken worden als iemand van het volk, niet als Euden Landrieu. Kijk maar naar de man verderop in de rij. Een man met een geweer die heeft besloten mij te vermoorden. Willen we daarheen met de wereld? Willen wij dat ieder persoon wordt vermoord die slechtheid in zijn of haar bloed heeft? Willen wij dat de wereld nog verder achteruit zal gaan met geweld, pijn, ziekte of honger?” De man verderop laat zijn geweer vallen.
Ik keek naar Euden vanaf het scherm. Waarbij mijn hand naar beneden viel. Haar woorden zeggen altijd de waarheid en dat zal altijd wel zo blijven. Hiermee zal de wereld ooit veranderen. Misschien niet vandaag, maar het is een start. Een start van een nieuwe begin.
Er zijn nog geen reacties.