Hs 6

De tranen staan me in de ogen terwijl ik van Nathan naar Mark kijk. Ik snel over mijn ogen zodat ik niet ga huilen. "Liever niet doorvertellen," zeg ik als ik doorloop naar het clubhuis.

Ik zit helemaal alleen in het clubhuis. Mark is samen met de anderen nog uitgebreid hun 'overwinning' aan het vieren. Ik noem dit geen overwinning, vooral als je zo achterstond. "Hey, gaat het?" vraagt Nathan als hij naast me komt zitten en dan komt Nellie binnen. "Als zij net niet was binnengekomen ging het prima," zeg ik net hard genoeg dat ze het kan horen. Ik vind haar maar een verwend nest, eentje die niet tegen haar verlies kan... blijkt ook nu weer. "Alle scholen willen tegen jullie spelen, jullie eerste wedstrijd staat zelfs al gepland, tegen Occult Junior High," zegt ze en als ze zich omdraait voegt ze eraan toe, "Als jullie verliezen zal de club alsnog opgeheven worden maar als jullie winnen ga ik kijken of jullie kunnen meedoen aan het Football Frontier." En dan is ze weg. "Die kan echt niet tegen haar verlies!" zeg ik nijdig. "Hoe bedoel je?" vraagt Mark. "Eerst zou de club worden opgeheven bij Royal, we hebben gewonnen, en nu is er een andere club waar we gedwongen van moeten winnen. Het moet toch allemaal niet gekker worden hier!" zeg ik boos. Daarna ga ik weer terug in mijn hoekje zitten. "Nee, het gaat niet," fluister ik naar Nathan. Hij slaat een arm om me heen. "Ik wek je wel als je nog eens zo'n droom hebt, oké?" zegt hij bemoedigend. "Graag," antwoord ik en zo blijven we eventjes zitten...

We zijn aan het trainen voor de wedstrijd tegen Occult. "Wie heeft er hier een supertechniek?" vraag ik gewoon random om me heen. "Nope." "Ik niet." "Niemand, volgens mij." hoor ik van alle kanten komen. "Ik ga eens wat proberen," zeg ik als ik het veld opstap en de bal omhoog schiet. Ik spring er met, het verrast mezelf nog, ongelooflijk veel gemak achteraan. Ik weet niet hoe maar de bal begint te glimmen en word rood. Ook komt er een soort van punt bovenop waardoor het een druppelvorm krijgt, een rode druppel, een bloeddruppel, ik schiet hem weg en een moment rood word het hele voetbalveld opgelicht door een rood verblindend licht, een momentje later ligt de bal in het net van het doel. "Wow!!!" roep ik. "Ik probeerde maar wat en het lukte, ik heb geen idee hoe!!!" roep ik opgewonden. "Hoe heet je supertechniek?" vraagt Mark. "Uuhm... Bloedrood schot!" antwoord ik blij. "Cora kan ik eventjes met je praten?" vraagt Nathan dan. Ik loop met hem mee.

We staan op een paar meter afstand van de rest en kijken makkelijk op de training neer. "Het was niet voor niets een bloeddruppel of wel?" vraag ik een Nathan. "Je schot heeft of met je element of met je stemming te maken," zegt Nathan. "Zet het heel even uit je hoofd," voegt hij eraan toe. "Dat lukt niet, stel dat ik terug moet, dat wil ik niet. Ik heb hier eindelijk vrienden, een fijn leven en..." ik haak mijn zin af want wat ik wil zeggen is waarschijnlijk een beetje... dat hij het niet snapt maar toch vraagt die waar ik bang voor was. "En wat of wie?" vraagt hij. "Voetbal," zeg ik snel. Eigenlijk wou ik iets anders zeggen maar goed, dat is nu te laat. Ik ren terug naar het voetbalveld en ga mijn nieuwe schot oefenen.

Ik zit op mijn kamer, ik heb me al helemaal omgekleed en mijn tanden al gepoetst, etc. De deur gaat open en ik kijk op, Nathan staat er. Hij houd zich aan zijn belofte. Hij komt weer naast me slapen en dan wekt hij me als ik begin te schreeuwen. "Ik wil niet gaan slapen," zeg ik. "Toch doen," zegt Nathan. Hij schuift de stoel aan de kant. "Wat ga je doen?" "Ik zag de vorige keer een matras onder het bed liggen, ik probeer hem eronderuit te halen." Ik kijk terwijl hij alles op het matras legt en gaat liggen. "Welterusten," zegt hij en hij maakt de lamp uit, ik knip een nachtlampje naast mijn bed aan, voor als ik het nog niet had gezegd, ik ben bang in het donker.

Ik lig een tijdje wakker als ik opeens hoor: "slaap je nog steeds niet?" Ik kijk naar beneden en Nathan kijkt me aan. "Lukt me niet," zeg ik kort. "Kom," zegt hij als hij opschuift en de deken omhoog houd. Ik rol mijn bed letterlijk uit maar kom net iets te ver terecht. "Ga van me af!" fluistert Nathan dwingend. Ik rol snel de andere kant op en ga onder de deken liggen. "Sorry," fluister ik. "Geeft niet," zegt hij. Ik glimlach en probeer te slapen maar toch blijf ik woelen.

Ik lig nu toch alweer een kwartier een woelen als ik twee armen om me heen voel. Ik kijk naast me en Nathan kijkt me aan. "Stop eens met woelen," zegt hij. Ik knik bijna onzichtbaar en rol een stukje in zijn richting, ik lig tegen hem aan en hij houd me vast, zo val ik toch langzaam in slaap...