Geheim 28

De volgende ochtend op Neptunus ontwaakte Nina met een naar gevoel. Wat de anderen over haar hadden gezegd, was echt wel kwetsend. Maar wat ze zelf had gezegd was nu ook niet bepaald vriendelijk te noemen. Ja, heel de nacht had ze hierover zitten piekeren en ze was tot een conclusie gekomen. Iets wat ze niet graag deed, maar nu wel zou moeten…

“Jongens? Zou ik iets mogen zeggen?” vroeg Nina toen ze de eetzaal binnen kwam. Iedereen keek vermoeid en geïrriteerd op doordat de stilte werd verstoord. “Het… het spijt me voor wat ik gisteren zei. Het was echt niet zo bedoeld…”, zei Nina en ze hoorde hoe iemand snoof. “Ja hoor, zal wel…”, zei Nicola, maar praktisch meteen werd hij neergebliksemd door een heleboel paar ogen. “Je hebt gelijk Nina, het spijt mij ook”, zei Christophe en zo begon iedereen zich tegenover iedereen te verontschuldigen. Christophe gaf Nina zelfs een knuffel en ze verliet de zaal met blozende wangen. Wat deed die jongen toch met haar? Hij maakte haar gek!

Ze was zo met haar gedachten bezig dat ze Sarah niet zag. Hieruit ontstond dus een botsing en Nina keek verstrooid naar Sarah. “Nina, kan ik je spreken op Jupiter?” Verdwaasd knikte Nina en ze zei: “Bij mijn kamer?” Nu knikte Sarah en ze liep dan een gang in. Nina keek haar verward na, waarom wou ze haar spreken en pas op Jupiter?

Wat de beide vrouwen en de jongens binnen niet hadden opgemerkt, was dat er iemand buiten stond en naar hen had geluisterd. Er hing een verbeten trek rond zijn lippen, alsof er iets niet ging zoals die persoon wou…

Uiteindelijk brak Jupiter aan. Vroeg in de ochtend vertrok Nicola om de zee en de windstromen te verkennen rond het Mensenrijk. Na de middag klopte Sarah aan bij Nina’s deur. Ze had iets gemerkt waarover ze zicht zorgen maakte en daarover wou ze met Nina praten, aangezien het over haar ging. “Binnen?” hoorde ze en ze opende deur. Nina zat op haar bed met een boek in haar handen, maar legde die neer zodra ze Sarah zag. Ze nodigde haar uit om mee op bed te komen zitten en dat deed ze ook. “Waarover wou je dus spreken?” vroeg Nina en Sarah antwoordde: “Het gaat over jou…” Nina fronste en vroeg: “Hoe bedoel je?” “Ik merk dat je de laatste tijd wat anders bent… Je bent verliefd, nietwaar? En nog wel op Christophe…”, zei Sarah met een tikkeltje afgunst in haar stem.

Verbaasd keek Nina Sarah aan. “Maar… wat… hoe weet je dat?” “Je bent niet geconcentreerd in zijn buurt, je begint te blozen als hij je aanraakt en enkel bij hem lijk je een puber…”, somde Sarah op. “Maar…?” vroeg Nina aarzelend, want ze had wel die aparte toon in Sarahs stem gehoord. “Nina, je bent een kroonprinses! Je kan niet met een ander wezen samen zijn! Zeker niet als het van je vader afhing…”, zei Sarah en er leek een rilling door haar heen te gaan, alsof ze aan iets onaangenaam werd herinnerd.

“Mijn vader heeft daar niets over te beslissen en daarbij kent liefde geen grenzen!” riep Nina boos, maar Sarah antwoordde even boos: “Je hebt verdorie een taak aan je hoofd! Je moet de vrede bewaren! Je kunt je niet laten afleiden door hem!” “Neem mijn plaats dan in! Laat me gewoon verliefd zijn!” riep Nina nu wanhopig. Sarahs blik veranderde en ze zei: “Je weet dat ik dat niet kan Nina. Dit is jouw taak, niet de mijne. Vijandige tijden wachten ons als je niet slaagt. Je moet je concentreren op dit nu, daarna mag je van mijn part met 10 jongens samen zijn, maar nu niet. Nu moet je de vrede bewaren…” Nina keek weg en slikte even. Sarah had gelijk, helaas. Ook al zou ze alles naar haar roepen, ze had gelijk. Ze voelde hoe een traan over haar wang gleed en ze keek weg. Ze voelde hoe Sarah opstond van het bed en weg ging, haar alleen achterlatend met de chaos in haar hoofd.