Hs 42: Arrie

Ik stap langzaam en als allerlaatste de bus uit. Ik heb gewoon geen zin in al dat gezeur. En ik wil ook geen ruzie met Mem. Maar zij en Nathan... Maar de afgelopen twee dagen hebben ze niet echt meer met elkaar gepraat. Sowieso lijkt het alsof Mem echt alleen maar haar best doet om vrienden te maken. En het lukt tot nu toe best goed. Of ja, ze praat tenminste al met mensen. Dat is ook al best knap voor haar doen. 'Arrie, ga jij ook naar je kamer?' Coach Travis kijkt me streng aan. Ik knik en loop met trage passen de trap op en stap mijn kamer binnen. Het valt me meteen op dat Nathans spullen weg zijn. Waar is hij heen? Ik heb wel een vermoeden, maar ik hoop gewoon dat het niet zo is. Ik knijp mijn ogen dicht en loop naar de kamer van Mem en Shawn. 'Ik hoop serieus dat je hier niet bent,' mompel ik zacht en ik duw de deur open. Maar Nathan is er wel. En hij en Mem zitten ook nog naast elkaar! Maar Shawn zit aan de andere kant van Mem. Maar tegen wie zit ze dichter aan? 'Wat doe jij hier?' Vraagt Mem, als ze me in de gaten krijgt. 'Kijken waar Nathan was. Maar ik had wel zo mijn vermoedens, die dus wéér kloppen.' Ik kijk naar Nathan. 'Dus je slaapt nu hier?' Hij knikt. 'Hier kan het gezelliger worden dat met jou op dit moment.' 'Dat zal best,' snauw ik. 'Maar waar slaap je? Er zijn hier toch ook maar twee bedden? Dus wat doe je? Slaap je nu gezellig samen met Mem in één bed?' 'Ik hoef in ieder geval geen rekening meer met jou te houden. Want tussen ons is het uit. Toch?' Zegt Nathan. 'Dus je slaapt vanavond bij Mem?' 'H-Hallo,' sputtert Mem tegen. 'Kan zoiets ook even met mij overlegd worden? Ik bedoel; Nathan en Shawn kunnen toch ook samen?' Nathan en Shawn kijken elkaar raar aan. 'Dat is awkward,' antwoorden ze dan tegelijk. 'En samen met Mem is niet awkward?' Vraag ik. 'Laat Mem dan samen met Shawn in een bed, of zo.' Mem fronst haar wenkbrauwen. 'Nou... Ik... Ik weet niet of... of Mem dat wel wil,' zegt Shawn en hij glijdt onhandig met zijn hand door zijn haar. 'Nou, Shawn vindt het blijkbaar geen probleem. Doen jullie dat, dan?' Mem kijkt naar de grond en grijnst. 'Er kan ook iemand op de grond liggen.' Ze kijkt meteen naar Nathan en Shawn. 'Als jullie maar weten dat ik het niet accepteer als jullie bij elkaar gaan liggen. Begrepen, Nathan?' Hij haalt zijn schouders op en schud zijn zuchtend hoofd. 'Jij ook, Mem?' 'Ja-' 'Wat zijn jullie nu weer aan het doen?' Kyky komt samen met Xavier de kamer binnen gelopen. 'Nathan slaapt vanaf nu hier,' zeg ik en ik sla mijn armen over elkaar heen. 'Hij zou het liefste samen met Mem in een bed slapen. Maar Mem lijkt het geen goed idee. Dat is dus gewoon een afwijzing, Nathan.' Ik glimlach sarcastisch en loop dan de kamer uit. 'Zie je! Dus je weet zelf ook dat ik Nathan niet leuk vind!' Roept Mem me nog na. Dat weet ik eigenlijk ook wel. Ik loop naar mijn eigen kamer en schuif het raam open. De sterren staan hoog aan de hemel en twinkelen vrolijk. Ik kruip in het raamkozijn en laat mijn benen en voeten naar buiten bungelen. 'Wat is er mij aan de hand?'

'Arrie. Iedereen slaapt al. Ga jij ook slapen?' Vraagt coach Travis. Ik knik. 'Ja.' Hij glimlacht bemoedigend en sluit de deur weer. Ik klim uit het raamkozijn en loop direct weer naar de deur. 'Is het wel slim om te gaan kijken?' Vraag ik me zacht af. 'Misschien niet. Maar... Ik wil gewoon graag even naar ze kijken. Ik loop op mijn tenen de deur uit en duw de deur van Shawns -, Nathans- en Mems kamer open. Ik loop voorzichtig naar binnen. Ze hebben het luchtbed tegen het gewone bed aangeschoven. En als ik het niet dacht. Shawn ligt op het luchtbed en ligt helemaal opgekruld. En Nathan en Mem liggen samen in het gewone bed. Bijna tegen elkaar aan! Zie je wel! Ik wist het! Ze vinden elkaar dus toch leuk. Argh, dit had ik kunnen weten! Ze kunnen beide zó afschuwelijk koppig zijn. Ze doen toch waar ze zelf zin in hebben. Soms da- 'A-Arrie? Wat doe jij hier?' Shawn kijkt me slaperig aan. 'Wist jij dat ze zo lagen?' Shawn draait zijn hoofd nog slaperig naar Mem en Nathan en bijt dan hard op zijn lip. 'D-Dat wist ik niet. Echt niet. Mem zal wel hebben gewoeld in haar slaap. Dat kan toch?' Ik haal mijn schouders op en kijk naar Mem en Nathan. Ze liggen echt héél dichtbij elkaar. Ik kan het niet aanzien. 'Haal Mem daar weg, Shawn.' Shawn kijkt me verbaasd aan. 'W-Wat bedoel je?' 'Precies wat ik zeg. Je moet haar weghalen.' 'Nou... Ik... Dat-' 'Durf je niet?' Vraag ik. 'Jawel. Maar... Ik weet niet of Mem dat wel wil.' 'Maar ik wil het,' ik pak Shawns shirt vast en kijk hem aan. 'Alsjeblieft.' Hij slikt en kijkt nog eens naar Mem en Nathan. 'Weet je het zeker?' Ik knik hevig. 'Ja. Haal haar daar weg.' 'Maar hoe?' 'Til haar op,' zeg ik schouder ophalend. Shawn kijkt me twijfelend aan. 'Ik weet het niet, hoor. Ik denk niet dat Mem daar heel blij mee gaat zijn. 'Jou vergeeft ze het toch wel. En anders... Ze hoeft er toch niet achter te komen?' Shawn kijkt me twijfelend aan. 'Is dat wel eerlijk?' 'Ja. Kom op, Shawn,' ik laat zijn shirt weer los. 'Alsjeblieft.' 'O-Oké, dan.' Hij loopt op Mem af en kijkt even naar haar. 'A-Arie, ik-' 'Doe het nu maar. Je mag mij de schuld geven.' Dan tilt hij Mem toch voorzichtig op. Echt héél voorzichtig. Net alsof ze een baby is. Dat klopt misschien ook wel. 'Mag ze bij jou slapen?' 'Uhm... Nou... Ik... Dat wil ze zelf toch niet.' 'En jij?' Hij haalt zijn schouders op en kijkt naar Mem, die nog steeds rustig in Shawns armen ligt te slapen. 'Ze merkt toch niets. Anders was ze nu ook wel wakker geworden.' Shawn bukt zich iets en legt haar voorzichtig op het luchtbed neer. Mem jengelt zachtjes en trekt aan Shawns deken. Shawn knielt naast het luchtbed neer en kriebelt zacht door haar haar. En even later stopt Mems gejengel dan ook. Ik glimlach. Shawn is zo best wel lief. Én hij krijgt het zelfs voor elkaar om Mem op te laten houden met haar gejengel. Hij staat weer op. 'S-Sorry.' Hij kijkt beschamend van Mem naar zijn voeten. 'Waarvoor?' Vraag ik verbaasd. 'L-Laat maar. Het is niks,' zegt hij snel. 'Ga je nog naast haar liggen? Of wat doe je?' Hij haalt zijn schouders op. 'Er kon toch ook iemand op de grond?' 'Nee,' ik schud snel mijn hoofd. 'Je gaat gewoon naast haar liggen.' 'En wat ga jij dan doen?' 'Slapen,' antwoord ik. 'Welterusten dan, Arrie.' Ik knik naar hem. 'Jij ook. En heel erg bedankt.' 'Graag gedaan.' Shawn glimlacht naar me en gaat dan voorzichtig maar op afstand naast Mem liggen. 'Je mag best wat deken van haar afpakken. Het is jouw deken.' 'Dat hoeft niet. Ik lig zo prima.' 'Ohw, je durft niet samen met Mem onder één deken te slapen,' grijns ik. 'Ik snap het al.' 'N-Nee. Dat is het niet. Het is gewoon goed zo.' Ik schud glimlachend mijn hoofd en pak Mems deken. 'Hier. Pak jij deze dan maar.' 'Denk je dat Mem dat goed vi-' 'Pak hem nu maar. Het komt wel goed. Oké?' Shawn knikt en legt Mems deken -met unicorns- over zich heen. Ik glimlach naar hem. 'Tot morgen,' fluister ik zacht en ik loop weer naar mijn eigen kamer. Nu ik zeker weet dat Mem en Nathan niet naast elkaar liggen- in ieder geval niet té dichtbij elkaar-, maar dat ze naast Shawn ligt, voelt het een stuk beter. Maar wat zou mij dit nog moeten uitmaken?