Geheim 19

Toen Nina zich terug naar het slagveld omdraaide, zag ze dat Nicola zijn drakengedaante had verloren en terug een mens was. Waarschijnlijk had hij geen energie meer om zijn drakengedaante aan te houden. Het was overduidelijk aan Nicola te zien dat hij zwaargewond was, totaal toegetakeld door de Ak-baba’s. Hij leek meer dood dan levend door zijn bleke gezicht en gesloten ogen, en zijn kleren waren volledig aan de flarden gescheurd. Gepaard met de avondkilte was dit niet zo gezond.

Vreemd genoeg ontstond er geen paniek en wist iedereen van de leden wat ze moesten doen. Niels zwom terug naar binnen om hulp te halen voor Nicola, terwijl Senne zich vlak bij Nicola neerlegde, zodat hij met behulp van Nina op Senne’s rug kon klimmen. Voorzichtig stond Senne op en Bas, die ongeveer even groot was als Senne, ondersteunde Nicola zodat hij op Senne’s rug bleef zitten. Voorzichtig stapten de leden zo naar binnen met Nicola, waar hij al snel door de bedienden werd overgenomen om verzorgd te worden.

Terwijl iedereen naar binnen ging, bleef Sarah nog even buiten staan. Ze staarde naar de door haar gedode Ak-baba’s, wetend dat ze iets te veel van zich begon te laten zien. Niemand mocht weten wie, of wat, ze was... Uiteindelijk stapte ze naar de wezens toe, trok haar pijlen uit de lichamen, veegde het bloed er van af en zette ze terug in haar pijlenkoker. Dan keek ze even op naar de hemel, om dan naar binnen te gaan zoals de rest. Er spookte echter één vraag door haar hoofd: hoe waren deze verschrikkelijke wezens uit hun mythe ontsnapt?

Het was stil buiten, op het geruis van de bladeren na. Toch kon je, als je goed luisterde, het geluid van voetstappen horen. Ze klonken alles behalve luid, maar waren niet zo zacht als de voetstappen van elfen, nimfen of feeën. Nee, ze klonken als van een vreemd ras, dat eigenlijk niet meer bestond. Ze klonken… alsof ze van verschillende wezens tegelijkertijd waren, maar toch maar één voetstapgeluid hadden… Het was moeilijk te beschrijven. Maar in ieder geval, deze voetstappen liepen naar de lijken van de Ak-baba’s toe. Vreemd genoeg was er geen stank of wat dan ook te ruiken, wat normaalgezien normaal was bij lijken… Dat kon de gedaante amper schelen. Hij controleerde de hartslag van de wezens, om dan één van hen met zich mee te slepen. Zo verdween hij weer, met één van deze dodelijke wezens bij zich. Wat zijn plan er mee was, was onbekend. Wie weet was het Mensenrijk nu in groot gevaar…

De laatste inti was het in heel het paleis zeer stil. Bedienden deden in alle stilte hun werk en er was geen vrolijk gepraat te horen door de gangen. Ook de leden bewogen zich in mate van het mogelijke stil voort. Je vraagt je waarschijnlijk nu af waarom. Wel, dit kwam allemaal door één persoon: Nicola. Het ging steeds slechter met hem. Hij weigerde te eten of te drinken, want het kwam er toch terug uit. Bij bepaalde wonden waren er flinke infecties ontstaan, ondanks de goede zorgen en ontsmettingen. De dokter en tevens tovenares van het paleis, Nicky, was er niet gerust op. Ze kon niets doen, haar kennis van magie rijkte niet ver genoeg om Nicola te helpen. En als een bepaald, maar zeer zeldzaam kruid, niet gevonden zou worden binnen een week vanaf het gevecht rekenend, zou Nicola sterven…