De T-Rex en de hapjes

4 Maanden later



4 maanden later zijn we nog steeds in leven, iets wat ik bewonderenswaardig wil noemen. De angst dat het voedsel op zou raken, is gegrond. Nu moeten we wel naar buiten. Maar wat, als we geen voedsel vinden? Die angst kneep iedere dag mijn maag dicht. Die angst was echt, en nu was het zo ver. Nu moesten we wel naar buiten. Naar buiten de plek waar de monsters die de randen van onze slaap bevolken leven. Ik vraag mij af of we niemand kwijt zullen spelen. Maar we moeten naar buiten, want buiten betekent dood en gevaar, maar ook voedsel. Voedsel en dood.........
Dagboek fragment Marianne

Real life


Als ik uit het kantoor van onze commandant kom, voel ik mij niet goed. Ik moest mee, mee om voedsel te halen. Ik denk dat ik maar een testament ga schrijven. Wanneer ik klaar ben met schrijven, gaan we naar de centrale ruimte. Alle namen zitten in de kom, behalve die van mij. Ik weet dat ik moet gaan, Jelle stapt het podium op. Hij steekt zijn hand in de kom en trekt Julie A., gevolgd door Benjamin, gevolgd door Emma, gevolgd door Lente, gevolgd door Fabian. En verkondigt met luide stem, Marianne gaat mee als aanvoerster. De zaal stroomt langzaam leeg. De uitgekozenen kijken vragend naar mij. Ik weet dat ik iets moet zeggen, Wel mensen we zullen voedsel gaan zoeken. Ik wil niet dat iemand onnodige risico's neemt. Neem jullie wapens, ik zorg dat iedereen van iedereen afscheid kan nemen. De groep gaat naar het wapendepot, terwijl ik de zaal nog eens goed in mij opneem. Misschien kom ik hier nooit meer terug. Terwijl ik de groep achterna wandel neem ik een kwast en schilder snel een bloem op de muur die ze aan het schilderen zijn. Ik wandel de groep achterna, en neem een boog en dolk uit het depot mee. Ik ga langs de speakers en roep iedereen op om naar de deur te gaan om buiten te gaan. De groep staat al klaar. Iedereen is er, ze gaan in een rij staan. Iedereen omhelst iedereen, als ik bij mijn vriendinnen gekomen ben fluisteren ze dat ik niet mag doodgaan, en iedereen moet proberen te beschermen. Ik glimlach naar hen en zeg dat men met iets beters moet afkomen om mij te doden. Als laatste in de rij staat Jelle, die met lege ogen iedereen aankijkt. Ik geef hem een knuffel, Ik heb jou uitgekozen omdat je iedereen veilig thuis zult brengen, fluistert hij, Ga je dat doen? Ik beloof het, fluister ik terug. De mensen die aan de poort zijn gaan staan openen de poort en laten ons weggaan. Als we net weg zijn uit het gebouw knuffelt mijn groep ook nog een keer. Ik ben bang om deze mensen teleur te stellen. De poort schuift achter ons dicht en opeens besef ik dat we er helemaal alleen voor staan.


Real life 2


We zijn nog bijna geen gevaren tegen gekomen. Af en toe zien we wel tekens van dino's maar komen er geen tegen. Opeens hoor ik zware voetstappen. Zware voetstappen is iets wat je gebruikt voor mensen, niet dat je gebruikt als je zowat de lucht in davert. Mijn hart slaat een tel over. Een zware kop komt te voorschijn. Ik fluister naar iedereen om stil te zijn. Als opeens Emma haar hand naar haar mond haalt en niest. De dino staat stokstijf en begint te brullen naar ons. In een snel tempo komt hij op ons afgestapt. Rennen, opeens denk ik, te bedenken dat ik vandaag dino-koekjes heb gegeten, erg ironisch, de T-Rex hapjes, alleen zijn de T-Rex koekjes als hapje veranderd in een echte T-Rex die ons ziet als hapje. Ik ren verder als opeens Lente over iets struikelt. De dino staat nu aan Lente te snuiven, waarschijnlijk om te ruiken of ze een smakelijk hapje zal zijn. Ik zie geen andere oplossing, haal een pijl en een kneedbom uit mijn pijlenkoker stel in dat als het iets raakt het meteen ontploft. De T-Rex opent zijn bek, Ik ren sleer over mijn knieën naar de dino toe. Ik schiet mijn pijl in zijn bek, kom recht en trek Lente terug naar de anderen. Ik blijf lopen, tot ik opeens in de verte een explosie hoor. Samen met de groep rennen we tot we niet meer kunnen. Opeens rent er iemand genaamd Emma tegen iets. En als zij van haar smak bekomen is, zie ik dat we bij een gebouw zijn en een gebouw betekent voedsel. Dus...
Na een lange tocht naar huis, maken ze een feestmaal van wat we hebben gevonden, en er is nog meer vertel ik. Maar dan moeten we wat auto's herstellen, zodat we meer kunnen mee nemen. Opeens roept de wachtpost van dienst, Mens in zicht. We laten het meisje binnen, als ze wat te eten en te drinken krijgt, vertelt ze. Die stem komt mij zo bekend voor. Plots schiet het mij te binnen, Lisse?