001

Charlotte McLean

Zuchtend kijk ik mijn kamer rond. Zoals altijd is het weer een rommel en deze keer hebben zelfs Kiara en Stella zitten klagen dat ik het moet op gaan ruimen. Ik snap er niks van want ik weet precies waar mijn laptop staat of waar mijn shirt ligt die ik aan wil trekken.
'Charlie.' Kiara verschijnt in de deuropening.
Charlie, zo noemen mijn vriendinnen me. Mijn volledige naam is Charlotte maar dat vind ik veel te lang. Waar mijn vriendinnen het mee eens zijn.
'Ruim nou eens op, verdorie,' vervolgt Kiara.
'Ja, hoe wil je dit straks gaan doen als we op vakantie gaan,' valt Stella haar bij.
'Zo'n ramp is het ook weer niet,' beledigd ga ik op mijn bed zitten. Dus je kan net naar mijn bed lopen. Meer is toch niet nodig of wel soms.
'Ik vraag me eigenlijk af hoe jij je tas in wil gaan pakken. Je zal vast alles weer bij de wasmachine dumpen.' Kiara rolt met haar ogen.
'En dan ben jij de oudste van ons drieën.' Stella loopt hoofdschuddend weg.
'Nou, ik hou mijn hart vast als we straks op vakantie gaan.' Kiara gaat Stella achterna.
'Goh, wat een vertrouwen hebben jullie in mij.' Ik laat me achterover op bed vallen.
'Ga jij nou maar beginnen met het inpakken van je tas. We vertrekken overmorgen al,' klinkt Kiara nog een keer.
'Dan heb ik genoeg tijd.' Ik denk er aan om voortaan de deur gewoon dicht te doen zodat ze de rommel niet kunnen zien. Ik haal een hand door mijn haar en kijk naar de berg kleding, die eigenlijk in mijn kledingkast hoort te liggen. Wetend dat ik af en toe toch moet stofzuigen, zet ik de muziek aan -op volume dertig- en begin ik met opruimen. Hoe moet ik anders straks mijn tas inpakken. Terwijl ik met de muziek mee zing, vals of niet vals dat maakt mij niet uit.
'Charlie!' Kiara kijkt naar Stella.
'Hoor je die herrie soms niet? Ze ruimt nu haar kamer op omdat het van ons moet.' Stella haalt haar schouders op.
'Ga jij haar anders eens halen.' Kiara stuurt haar vriendin naar boven.
'Ik ga al,' moppert Stella. 'Charlie! Bezoek voor je!'
'Wie!' Ik kijk haar aan.
'Dan moet je naar beneden gaan.' Nu de muziek zachter gaat, hoeft Stella niet meer te schreeuwen.
Dan zal het opruimen maar moeten wachten, glimlach ik bij mezelf en loop ik achter Stella aan naar beneden. Pas als ik de woonkamer in loop, zie ik een bekend gezicht...