Hs 5

We zitten lachend op Nathans bed. Ik heb zijn elastiekje nog altijd om mijn pols. "Je moet je haren vaker los doen, het staat je wel goed," zeg ik als ik hem aankijk. "En toch doe ik ze vast," zegt hij als hij me van het bed af duwt. Als ik op de grond lig verschijnt Nathan boven me. "Kom hier ik help je overeind," zegt hij als hij zijn arm uitsteekt. Ik trap er met mijn domme kop ook nog in en steek mijn hand uit, waar het elastiekje omheen zit. Hij pakt het elastiekje en maakt een staart waarna hij me overeind helpt. "Daar had ik je!" zegt hij triomfantelijk. "Wat is dat voor een herrie!!!" roept Nathans moeder dan vanuit onder. "We doen al stil!" roept Nathan terug. "Nee, jullie gaan slapen!!!" roept de moeder van Nathan. "Oké, oké!" roept Nathan. "Ik ga dan maar eens," zeg ik als ik naar mijn kamer loop om te gaan slapen.

"Waar ben ik?" mompel ik tegen mezelf. Het duurt even voordat ik het doorheb. Ik sta weer in mijn oude kamer, in die andere wereld. Ik schuif mijn kast snel aan de kant en probeer het rooster naar de fijne wereld open te trekken maar hij is vastgezet met ijzeren bouten. "Kom op!" zeg ik wanhopig. "Ik wil terug!" roep ik met tranen in mijn ogen. "Waar ben jij mee bezig?!?" zegt mijn moeder als ze naar boven komt. Ze schopt me weg bij het rooster alsof ik een zak afval ben en schuift de kast terug. Ik kijk naar mijn zij waar ze me heeft geraakt en zie het dik en blauw worden. "Breng me een fles wijn en snel een beetje!" zegt ze als ze me letterlijk de trap af duwt. Ik val en dan hoor ik een stem. Een bekende en fijne stem. "Cora! Cora, word wakker!"

Ik word zwetend wakker terwijl ik overal pijn heb. "Cora... gelukkig je bent wakker," zegt Nathan die naast me staat. "Waarom ben jij hier?" vraag ik. "Je lag te schreeuwen, dat je terug wilde of zoiets..." zegt Nathan. Ik ga rechtop zitten. "Auw!" zeg ik. "Wat is er?" vraagt Nathan bezorgd. Ik doe mijn trui omhoog en raar genoeg zit de blauwe, dikke plek uit mijn droom er nog. "Dit kan niet..." zeg ik. "Hoezo niet? Komt dat dan niet van dat je uit het raam bent gevallen?" vraagt Nathan. Ik begin mijn droom helemaal gedetailleerd uit te leggen.

"Dit is wel heel raar," zegt Nathan. "Zeg dat wel," antwoord ik. "Anders dan probeer nog even te slapen, het is half drie 's nachts," zegt hij. Ik heb helemaal niet op de tijd gelet en hij heeft gelijk maar dan nog... "Ik weet niet, ik durf niet goed. Ik ben bang dat ik weer word... soort van teruggestuurd naar die ander wereld en terug kom met verwondingen," zeg ik. "Ik blijf hier zitten en zorg ervoor dat er niks gebeurt," zegt hij als hij op een met groene bekleding stoel gaat zitten die ENORM comfortabel is, ja ik heb hem al uitgeprobeerd. "Ik ga hierin proberen te slapen maar ik blijf naast je zitten," zegt hij als hij zijn hoofd op een armleuning legt en zijn benen over de andere heen gooit. Ik ga liggen en val ook weer in slaap...

Gelukkig heb ik geen last meer gehad van een nachtmerrie. Nathan ligt nog altijd in de stoel te slapen, hij heeft zich ten minste aan zijn belofte gehouden. Ik kijk op de wekker en zie dat het zeven uur is. Over een uur moeten we op school zijn dus loop ik op Nathan af en trek aan zijn arm. "Nathan, over een uur moeten we op school zijn, wakker worden," zeg ik zachtjes. "Hmmm... wat? School? Is het dan geen weekend?" mompelt hij. "Nee, het is donderdag en zeven uur 's ochtends, duf konijn," lach ik. "Shit! Goedemorgen!" zegt hij als hij de kamer uitraced. Ik zal nooit iets van jongens begrijpen.

We hebben een hééééél saaie schooldag achter de rug waarin ik alleen maar heb zitten tekenen en toen het gespreksonderwerp aankwam op de lion king, ik heb geen idee hoe want ik lette niet echt op, begon ik keihard alle liedjes die daarin voorkomen te zingen en een paar mensen deden mee, ik moest even op de gang gaan staan maar dat vond ik geen probleem want dat was voor mij een excuus om op mijn telefoon spelletjes te kunnen gaan spelen! Ik heb even een down-dagje want ik moet steeds denken aan die droom. "Kom je meetrainen?" vraagt Nathan als ik over het plein loop. "Zeker!" zeg ik opgewekt. Ik loop stilletjes achter Nathan aan. "Is er iets?" vraagt hij plotseling. "Nou, ja..." zeg ik. "Ik snap het al, die droom, toch?" vraagt hij. "Ja, kijk, die van het trappen," zeg ik als ik mijn T-shirt net ver genoeg omhoog trek dat je de blauwe plek kunt zien, "en die van het van de trap afvallen," zeg ik als ik mijn broekspijpen en mouwen opstroop zodat ik zes blauwe plekken zichtbaar maak. "Alles doet pijn," zeg ik. "Wat heb jij gedaan?!?" zegt Mark die opeens achter me staat. "Gewoon gevallen," zeg ik als ik mijn mouwen en broekspijpen terug omlaag doe. "Dat is niet zomaar vallen," zegt Mark. "Ik viel van een trap af," zeg ik. "Welke?" vraagt hij door. "Gaat je niks aan," antwoord ik. "Zeg nou!" dringt hij aan. "Die uit mijn oude huis, in die andere wereld, in een droom!" roep ik hysterisch. Ik weet niet waarom ik dit doe maar het moet er gewoon uit! Ik kan niet meer, ik ben kapot. Vooral als dit zo door blijft gaan...