Geheim 16

De volgende dag, de eerste dag van hun eerste vrije week, waren Nina, Senne en Bas buiten wat aan het rondwandelen. Nicola en Christophe hadden het de vorige avond al terug goed gemaakt en zaten te lachen en te praten in het gras. Niet ver van hen vandaan, aan de rand van het water, lagen Niels en Dennis te luieren. Niels dreef in het water rond, Dennis lag op het gras. Nina was blij dat Dennis het goed kon vinden met de rest en wat meer uit zijn kamer kwam, wat hij eerst niet deed.

De hele dag zaten ze buiten te genieten van het goede weer in het Mensenrijk, maar dan begon de zon te zakken. De vertegenwoordigers besloten om terug naar binnen te gaan om hun avondmaal te benuttigen, dus ze gingen ook allemaal terug naar binnen. Ze wandelden en praatten terwijl ze door de grote hal wandelden, maar toen ze de hoek omdraaiden hoorden ze meteen gevloek en getier. Voor hen was een poetsvrouw de gang aan het kuisen en haar water was rood gekleurd. Ook haar dweil zag bloedrood en op de grond waren nog wat vleesresten in een rode plas te zien. Walgelijk, maar ze moesten er langs om in de eetzaal te komen. Net toen ze er voorbij wouden gaan, kwam Sarah uit een zijgangetje en stopte meteen zodra ze het bloed zag. Voorzichtig stapte ze wat opzij, met een zo groot mogelijke bocht om de bloedplas, en liep dan voorbij de groep, niet naar de eetzaal. De leden waren niet verbaasd dat ze zo deed, Nina had hen namelijk al verteld over haar afschuw van vlees. Dat had ze gemerkt door wat er de vorige maaltijden afspeelde…

‘… “Het is echt voortreffelijk”, zei Nina tegen de kokkin en ze glimlachte verlegen. “Dank u uwe majesteit, ik doe zoals gewoonlijk enkel mijn best…”, zei ze bescheiden, maar kwam dan dichter bij Nina. “Zou ik u iets mogen vragen?” Nina knikte en luisterde. “De vertegenwoordiger van het Onbekende, die… Sarah… Kan het zijn dat ze geen vlees eet? Het is al de vorige maaltijden al gebeurd dat ik haar bord met vlees moest weggooien, wat ik zonde vind van het voedsel…” “Ik zal het eens gaan navragen”, zei Nina en ze stond op. Ze liep naar Sarahs tafel en ging bij haar zitten. Ze was klaar met eten, maar net zoals de kokkin vertelde, lag haar vlees onaangeroerd op haar bord. “Eet je dat niet op? Het is echt heerlijk!” zei Nina, maar Sarah schudde haar hoofd. “Als je weet hoe het dier heeft geleefd en op welke brute wijze hij wordt gedood, dan eet je liever nooit meer vlees”, vertelde ze en Nina knikte. Ze had geen flauw idee hoe de dieren werden bereid, dat behoorde niet tot haar lessenpakket als prinses. “Ik zal aan de kokkin vragen er rekening mee te houden”, zei Nina tegen Sarah en ging terug weg…’

Ze had het ook tegen de kokkin gezegd, dus nu kreeg Sarah geen vlees meer. Met de gepaste voorzichtigheid liepen de leden om de bloedplas heen en Nina als laatste. Maar toch… vanwaar kwam al dat bloed en vlees? De bedienden hadden nog nooit zo erg gemorst… En opeens kwam er een besef in haar op. Met een ruk stond ze stil terwijl ze net voorbij de plas en de poetsvrouw was. “Nina?” vroeg de verleidelijke knappe stem van Christophe, maar Nina wuifde het weg en liep terug, Sarah achterna.