Geheim 15

Eenmaal terug bij het paleis, kwamen ze Nicola en Christophe al kibbelend tegen. “En toch, ik heb gewonnen, jij bent gediskwalificeerd!” zegt Christophe boos en Nicola sprak hem tegen: “Wat? Nee, ik ben gewonnen, draken zijn gewoon de beste!” “Jongens, wat is er hier aan de hand?” vroeg Nina en de jongens zwegen. “Hij speelde vals”, mopperde Christophe uiteindelijk. “Hij maakte gebruik van een zuidelijke opwaartse luchtstroom, terwijl hij mij in een noordelijke neerwaartse luchtstroom duwde”, vervolgde hij, maar Nina lette niet op de inhoud van de woorden, wat ze toch niet zou hebben begrepen met haar kennis over winden. Ze lette meer op de toon van Christophe, zijn intonatie en zijn teleurstelling die doorheen zijn stem te horen was. Meteen wou ze dat Christophe gewonnen had, maar waarom wou ze dat? Waarom had ze überhaupt medelijden met hem? Wat was er toch aan de hand met haar?

Alle vier wandelden ze het paleis binnen, de twee jongens voorop. Opeens voelde Nina een hand op haar arm en ze draaide zich om. “Nina, kan ik hier een laboratorium gebruiken?” vroeg Sarah en ze haalde haar hand snel van Nina vandaan, alsof ze net iets vies had aangeraakt. ‘Nou, bedankt hoor, ik heb me nog gedoucht’, dacht Nina bij zichzelf en zei: “Euhm ja… dat kan, maar je moet nog wel wat stof verwijderen… Waarom? Je gaat het toch niet in de lucht laten vliegen hé?” Tot Nina’s verontrusting keek Sarah weg, maar het antwoord stelde haar iets meer gerust. “Ik zal het al zeker niet in de lucht laten vliegen, maar ik zeg de reden liever niet…”, zei ze. Nina knikte en zei: “Volg me maar.”

De twee dames liepen over een bruggetje een gang in, waar ze meteen een trap zagen die naar beneden leidde. “Deze trap leidt naar de laboratoria en de voorraadkamer”, zei Nina en ze daalden de treden af, totdat ze beneden aankwamen. “Links hier is de voorraadkamer en hier rechts, is het laboratorium dat je mag gebruiken…”, vertelde Nina en ze stonden stil voor een stevige deur. Nina haalde een sleutelbos tevoorschijn en zocht de juiste sleutel, om die dan in het sleutelgat van de deur te steken. Met moeite kreeg ze de sleutel omgedraaid en de deur geopend. Verontschuldigend zei ze: “Sorry, dit labo is al sinds mijn vader weg is niet meer echt in gebruik geweest”, en ze ging Sarah voor naar binnen.

Eenmaal binnen, deed Nina via een lichtschakelaar de lichten aan van het labo. De lichtschakelaar was een uitvinding van haar vader geweest, een heel praktische uitvinding. Zodra ze ook maar wat bewoog, vloog het stof al wat op. “Amai, ik moet inderdaad nog veel stof verwijderen”, zei Sarah en ze niesde een keer luid. Daardoor waaide er nog wat stof op, maar uiteindelijk ging het terug liggen. Het laboratorium was ruim vier meter hoog en had een diameter van tien meter. Het had de vorm van een cilinder. Aan de muur was er een stenen trap, die op een soort sikkelachtige verdieping uitkwam. In de kasten tegen de muren stonden allerlei flesjes, oplosmiddelen, distilleerkolven, schalen, ... . Zelfs een kleine fles rum, wat Nina meteen wegpakte. Haar vader was die vast en zeker vergeten… In het midden van de kamer stond ook nog een grote tafel. “Hier is de sleutel, als je wilt laat ik de bedienden wel deze ruimte opstoffen…”, zei Nina en ze overhandigde de sleutel. Sarah pakte de sleutel aan en schudde haar hoofd. “Nee bedankt, ik zal het wel zelf doen”, zei ze en Nina knikte.

Eenmaal Nina uit het labo was, ging de deur achter haar op slot. Nina haalde haar schouders op en liep de trap op naar boven. Toch spookte er een vraag door haar hoofd: hoe wist Sarah dat het paleis laboratoria had?